Świnie to grzyby, które budzą wiele kontrowersji. Wcześniej były jedzone i uważane za bezpieczne, ale dziś mikolodzy wzywają grzybiarzy do odmowy ich zbierania. Grzyb ten jest niebezpieczny i toksyczny, zdolny do gromadzenia szkodliwych związków chemicznych i metali ciężkich, które zagrażają zdrowiu, dlatego należy go unikać.
Grzyby wieprzowe: zdjęcie i opis
Świnie to małe grzyby, które wyglądają trochę jak grudka. Gruba i mięsista głowa świni ma zaokrąglony lub wydłużony zaokrąglony kształt. Średnio jego rozmiary wahają się od 120 do 150 mm, jednak zdarzają się grzyby, w których średnica kapelusza sięga 200 mm. U młodego grzyba jego górna powierzchnia jest lekko wypukła, ale w miarę dojrzewania spłaszcza się i staje się wklęsła, z falistą krawędzią schowaną w dół.
Kolor czapki świni może być oliwkowy, żółtawo-brązowy, czerwonawo-brązowawy lub szaro-brązowy. Jego ton i intensywność zmienia się wraz z wiekiem, przechodząc od jaśniejszych tonów do ciemniejszych. Spód nasadki jest szaro-biały z lekkim żółtym lub czerwono-brązowym odcieniem. Miąższ jest gęsty, bladożółty, ciemniejący z przerwami lub nacięciami. Powierzchnia czapki jest szorstka i sucha, jednak po długotrwałych deszczach staje się lepka.
Łodyga grzyba jest niewielka, jej długość rzadko przekracza 9 cm, a średnica 2 cm, kolor łodygi praktycznie nie różni się od koloru kapelusza. Zwykle grzyby wieprzowe rosną w małych grupach.
ogólna charakterystyka
Grzyb świni wizualnie przypomina guzek. Ma bardzo gruby okrągły lub wydłużony kapelusz. Średnica wynosi od 12 do 15 cm, ale w niektórych przypadkach może osiągnąć 20 cm. Jeśli grzyb jest jeszcze młody, wówczas kapelusz okazuje się lekko wypukły, ale im starszy, tym bardziej zwisa do wewnątrz, a krawędzie się podnoszą.
Odcień grzyba jest zwykle brązowy, oliwkowy lub żółtawo-brązowy. Tutaj znowu istnieje zależność od wieku, ponieważ im starszy, tym ciemniejszy staje się kolor. Miąższ jest bladożółty, w kontakcie z powietrzem stopniowo ciemnieje.
Kapelusz jest początkowo szorstki w dotyku, ale po deszczu staje się lepki.
Prosiaki rosną w grupach, niedaleko od siebie. Przede wszystkim lubią klimat umiarkowany, lasy liściaste i mieszane. Często znajdują się w okolicy korzeni dużego drzewa, które pojawiło się na zewnątrz po silnym wietrze.
Gdzie rosną świnie?
Grzyby wieprzowe są szeroko rozpowszechnione we wszystkich krajach o klimacie umiarkowanym. Grzyb ten można łatwo znaleźć w lasach liściastych, mieszanych lub iglastych. Najczęściej świnie spotyka się na obrzeżach lasów i polanach, a także na obrzeżach torfowisk. Często małe grupy świń lubią kłącza drzew, pojawiające się po silnym wietrze. Świnia charakteryzuje się długim okresem owocowania, można ją spotkać od lipca do początku października. Świnia, jak wszystkie grzyby, rozmnaża się przez zarodniki.
Dystrybucja i odbiór
Jest wszechobecny w umiarkowanej strefie klimatycznej Eurazji i może osiedlać się zarówno w lasach liściastych, jak i iglastych. Preferuje młode gaje brzozowe i dębowe, może rosnąć w zaroślach, na skraju lasu, w pobliżu bagien.
Owocowanie rozpoczyna się w czerwcu i trwa do początku października.
Świnia jest gruba
Rodzaje świń, zdjęcia i imiona
Rodzaj świni został dość dobrze zbadany, obejmuje 35 gatunków grzybów. Poniżej znajdują się popularne odmiany świń:
- Świnia jest chuda (Paxillus involutus)
Rośnie w krajach Europy Wschodniej, Środkowej i Południowej, a także w Rosji. Grzyb ten można spotkać w pobliżu wąwozów, na obrzeżach bagien, w korzeniach powalonych drzew, a także w młodych lasach z dębami i brzozami.
Oliwkowobrązowa czapka młodego grzyba staje się rdzawobrązowa wraz ze starzeniem, z zauważalnym szarym odcieniem. Jego średnica waha się od 12 do 20 cm, gęsty miąższ świni jest bladożółty, z czasem staje się kruchy, żółtobrązowy. Łodyga jest cylindryczna i raczej krótka, rzadko osiąga wysokość 6 cm, często obserwuje się zmniejszenie jej średnicy od kapelusza do ziemi. Jego gładka powierzchnia jest pomalowana prawie tak samo jak kapelusz, ale w jaśniejszych kolorach. Szerokie i rzadkie płytki na dolnej powierzchni nasadki często mają strukturę komórkową ze względu na liczne łączące je mosty. Zarodniki świni mają cienki elipsoidalny kształt i gładką powierzchnię.
Smukła świnia owocuje od początku czerwca do pierwszej dekady października.
- Olcha świnia (Paxillus filamentosus)
Trujący grzyb, który rośnie w lasach liściastych i mieszanych na europejskim terytorium Rosji, Niemiec, Francji, Polski, Rumunii, Włoch, Hiszpanii, Białorusi i innych krajów europejskich. Tworzy symbiozę z olszą i osiką.
Czapka o słabo wyrażonym lejkowatym kształcie i lekko obniżonej falistej krawędzi może osiągnąć średnicę do 8 cm Kolor czapki świni jest żółtawobrązowy lub czerwonawo-brązowy z odcieniem ochry. Powierzchnia kapelusza jest sucha, pokryta wyraźnymi łuskowatymi pęknięciami. Żółtawy miąższ o gęstej konsystencji bez wyraźnego zapachu staje się kruchy wraz z wiekiem. Często zlokalizowane ochrowo-żółtawe płytki są rozrzucone wzdłuż łodygi, u podstawy często tworzą splot komórkowy. Noga olszy jest niska, rzadko przekracza 5 cm długości, przy maksymalnej średnicy około 1,5 cm, ma wyraźne zwężenie w kierunku od czapki do powierzchni ziemi.
Grzyby olchowe owocują od końca czerwca do połowy września.
- Tłuszcz ze świń (filcowany) (Tapinmilla atrotomentosa)
Dość rzadki gatunek świń, występujący w krajach europejskich o klimacie umiarkowanym. Rośnie głównie w lasach iglastych na odwróconych korzeniach, starych pniach lub opadłych igłach.
Kapelusz jest wystarczająco duży, z krawędziami schowanymi do wewnątrz i może osiągnąć średnicę 20 cm. W miarę wzrostu grzyba jego kształt może przybrać nieproporcjonalny kształt, przypominający wydłużony język. Powierzchnia kapelusza w kolorze brązowym lub oliwkowo-brązowym jest lekko aksamitna, wysycha i pęka z wiekiem. Miąższ grubej świni o wodnistej konsystencji, bez wyraźnego zapachu, żółtawy. Płytki są jasnożółte, po naciśnięciu zmieniają kolor na ciemnobrązowy. Krótka, oliwkowobrązowa lub brązowa, kudłata łodyga ma gęstą mięsistą konsystencję i często przesuwa się w kierunku krawędzi kapelusza.
- Tapinella panus w kształcie, lub świnia w kształcie ucha (Tapinella panuoides)
Owocnik grzyba składa się z twardego kapelusza o wielkości do 12 cm i małej nóżki, która czasami jest praktycznie nieobecna, rośnie i łączy się z kapeluszem. Czapka grzyba ma kształt wachlarza, rzadziej występuje świnia w kształcie ucha z czapką w kształcie muszli. Krawędź kapelusza jest nierówna, z częstymi zębami lub falami. Powierzchnia u młodych okazów jest lekko aksamitna, u starych grzybów staje się absolutnie gładka. Kolor kapelusza jest od żółtawobrązowego do ochry. Świnia w kształcie ucha ma dość gęsty, lekko gumowaty miąższ o żółtawo-kremowym lub jasnobrązowym kolorze, po naciśnięciu miąższ nie zmienia koloru, ma wyraźny żywiczno-iglasty aromat.
Świnia w kształcie ucha jest szeroko rozpowszechniona w lasach iglastych Rosji i Kazachstanu, rośnie w grupach lub pojedynczo, woląc osiedlać się na opadłych igłach lub martwym drewnie iglastym. Często świnia wybiera ściany drewnianych budynków jako siedlisko, co powoduje ich gnicie.
Świnia w kształcie ucha jest lekko trującym grzybem, który nie jest spożywany z powodu obecności w jego owocniku toksyn, które powodują naruszenie hematopoezy.
- Wieprzowy Paxillus ammoniavirescens
Trujące grzyby rosnące we Włoszech, Portugalii, Niemczech, Francji, Hiszpanii, Anglii, Szwecji i niektórych krajach Afryki Północnej. Grzyb ten jest powszechny w miejskich parkach i ogrodach u stóp drzew liściastych i iglastych, chociaż występuje w lasach na obrzeżach i wzdłuż brzegów małych rzek.
Grzyb jest niski (do 10 cm wysokości) z mięsistym, gęstym kapeluszem, pomalowany na beżowo-brązowe odcienie z ledwo zauważalnym oliwkowym odcieniem, o średnicy nieprzekraczającej 12 cm, pojawia się masowo jesienią. Zarodniki świni są dość duże, osiągają rozmiar 6 mikronów i są koloru brązowego.
- Wieprzowy Paxillus obscurisporus
Od wczesnej wiosny do późnej jesieni występują w lasach iglastych, na obrzeżach gajów dębowych i lipowych, a także na otwartych pastwiskach. Kapelusz, w kolorze jasnobrązowym lub złotobrązowym, ma lekko falistą, podniesioną krawędź. Jego średnica waha się od 4 do 13 cm, biały miąższ z brązowym odcieniem ma przyjemny łagodny aromat. Wysokość nogi, lekko rozszerzającej się od powierzchni ziemi do czapki, nie przekracza 8 cm, a jej kolor waha się od szarego do żółtawego. Płytki na spodzie czapki są koloru złotobrązowego lub czerwonawego.
Grzyby Paxillus obscurisporus owocują od wczesnego lata do jesieni.
- Świnka Paxillus rubicundulus
Posiada charakterystyczną skuwkę w kształcie lejka o średnicy do 15 cm, o gładkiej lub aksamitnej powierzchni. Kolor czapki świni może być brązowy, żółtawo-brązowy, szaro-brązowy, rdzawo-ochrowy z czerwonawym odcieniem. Miąższ świni zmienia się od białego do żółto-brązowego, a po przecięciu zmienia się na czerwono-brązowy. Noga do 8 cm wysokości, cylindryczna, żółtawa z wiekiem staje się czerwono-brązowa. Płytki są częste, cienkie, żółtawo-czerwone lub żółtobrązowe, w miejscu zetknięcia zmieniają kolor na ciemnobrązowy.
Ten typ świń jest szeroko rozpowszechniony w całej Europie. Preferuje wilgotne tereny nadbrzeżne, a także lekkie lasy, w których tworzy symbiozę z olszą.
- Grzyby wieprzowe Paxillus vernalis
Rosną w górskich lasach Ameryki Północnej, w których tworzą symbiotyczne więzi z osiką i brzozą. Występuje również w Estonii, Danii i Wielkiej Brytanii. Grzyb owocuje od późnego lata do połowy jesieni.
Kapelusz jest mięsisty, wypukły, o gładkiej lub lekko chropowatej powierzchni, barwiony na różne odcienie żółto-brązowego. Żółtawo gęsty miąższ świni nie ma wyraźnego zapachu; na ranie nabiera czerwono-brązowego koloru. Wysokość nogawki może dochodzić do 9 cm, a maksymalna średnica to 2-2,5 cm Kolor nogawki dopasowany jest do koloru czapki. Talerze są żółtawe lub blado oliwkowe, często połączone ze sobą.
Jak wygląda świnka?
Grzyb, zwany również dunką, ucho wieprzowe, wieprzowe i oborowe, można rozpoznać po szerokim mięsistym kapeluszu, osiągającym 15 cm szerokości w wieku dorosłym. Zdjęcie i opis smukłej świni donoszą, że u młodych szczupłych świń czapka jest lekko wypukła, ale stopniowo staje się płaska i przyjmuje w środku zagłębienie w kształcie lejka. Brzegi czapki są aksamitne, szczelnie owinięte. Kolor szczupłej świni zależy od wieku - młode osobniki są zwykle oliwkowobrązowe i lekko owłosione, a dorosłe mają czerwonawą, rdzawą, ochrową barwę.U osobników dorosłych czapka jest błyszcząca i bez krawędzi; wraz z wiekiem kolor zaczyna blaknąć.
Spód czapki pokryty jest szerokimi cienkimi płytkami schodzącymi w dół łodygi. Płytki są dość rzadkie, mogą się zamknąć, tworząc siatkę i mają kolor ochrowo-żółty. Noga smukłej świni może wznieść się do 9 cm nad ziemię, a jej średnica sięga 1,5 cm. W kształcie noga jest zwykle cylindryczna z lekkim zwężeniem w dolnej części, o zwartej budowie.
Miąższ na rozcięciu jest luźny i miękki, o żółtawym odcieniu, szybko brązowieje w powietrzu. Świeża chuda świnia nie ma specyficznego zapachu i smaku, dlatego wielu grzybiarzy błędnie postrzega ją jako całkowicie bezpieczny gatunek leśny.
Czy świnia jest trującym czy jadalnym grzybem?
Do 1981 r. Świnie uważano za warunkowo grzyby jadalne. Od 1993 roku wszystkie świnie są oficjalnie uważane za niejadalne i trujące grzyby.
Po raz pierwszy zaczęli mówić o toksycznych właściwościach świń w październiku 1944 roku, kiedy niemiecki mikolog Julius Scheffer zjadł te grzyby. Potem poczuł się źle, pojawiły się wymioty, biegunka i wysoka gorączka. Zmarł 17 dni później z powodu ostrej niewydolności nerek.
Oto, co należy wiedzieć o świniach:
Świnie zawierają specjalne toksyny (lektyny), które nie tracą swoich właściwości nawet po wielokrotnej obróbce cieplnej. Smukła świnia jest zdolna do syntezy bardzo niebezpiecznej trucizny zwanej muskaryną, której toksyczność odpowiada truciźnie czerwonego muchomora.
Badania wykazały, że świnie zawierają specjalny antygen, który wiąże się ze strukturami błon komórkowych. Organizm ludzki rozpoznaje te komórki jako wrogie i atakuje własne komórki, w których znajdują się antygeny świni. W wyniku tego procesu w organizmie człowieka dochodzi do uszkodzenia czerwonych krwinek, co prowadzi do anemii hemolitycznej, a następnie do rozwoju nefropatii i niewydolności nerek. Przeciwciała są wytwarzane z biegiem czasu, więc uszkodzenie wątroby może nie być natychmiast widoczne.
Grzyby wieprzowe gromadzą duże ilości metali ciężkich, a także radioaktywnych izotopów miedzi i cezu, które same w sobie mogą powodować poważne zatrucie organizmu.
Również użycie świni w żywności grozi człowiekowi reakcjami alergicznymi.
Objawy zatrucia świń
Objawy zatrucia świń nie zawsze pojawiają się i niekoniecznie pojawiają się natychmiast po zjedzeniu grzybów. Wrażliwość ludzi na toksyny grzybicze jest inna, najbardziej wrażliwą kategorią są dzieci.
Objawy zatrucia świń obejmują:
- wymioty
- ból brzucha
- biegunka,
- zażółcenie skóry,
- gwałtowny spadek objętości dziennego wydalania moczu,
- wzrost poziomu hemoglobiny w moczu,
- oligoanuria (w ciężkich przypadkach).
Jeść czy nie jeść?
Każdy decyduje za siebie. Eksperci od dawna udzielają jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Ale grzybiarze zbierają świnie latami, gotują je i nigdy nie odczuwają dyskomfortu.
