Pożywienie mineralne dla roślin: podstawowe pierwiastki i funkcje różnych pierwiastków dla roślin

Podobnie jak ludzie i zwierzęta, rośliny mają ważne składniki odżywcze, które pozyskują z gleby, wody i powietrza. Skład gleby wpływa bezpośrednio na zdrowie rośliny, ponieważ w glebie znajdują się główne pierwiastki śladowe: żelazo, potas, wapń, fosfor, mangan i wiele innych. Jeśli brakuje jakiegoś elementu, roślina zachoruje, a nawet może umrzeć. Jednak nadmiar minerałów jest nie mniej niebezpieczny.

Jak dowiedzieć się, który pierwiastek w glebie jest niewystarczający lub odwrotnie, za dużo? Analiza gleby jest przeprowadzana przez specjalne laboratoria badawcze, a wszystkie duże gospodarstwa uprawne korzystają z ich usług. Ale co mogą zrobić zwykli ogrodnicy i miłośnicy domowych kwiatów, jak samodzielnie zdiagnozować brak składników odżywczych? To proste: jeśli w glebie brakuje żelaza, fosforu, magnezu i jakiejkolwiek innej substancji, sama roślina o tym powie, bo zdrowie i wygląd zielonego zwierzaka zależy między innymi od ilości składników mineralnych w glebie . W poniższej tabeli można zobaczyć podsumowanie objawów i przyczyn choroby.

Rozważmy bardziej szczegółowo objawy braku i nadmiaru niektórych substancji.

Cechy procesu żywienia

Będąc głównym źródłem energii, bez którego wygaszane są wszystkie procesy życiowe, pożywienie jest niezbędne dla każdego organizmu. W związku z tym żywienie jest nie tylko ważne, ale jest jednym z podstawowych warunków wysokiej jakości wzrostu rośliny, a oni otrzymują pożywienie, wykorzystując wszystkie części nadziemne i system korzeniowy. Poprzez korzenie pobierają z gleby wodę i niezbędne sole mineralne, uzupełniając niezbędny zapas substancji, przeprowadzając glebowe lub mineralne odżywianie roślin.

Istotną rolę w tym procesie odgrywają włośniki, dlatego odżywianie takie nazywane jest również korzeniem. Za pomocą tych nitkowatych włosów roślina pobiera z ziemi wodne roztwory różnych pierwiastków chemicznych.

Działają na zasadzie pompy i znajdują się u nasady w strefie ssania. Roztwory soli dostające się do tkanki włosa przemieszczają się do komórek przewodzących - cewek i naczyń krwionośnych. Za ich pośrednictwem substancje wchodzą do przewodowych stref korzenia, a następnie wzdłuż łodyg rozprzestrzeniają się na wszystkie części nadziemne.

Wchłanianie

Głównym źródłem pierwiastków śladowych dla roślin jest ich pożywka, czyli pożywki lub gleby. Połączenie pierwiastków śladowych ze składnikami gleby jest jednym z najważniejszych czynników determinujących ich biodostępność. Ogólnie rzecz biorąc, rośliny łatwo wchłaniają formy pierwiastków śladowych rozpuszczonych w roztworach glebowych, zarówno jonowych, jak i chelatowych oraz kompleksowych. Jego główne cechy można podsumować następująco:

1. Absorpcja zwykle występuje w roztworach na bardzo niskich poziomach.
2. Wchłanianie w dużym stopniu zależy od stężenia w roztworze, zwłaszcza przy niskim stężeniu.
3. Jego szybkość silnie zależy od stężenia H + i innych jonów.
4. Intensywność jest różna w zależności od rodzaju rośliny i etapu rozwoju.
5. Procesy absorpcji są wrażliwe na takie właściwości środowiska glebowego jak temperatura, napowietrzenie, potencjał redoks.
6. Absorpcja może być selektywna dla niektórych jonów.
7. Akumulacja niektórych jonów może następować w kierunku przeciwnym do gradientu ich stężeń w glebie.
8. W krążeniu pierwiastka między korzeniami a środowiskiem zewnętrznym ważną rolę odgrywa mikoryza.

Takie uogólnione schematy procesów zachodzących podczas wchłaniania mikroelementów przez roślinę są zwykle w pełni obowiązujące dla jednego lub kilku pierwiastków, częściej jednak stanowią swego rodzaju przybliżenie procesów zachodzących w naturalnym układzie roślina - gleba. Główną drogą przenikania pierwiastków śladowych do rośliny jest wchłanianie przez korzenie, jednak zauważono zdolność innych tkanek do łatwego wchłaniania niektórych składników odżywczych.

Wchłanianie przez korzenie

Pobieranie pierwiastków śladowych przez korzenie może być bierne (niemetaboliczne) i aktywne (metaboliczne).

Absorpcja bierna zachodzi poprzez dyfuzję jonów z roztworu zewnętrznego do endodermy korzenia. Aktywne wchłanianie wymaga wydatkowania energii procesów metabolicznych i jest skierowane przeciwko gradientom chemicznym. Szereg danych potwierdza przypuszczenie, że przy normalnych stężeniach w roztworze glebowym pobieranie pierwiastków śladowych przez korzenie roślin jest kontrolowane przez procesy metaboliczne w samych korzeniach.

Istnieje wiele dowodów na to, że system korzeniowy roślin jest bardzo aktywny w przenoszeniu pierwiastków śladowych związanych z różnymi składnikami gleby do stanu mobilnego. Najbardziej dostępne dla roślin są te mikroelementy, które są adsorbowane na minerałach ilastych (zwłaszcza montmorylonit i illit), natomiast te związane z tlenkami i wiązane przez mikroorganizmy są mniej dostępne. Obserwowany w wielu przypadkach spadek stężenia mikroelementów w roztworze w pobliżu powierzchni korzeni świadczy o większej szybkości wchłaniania przez korzenie w porównaniu z ich dyfuzją i przenoszeniem konwekcyjnym w glebie. Przy wchłanianiu pierwiastków śladowych przez korzenie zaangażowanych jest kilka procesów:

1. wymiana kationowa z systemem korzeniowym;
2. transport wewnątrzkomórkowy przez czynniki chelatujące lub inne nośniki;
3. działanie ryzosfery.

Jony i inne substancje uwalniane przez korzenie do środowiska wpływają na wchłanianie przez nie składników pokarmowych. Wygląda na to, że procesy te mają ogromne znaczenie dla stanu utlenienia kationów. Zmiany pH otaczających korzeni mogą odgrywać szczególnie ważną rolę w dostępności niektórych pierwiastków śladowych.

Zdolność różnych roślin do wchłaniania pierwiastków śladowych jest bardzo zróżnicowana. Jednakże, rozpatrywany jako całość, potencjał bioakumulacji pierwiastków śladowych wykazuje pewne ogólne tendencje. Pierwiastki takie jak Cd, B, Br, Cs, Rb są niezwykle łatwo wchłaniane, podczas gdy Ba, Ti, Zr, Sc, Bi, Ga oraz do pewnego stopnia Fe i Se są słabo przyswajalne dla roślin (ryc. 1).

Jasne kręgi - zielone rośliny; cienie pod oczami to grzyby. Rysunek 1 - Bioakumulacja pierwiastków śladowych przez rośliny w stosunku do gleby. Wskaźnik akumulacji lа obliczono jako stosunek zawartości pierwiastków śladowych w roślinie do ich stężeń w glebie.

Grzyby to rośliny niefotosyntetyzujące o znacząco odmiennym mechanizmie karmienia; mają specyficzne powinowactwo do pewnych pierwiastków śladowych. Grzyby mogą gromadzić Hg, a także Cd, Se, Cu, Zn i inne pierwiastki do wysokich stężeń (ryc. 1).

Wchłanianie przez liście

Biodostępność mikroelementów ze źródeł powietrza przez liście (pobieranie przez liście) może mieć znaczący wpływ na skażenie roślin. Ma to również znaczenie praktyczne przy dokarmianiu dolistnym, zwłaszcza pierwiastkami takimi jak Fe, Mn, Zn i Cu. Szczególnie niepokojąca jest obecnie absorpcja przez dolistne radionuklidów, które dostają się do atmosfery podczas prób broni jądrowej i działalności przedsiębiorstw zajmujących się energią atomową.

Uważa się, że pobieranie przez liście przebiega w dwóch fazach - niemetabolicznej penetracji przez naskórek, która jest powszechnie uważana za główną drogę wejścia, oraz procesów metabolicznych, które odpowiadają za akumulację pierwiastków odwrotnych do gradientów stężeń. Druga grupa procesów odpowiada za przenoszenie jonów przez błony plazmatyczne i do protoplazmy komórek.

Pierwiastki śladowe wchłaniane przez liście mogą być przenoszone do innych tkanek roślinnych, w tym do korzeni, gdzie może gromadzić się nadmiar niektórych pierwiastków. Szybkość przemieszczania się pierwiastków śladowych w tkankach jest bardzo zróżnicowana w zależności od organu rośliny, jej wieku i charakteru pierwiastka. Wyniki pokazane na rysunku 2 pokazują, że Cd, Zn i Pb wchłonięte przez nadziemną masę roślin (roślina doświadczalna - ogień) najwyraźniej nie mogą szybko przejść do korzeni, podczas gdy Cu jest bardzo ruchliwa.

Rysunek 2 - Rozkład metali ciężkich pochodzących ze źródeł atmosferycznych między masą ziemi rośliny (H) a korzeniami (K)

Niektóre pierwiastki śladowe wychwycone przez liście można zmyć wodą deszczową. Różnice w skuteczności wymywania różnych mikroelementów można porównać z ich funkcjami lub powiązaniami metabolicznymi. Na przykład, łatwo występujące usuwanie Pb przez spłukiwanie sugeruje, że pierwiastek ten występuje głównie w postaci osadu na powierzchni liścia. Natomiast niewielka ilość Cu, Zn i Cd, którą można zmyć, wskazuje na znaczną penetrację tych metali w liście. Donoszono o znacznym wchłanianiu nanoszonego na liście Zn, Fe, Cd i Hg. Mycie pierwiastków z liści przez kwaśne deszcze może wiązać się z procesami wymiany kationowej, w których jon H + wody deszczowej zastępuje mikrokationy utrzymywane w związanej pozycji na naskórku liści.

Elementy mineralnego odżywiania roślin

Tak więc substancje pozyskiwane z gleby służą jako pokarm dla przedstawicieli królestwa roślin. Odżywianie roślin, czy to mineralne, czy glebowe, to jedność różnych procesów: od wchłaniania i rozwoju po przyswajanie pierwiastków występujących w glebie w postaci soli mineralnych.

Badania popiołu pozostałego po roślinach wykazały, ile pozostaje w nim pierwiastków chemicznych, a ich ilość w różnych częściach i u różnych przedstawicieli flory nie jest taka sama. To dowód na to, że pierwiastki chemiczne są wchłaniane i gromadzą się w roślinach. Podobne eksperymenty doprowadziły do ​​następujących wniosków: pierwiastki występujące we wszystkich roślinach - fosfor, wapń, potas, siarka, żelazo, magnez, a także pierwiastki śladowe reprezentowane przez cynk, miedź, bor, mangan itp. Są uznawane za niezbędne.

Pomimo różnych ilości tych substancji są one obecne w każdej roślinie, a zastąpienie jednego pierwiastka innym jest niemożliwe w każdych warunkach. Poziom obecności minerałów w glebie jest bardzo ważny, ponieważ zależy od tego plon upraw rolnych i dekoracyjność kwitnących. W różnych glebach stopień nasycenia gleby niezbędnymi substancjami jest również inny. Na przykład w umiarkowanych szerokościach geograficznych Rosji występuje znaczny niedobór azotu i fosforu, czasem potasu, dlatego obowiązkowe jest stosowanie nawozów - azotu i fosforu potasowego. Każdy element ma swoją rolę w życiu organizmu roślinnego.

Prawidłowe odżywianie roślin (mineralne) stymuluje rozwój jakości, który następuje tylko wtedy, gdy w glebie znajdują się wszystkie niezbędne substancje w odpowiedniej ilości. Jeśli niektórych z nich jest niedobór lub nadmiar, rośliny reagują zmianą koloru liści. Dlatego jednym z ważnych warunków upraw rolniczych są wypracowane normy dotyczące wprowadzania nawozów i nawozów.Należy pamiętać, że niedożywienie jest lepsze dla wielu roślin niż przekarmienie. Na przykład w przypadku wszystkich upraw ogrodniczych jagód i ich dziko rosnących form to właśnie nadmiar składników odżywczych jest destrukcyjny. Dowiemy się, jak różne substancje oddziałują z tkankami roślinnymi i na co wpływa każda z nich.

Jak odbywa się odżywianie gleby

Włosie korzeni pochłania wodę glebową.

Figa. 2. Włosie korzeni.

Następnie woda przenosi się do naczyń ksylemu, przez które unosi się do narządów nadziemnych.

Wchłanianie jest spowodowane osmozą. To zjawisko fizyczne oznacza ruch wody do obszaru o wyższym stężeniu substancji rozpuszczonych. Oczywiście zawartość minerałów w korzeniu jest wyższa niż w glebie, dlatego korzeń wchłania wodę.

Figa. 3. Schemat ruchu wody w korzeniu.

Kłącza, bulwy i stare korzenie nie chłoną wody. Wchłanianie zachodzi tylko w rosnących korzeniach, do 5 cm od wierzchołków.

Azot

Jednym z najważniejszych elementów wzrostu roślin jest azot. Występuje w białkach i aminokwasach. Niedobór azotu objawia się zmianą koloru liści: początkowo liść staje się mniejszy i czerwienieje. Znaczny niedobór powoduje niezdrową żółto-zieloną lub brązowo-czerwoną patynę. Starsze liście na dole pędów są dotknięte najpierw, a następnie wzdłuż całej łodygi. Wraz z ciągłym niedoborem zatrzymuje się wzrost gałęzi i zawiązywanie owoców.

Nadmierne nawożenie związkami azotu prowadzi do zwiększenia zawartości azotu w glebie. Jednocześnie obserwuje się szybki wzrost pędów i intensywne narastanie zielonej masy, co uniemożliwia roślinie układanie pąków kwiatowych. W rezultacie wydajność rośliny jest znacznie zmniejszona. Dlatego tak ważne jest zbilansowane mineralne odżywienie roślin w glebie.

Niedobór mikroelementów

Najczęściej roślina doświadcza niedoboru pewnych mikroelementów w przypadku, gdy skład gleby nie jest zrównoważony. Zbyt wysoka lub odwrotnie niska kwasowość, nadmierna zawartość piasku, torfu, wapna, czarnoziem - wszystko to prowadzi do braku jakiegokolwiek składnika mineralnego. Na zawartość pierwiastków śladowych mają również wpływ warunki pogodowe, zwłaszcza zbyt niskie temperatury.

Zwykle objawy charakterystyczne dla niedoborów mikroelementów są wyraźne i nie nakładają się na siebie, dlatego dość łatwo jest zidentyfikować brak składników odżywczych, szczególnie dla doświadczonego ogrodnika.

[!] Nie należy mylić zewnętrznych przejawów, charakterystycznych dla braku minerałów, z objawami, które występują w przypadku uszkodzenia roślin przez choroby wirusowe lub grzybicze, a także różnego rodzaju szkodniki.

Żelazo - pierwiastek niezbędny dla rośliny, biorący udział w procesie fotosyntezy i gromadzący się głównie w liściach.

Brak żelaza w glebie, a tym samym w odżywianiu rośliny, jest jedną z najczęstszych chorób zwanych chlorozą. I chociaż chloroza jest objawem charakterystycznym również dla niedoboru magnezu, azotu i wielu innych pierwiastków, to niedobór żelaza jest pierwszą i główną przyczyną chlorozy. Oznaki chlorozy żelaza to zażółcenie lub wybielenie przestrzeni międzynerwowej blaszki liściowej, podczas gdy kolor samych żyłek się nie zmienia. Przede wszystkim dotyczy to górnych (młodych) liści. Wzrost i rozwój rośliny nie ustaje, ale nowo powstające pędy mają niezdrowy chlorotyczny kolor. Niedobór żelaza najczęściej występuje na glebach kwaśnych.

Niedobór żelaza leczony jest specjalnymi preparatami zawierającymi chelat żelaza: Ferrovit, Mikom-Reak Iron Chelate, Micro-Fe. Chelat żelaza można również wytworzyć samodzielnie, mieszając 4g. siarczan żelazawy od 1 litra. wody i dodać 2,5 g roztworu. kwas cytrynowy. Jednym z najskuteczniejszych środków ludowej na niedobór żelaza jest wbicie w ziemię kilku starych zardzewiałych gwoździ.

[!] Skąd wiesz, że zawartość żelaza w glebie wróciła do normy? Młode, rosnące liście są normalnie zielone.

Magnez. Około 20% tej substancji znajduje się w chlorofilu rośliny. Oznacza to, że magnez jest niezbędny do prawidłowej fotosyntezy. Ponadto minerał bierze udział w procesach redoks

Gdy w glebie nie ma wystarczającej ilości magnezu, chloroza występuje również na liściach rośliny. Ale w przeciwieństwie do objawów chlorozy żelaza, cierpią przede wszystkim niższe, starsze liście. Kolor blaszki liściowej między nerwami zmienia się na czerwonawy, żółtawy. Plamy pojawiają się na całym liściu, wskazując na obumieranie tkanki. Same żyły nie zmieniają koloru, a ogólny kolor liści przypomina wzór w jodełkę. Często przy braku magnezu widać deformację arkusza: podwijanie się i marszczenie brzegów.

Aby wyeliminować brak magnezu, stosuje się specjalne nawozy zawierające dużą ilość niezbędnej substancji - mąkę dolomitową, magnez potasowy, siarczan magnezu. Popiół drzewny i popiół dobrze uzupełniają niedobór magnezu.

Miedź ważne dla prawidłowego przebiegu procesów białkowych i węglowodanowych w komórce roślinnej, a tym samym dla rozwoju rośliny.

Nadmierna zawartość torfu (próchnicy) i piasku w mieszance gleby często prowadzi do niedoboru miedzi. Popularnie choroba ta nazywana jest białą plagą lub białooką. Rośliny cytrusowe, pomidory i zboża są szczególnie wrażliwe na brak miedzi. Następujące objawy pomogą zidentyfikować brak miedzi w glebie: ogólny letarg liści i łodyg, zwłaszcza górnych, opóźnienie i zatrzymanie wzrostu nowych pędów, śmierć pąka wierzchołkowego, białe plamki na końcu liść lub w całej blaszce liściowej. W zbożach czasami obserwuje się skręcanie liści w spiralę.

Do leczenia niedoboru miedzi stosuje się nawozy zawierające miedź: superfosfat z miedzią, siarczan miedzi, popioły pirytu.

Cynk ma duży wpływ na tempo procesów redoks, a także na syntezę azotu, węglowodanów i skrobi.

Niedobór cynku najczęściej objawia się w kwaśnych glebach bagiennych lub piaszczystych, a objawy niedoboru cynku najczęściej zlokalizowane są na liściach rośliny. Jest to ogólne zażółcenie liścia lub pojawienie się pojedynczych plamek, często plamy stają się bardziej nasycone, kolor brązowy. Następnie tkanka w takich obszarach obumiera. Przede wszystkim objawy pojawiają się na starych (niższych) liściach rośliny, stopniowo wznosząc się coraz wyżej. W niektórych przypadkach na łodygach mogą również pojawić się plamy. Nowo pojawiające się liście są nienormalnie małe i pokryte żółtymi plamkami. Czasami można zaobserwować zwijanie się arkusza w górę.

W przypadku niedoboru cynku stosuje się nawozy złożone zawierające cynk lub siarczan cynku.

Bor. Za pomocą tego pierwiastka roślina zwalcza choroby wirusowe i bakteryjne. Ponadto bor jest aktywnie zaangażowany we wzrost i rozwój nowych pędów, pąków i owoców.

Gleby bagienne, wapienne i kwaśne bardzo często prowadzą do borowego głodu rośliny. Na niedobór boru szczególnie cierpią różne rodzaje buraków i kapusty. Objawy niedoboru boru pojawiają się przede wszystkim na młodych pędach i górnych liściach rośliny. Kolor liści zmienia się na jasnozielony, blaszka liściowa jest skręcona w poziomą rurkę. Żyłki liści stają się ciemne, a nawet czarne i pękają po zgięciu. Szczególnie dotknięte są górne pędy, aż do śmierci, wpływa na punkt wzrostu, w wyniku czego roślina rozwija się za pomocą procesów bocznych. Tworzenie się kwiatów i jajników spowalnia lub całkowicie ustaje, już pojawiające się kwiaty i owoce kruszą się.

Kwas borowy pomoże zrekompensować brak boru.

[!] Kwas borowy należy stosować z najwyższą starannością: nawet niewielkie przedawkowanie doprowadzi do śmierci rośliny.

Molibden. Molibden jest niezbędny do fotosyntezy, syntezy witamin, metabolizmu azotu i fosforu, ponadto jest składnikiem wielu enzymów roślinnych.

Jeśli na starych (dolnych) liściach rośliny pojawi się duża liczba brązowych lub brązowych plamek, a żyłki pozostaną normalnie zielone, roślina może nie mieć molibdenu. W tym przypadku powierzchnia liścia jest zdeformowana, pęcznieje, a krawędzie liści zwijają się. Nowe młode liście początkowo nie zmieniają koloru, ale z czasem pojawiają się na nich cętki. Przejaw niedoboru molibdenu nazywany jest „chorobą Viptail”

Niedobór molibdenu można skompensować nawozami, takimi jak molibdenian amonu i molibdenian amonu.

Mangan niezbędny do syntezy kwasu askorbinowego i cukrów. Dodatkowo pierwiastek zwiększa zawartość chlorofilu w liściach, zwiększa odporność rośliny na niekorzystne czynniki oraz poprawia owocowanie.

Niedobór manganu uwarunkowany jest wyraźnym chlorowym zabarwieniem liści: żyłki środkowe i boczne mają intensywny zielony kolor, a tkanka międzynerwowa staje się jaśniejsza (staje się jasnozielona lub żółtawa). W przeciwieństwie do chlorozy żelaza wzór nie jest tak wyraźny, a zażółcenie nie jest tak jasne. Początkowo objawy można zobaczyć u podstawy górnych liści. Z biegiem czasu, wraz ze starzeniem się liści, wzór chlorotyczny rozprasza się, a na blaszce liściowej wzdłuż centralnej żyły pojawiają się paski.

Do leczenia niedoboru manganu stosuje się siarczan manganu lub złożone nawozy zawierające mangan. Ze środków ludowych można użyć słabego roztworu nadmanganianu potasu lub rozcieńczonego obornika.

Azot - jeden z najważniejszych elementów dla rośliny. Istnieją dwie formy azotu, z których jedna jest niezbędna do procesów oksydacyjnych w roślinie, a druga do procesów redukcyjnych. Azot pomaga w utrzymaniu wymaganego bilansu wodnego, a także stymuluje wzrost i rozwój rośliny.

Najczęściej brak azotu w glebie występuje wczesną wiosną, ze względu na niskie temperatury gleby, które uniemożliwiają tworzenie się minerałów. Niedobór azotu jest najbardziej wyraźny na etapie wczesnego rozwoju roślin: pędy cienkie i powolne, liście i kwiatostany drobne, słabo rozgałęzione. Ogólnie roślina nie rozwija się dobrze. Ponadto na brak azotu może wskazywać zmiana koloru liści, w szczególności kolor żyłek, zarówno centralnych, jak i bocznych. W przypadku głodu azotu żyły najpierw żółkną, a następnie żyły liści żółkną. Również kolor żył i liści może stać się czerwonawy, brązowy lub jasnozielony. Objawy pojawiają się głównie na starszych liściach, ostatecznie wpływając na całą roślinę.

Brak azotu można uzupełnić nawozami zawierającymi azot azotanowy (potas, amon, sód i inne azotany) lub azot amonowy (amofos, siarczan amonu, mocznik). Naturalne nawozy organiczne zawierają dużo azotu.

[!] W drugiej połowie roku należy wykluczyć nawozy azotowe, ponieważ mogą one uniemożliwić roślinie przejście od spoczynku i przygotowanie do zimowania.

Fosfor. Ten pierwiastek śladowy jest szczególnie ważny podczas kwitnienia i tworzenia owoców, ponieważ stymuluje rozwój roślin, w tym owocowanie. Fosfor jest również niezbędny do prawidłowego zimowania, dlatego najlepszym okresem na stosowanie nawozów fluorkowych jest druga połowa lata.

Oznaki niedoboru fosforu są trudne do pomylenia z innymi objawami: liście i pędy są zabarwione na niebiesko, powierzchnia liścia traci połysk. W szczególnie zaawansowanych przypadkach kolor może być nawet fioletowy, fioletowy lub brązowy. Na dolnych liściach pojawiają się obszary martwej tkanki, następnie liść całkowicie wysycha i spada. Opadłe liście są pomalowane na ciemny, prawie czarny kolor.W tym samym czasie młode pędy nadal się rozwijają, ale wyglądają na osłabione i przygnębione. Ogólnie brak fosforu wpływa na ogólny rozwój rośliny - tworzenie kwiatostanów i owoców spowalnia, a plon maleje.

Leczenie niedoboru fosforu odbywa się za pomocą nawozów fosforowych: mąki fosforanowej, fosforanu potasu, superfosfatu. Obornik drobiowy zawiera dużą ilość fosforu. Gotowe nawozy fosforowe rozpuszczają się w wodzie przez długi czas, dlatego należy je stosować z wyprzedzeniem.

Potas - jeden z głównych elementów odżywiania mineralnego rośliny. Jego rola jest ogromna: utrzymanie równowagi wodnej, wzmacnianie odporności roślin, zwiększanie odporności na stres i wiele więcej.

Niedostateczna ilość potasu prowadzi do marginalnego oparzenia liścia (deformacji krawędzi liścia, któremu towarzyszy wysuszenie). Na blaszce liściowej pojawiają się brązowe plamy, żyły wyglądają tak, jakby były wciśnięte w liść. Objawy pojawiają się głównie na starszych liściach. Często brak potasu prowadzi do aktywnego opadania liści w okresie kwitnienia. Łodygi i pędy opadają, rozwój rośliny spowalnia: pojawia się nowe pąki i pędy, zawiązuje się owoce. Nawet jeśli wyrosną nowe pędy, ich kształt jest słabo rozwinięty i brzydki.

Uzupełnieniem niedoborów potasu są suplementy takie jak chlorek potasu, magnez potasowy, siarczan potasu, popiół drzewny.

Wapń ważne dla prawidłowego funkcjonowania komórek roślinnych, metabolizmu białek i węglowodanów. System korzeniowy jako pierwszy cierpi na niedobór wapnia.

Oznaki niedoboru wapnia objawiają się przede wszystkim na młodych liściach i pędach: brązowe plamienie, skrzywienie, skręcenie, później obumierają już uformowane i nowo powstające pędy. Brak wapnia prowadzi do naruszenia strawności innych minerałów, dlatego na roślinie mogą pojawić się oznaki głodu potasu, azotu lub magnezu.

[!] Należy zauważyć, że rośliny domowe rzadko cierpią na niedobór wapnia, ponieważ woda z kranu zawiera dość dużo soli tej substancji.

Nawozy wapienne pomagają zwiększyć ilość wapnia w glebie: kreda, wapień dolomitowy, mączka dolomitowa, wapno gaszone i wiele innych.

Fosfor

Ten pierwiastek jest nie mniej ważny w życiu roślin. Jest częścią składową kwasów nukleinowych, których połączenie z białkami tworzy nukleoproteiny wchodzące w skład jądra komórkowego. Fosfor jest skoncentrowany w tkankach roślin, kwiatach i nasionach. Pod wieloma względami odporność drzew na klęski żywiołowe zależy od obecności fosforu. Odpowiada za mrozoodporność i komfortowe zimowanie. Niedobór pierwiastka objawia się spowolnieniem podziału komórek, zaprzestaniem wzrostu roślin i rozwojem systemu korzeniowego, liście nabierają liliowo-czerwonego odcienia. Zaostrzenie sytuacji grozi roślinie śmiercią.

W ruchu

Przenoszenie jonów w tkankach i narządach roślin obejmuje kilka procesów:

1. ruch w ksylemie;
2. ruch w łyku;
3. przechowywanie, akumulacja i przejście do stanu stacjonarnego.

Ligandy chelatujące są najważniejsze dla transportu kationów w roślinach. Jednak wiele innych czynników wpływa również na mobilność metali w tkankach roślin: pH, warunki redoks, konkurencja między kationami, hydroliza, polimeryzacja i tworzenie nierozpuszczalnych soli (na przykład fosforanów, szczawianów itp.).

Tiffin przedstawia szczegółowy przegląd mechanizmów związanych z przenoszeniem mikroskładników pokarmowych w roślinach. Generalnie dalszy transfer pierwiastków śladowych w roślinach wyższych zależy od aktywności tkanek naczyniowych (ksylemu i łyka) i jest częściowo związany z intensywnością transpiracji. Formy chemiczne pierwiastków śladowych w wydzielinach łyka są różne dla różnych pierwiastków.Doniesiono na przykład, że Zn jest prawie całkowicie związany z substancjami organicznymi, podczas gdy Mn jest tylko częściowo związany w kompleksy.

Rozmieszczenie i akumulacja mikroelementów różni się znacznie w zależności od różnych elementów, gatunków roślin i sezonów wegetacyjnych. W fazie intensywnego rbeta jęczmienia jarego zawartość Fe i Mn jest stosunkowo niska, natomiast zawartość Cu i Zn jest bardzo wysoka. Podczas gdy pierwsze dwa pierwiastki gromadzą się głównie w starych liściach i osłonkach liści, Cu i Zn wydają się być bardziej równomiernie rozmieszczone w całej roślinie. Zróżnicowane rozmieszczenie pierwiastków śladowych w różnych częściach sosny jest wyraźnie widoczne w Tabeli 1. Nagromadzenie i unieruchomienie pierwiastków śladowych w korzeniach jest zjawiskiem stosunkowo powszechnym, zwłaszcza jeśli są one dostatecznie dostarczane.

Tabela 1 - Zmiany zawartości pierwiastków śladowych w sosnach (mg / kg suchej masy)

Potas

Do substancji mineralnych stosowanych w żywieniu roślin należy potas. Jest niezbędny w największych ilościach, ponieważ stymuluje proces wchłaniania, biosyntezy i transportu niezbędnych składników do wszystkich części rośliny.

Normalna podaż potasu zwiększa odporność organizmu roślinnego, stymuluje mechanizmy obronne, odporność na suszę i zimno. Kwitnienie i owocowanie przy wystarczającej podaży potasu jest bardziej wydajne: kwiaty i owoce są znacznie większe i jaśniejsze.

Przy braku pierwiastka wzrost znacznie spowalnia, a silny niedobór prowadzi do przerzedzenia i kruchości łodyg, zmiany koloru liści na fioletowo-brązowe. Następnie liście wysychają i zapadają się.

Biodostępność

Rysunek 3 ilustruje liniową reakcję wchłaniania pierwiastków śladowych przez wiele gatunków roślin na wzrost ich stężenia w pożywkach i roztworach glebowych. Ta odpowiedź potwierdza wniosek, że najbardziej wiarygodnymi metodami określania dostępności pierwiastków śladowych w glebie są metody oparte na stężeniach pierwiastków w roztworach glebowych, a nie na oznaczaniu zapasów rozpuszczalnych i / lub wymiennych pierwiastków śladowych.

Rysunek 3 - Wchłanianie pierwiastków śladowych przez rośliny w zależności od ich stężenia w pożywkach

Przy określaniu biodostępności pierwiastków śladowych bardzo ważne są specyficzne właściwości roślin. Bardzo się różnią w zależności od warunków glebowych i roślinnych. Zdolność różnych gatunków roślin do wchłaniania niektórych pierwiastków śladowych z tego samego środowiska glebowego ilustruje tabela 2. Z przedstawionych danych wynika, że ​​w celu uzyskania efektywnego oszacowania zasobów biologicznie dostępnych pierwiastków śladowych konieczne jest wspólne zastosowanie metody oparte na badaniach gleby i danych z analizy roślin.

Tabela 2 - Zmiany zawartości pierwiastków śladowych w różnych gatunkach roślin rosnących w tym samym miejscu, w tym samym ekosystemie leśnym (mg / kg suchej masy)

W celu uzyskania porównywalnych wyników, które można by zaklasyfikować jako niedobór, wystarczalność i nadmiar (lub toksyczność roślin), należy znormalizować techniki pobierania próbek dla każdego pola, każdej uprawy i określonych części roślin na tych samych etapach rozwoju. Istniejące testy gleby i roślin nie przewidują odpowiednio niedoborów mikroelementów w uprawach, co może prowadzić do błędów w stosowaniu mikroelementów.

Zakresy stężeń pierwiastków śladowych w dojrzałych tkankach liści i ich klasyfikacja, przedstawione w tabeli 3, są bardzo ogólne i przybliżone i mogą się znacznie różnić w poszczególnych systemach glebowo-roślinnych. Należy zauważyć, że niezbędne dla roślin przedziały stężeń pierwiastków śladowych są często zbliżone do stężeń, które już mają szkodliwy wpływ na metabolizm roślin.Dlatego nie jest do końca jasne, w jaki sposób można dokładnie wyznaczyć granicę między wystarczającą a nadmierną ilością pierwiastków śladowych w roślinach.

Tabela 3 - Przybliżone stężenie pierwiastków śladowych w dojrzałych tkankach liścia zgodnie z danymi uogólnionymi dla wielu gatunków (mg / kg suchej masy)

Wapń

Normalne odżywianie gleby (minerał) jest niemożliwe bez wapnia, który jest obecny w prawie wszystkich komórkach organizmu roślinnego, stabilizując ich funkcjonalność. Ten pierwiastek jest szczególnie ważny dla wysokiej jakości wzrostu i działania systemu korzeniowego. Niedoborowi wapnia towarzyszy opóźnienie wzrostu korzeni i nieefektywne tworzenie korzeni. Brakuje wapnia w zaczerwienieniu krawędzi górnych liści młodych pędów. Rosnący deficyt doda fioletowego koloru całemu obszarowi liści. Jeśli wapń nie dostanie się do rośliny, liście pędów bieżącego roku wysychają wraz z wierzchołkami.

Toksyczność i tolerancja

Zaburzenia metaboliczne w roślinach spowodowane są nie tylko brakiem mikroskładników pokarmowych, ale także ich nadmiarem. Generalnie rośliny są bardziej odporne na wyższe niż niższe stężenia pierwiastków.

Główne reakcje związane z toksycznym działaniem nadmiaru pierwiastków są następujące:

1. Zmiana przepuszczalności błon komórkowych - Ag, Au, Br, Cd, Cu, F, Hg, I, Pb, UO2.
2. Reakcje grup tiolowych z kationami - Ag, Hg, Pb.
3. Konkurencja z ważnymi metabolitami - As, Sb, Se, Te, W, F.
4. Duże powinowactwo do grup fosforanowych i miejsc aktywnych w ADP i ATP - Al, Be, Sc, Y, Zr, lantanowce i prawdopodobnie wszystkie metale ciężkie.
5. Podstawienie jonów życiowych (głównie makrokationów) - Cs, Li, Rb, Se, Sr.
6. Wychwytywanie w cząsteczkach pozycji zajmowanych przez istotne grupy funkcyjne, takie jak fosforan i azotan - arsenian, fluor, boran, bromian, selenian, tellur, wolframian.

Ocena stężeń toksycznych i wpływu pierwiastków śladowych na rośliny jest bardzo trudna, ponieważ zależy od tak wielu czynników, że nie można ich porównać w jednej skali liniowej. Do najważniejszych czynników należą proporcje, w jakich jony i ich związki są obecne w roztworze. Na przykład toksyczność arsenianu i selenianu jest znacznie zmniejszona w obecności nadmiaru fosforanu lub siarczanu, a związki metaloorganiczne mogą być znacznie bardziej toksyczne niż kationy tego samego pierwiastka i znacznie mniej toksyczne. Należy również zauważyć, że niektóre związki, na przykład aniony tlenowe pierwiastków, mogą być bardziej toksyczne niż ich proste kationy.

W literaturze wielokrotnie prezentowano szereg mikroelementów według stopnia ich toksyczności dla roślin. Są różne dla każdego typu eksperymentu i każdej rośliny, ale dość dobrze korelują z następującymi czynnikami:

• elektroujemność jonów dwuwartościowych;
• iloczyn rozpuszczalności siarczków;
• stabilność chelatu;
• biodostępność.

Pomimo rozbieżności w opublikowanych poziomach toksyczności można stwierdzić, że najbardziej toksyczne zarówno dla roślin wyższych, jak i dla szeregu mikroorganizmów są Hg, Cu, Ni, Pb, Co, Cd i prawdopodobnie także Ag, Be i Sn.

Chociaż rośliny szybko przystosowują się do stresu chemicznego, nadal mogą być dość wrażliwe na nadmiar określonego pierwiastka śladowego. Toksyczne stężenie tych pierwiastków w tkankach roślin jest bardzo trudne do ustalenia. Wartości podane w tabeli 3 stanowią bardzo przybliżone przybliżenie prawdopodobnych szkodliwych ilości pierwiastków śladowych w roślinach.

Widoczne objawy toksyczności różnią się w zależności od gatunku, a nawet u poszczególnych roślin, ale najczęstszymi i niespecyficznymi objawami fitotoksyczności są chlorotyczne lub brązowe kropki na liściach i ich krawędziach oraz brązowe, skarłowaciałe korzenie przypominające koralowce (Tabela 7) .

Tabela 7 - Główne objawy toksyczności pierwiastków śladowych w zwykłych uprawach rolniczych

Ogólna właściwość roślin - tolerancja - to zdolność do utrzymania żywotnej aktywności w warunkach nadmiaru pierwiastka śladowego w środowisku, głównie w glebie. Niższe rośliny - mikroorganizmy, mchy, wątrobowce i porosty - wykazują szczególnie wysoki stopień przystosowania do toksycznych stężeń niektórych mikroelementów.

Chociaż rośliny wyższe są mniej odporne na podwyższone stężenia pierwiastków śladowych, wiadomo, że mogą również gromadzić te metale i rosnąć w glebach zanieczyszczonych dużą różnorodnością pierwiastków śladowych.

Szczególnie ważna jest odporność roślin na działanie metali ciężkich. Praktyczne wyzwania i zainteresowania dotyczące organizmów odpornych na metale mogą być związane z następującymi zagadnieniami:

• mikrobiologiczne pochodzenie złóż rud metali;
• obieg metali w środowisku;
• geobotaniczne metody poszukiwania kopalin, czyli wykorzystanie tolerancyjnych i wrażliwych roślin do poszukiwania naturalnych złóż rud;
• mikrobiologiczna ekstrakcja metali z ubogich rud;
• uprawa roślin na odpadach toksycznych;
• mikrobiologiczne oczyszczanie ścieków;
• rozwój odporności mikroorganizmów na fungicydy i pestycydy zawierające metale.

Rozwój tolerancji na metale jest dość szybki i wiadomo, że ma podłoże genetyczne. Zmiany ewolucyjne wywołane przez metale ciężkie występują obecnie w wielu gatunkach rosnących na glebach bogatych w metale. Takie zmiany odróżniają te rośliny od populacji tego samego gatunku rosnących na zwykłych glebach. Wyższe gatunki roślin wykazujące tolerancję na pierwiastki śladowe należą zwykle do następujących rodzin: Caryophyllaceae, Cruciferae, Cyperaceae, Gramineae, Leguminosae i Chenopodiaceae.

Najwyższe stężenia pierwiastków śladowych występujące w różnych gatunkach roślin przedstawiono w Tabeli 8. Wiadomo, że różne grzyby są zdolne do gromadzenia wysokich stężeń łatwo rozpuszczalnych i / lub lotnych pierwiastków, takich jak Hg, Se, Cd, Cu i Zn. Górny krytyczny poziom pierwiastka jest równy najniższemu stężeniu w tkankach, przy którym występują efekty toksyczne. McNichol i Beckett [944] przetworzyli dużą liczbę opublikowanych danych w celu oszacowania poziomów krytycznych dla 30 pierwiastków, z których najszerzej obejmują A1, As, Cd, Cu, Li, Mn, Ni, Se, Zn. Wartości górnych krytycznych poziomów stężeń otrzymane przez tych autorów są dość zbliżone do podanych w tabeli 3 w kolumnie „Stężenia nadmierne lub toksyczne”. Zwrócili również uwagę, że wartości te dla każdego pierwiastka są bardzo zmienne, co odzwierciedla z jednej strony wpływ interakcji z innymi pierwiastkami, az drugiej wzrost odporności roślin na wysokie stężenia pierwiastków w tkankach.

Tabela 8 - Największa akumulacja niektórych metali (% masy popiołu) stwierdzona w różnych gatunkach roślin

Mechanizmy odporności roślin na działanie mikroelementów były przedmiotem wielu szczegółowych badań, z których wynika, że ​​można zaobserwować zarówno wysoce swoistą, jak i grupową tolerancję na metale. W tych artykułach podsumowano możliwe mechanizmy związane z tworzeniem tolerancji metali. Autorzy zwracają uwagę na czynniki zewnętrzne, takie jak niska rozpuszczalność i mała ruchliwość kationów w środowisku otaczającym korzenie roślin, a także na antagonistyczne działanie jonów metali. Prawdziwa tolerancja jest jednak związana z czynnikami wewnętrznymi. Nie reprezentuje jednego mechanizmu, ale obejmuje kilka procesów metabolicznych:

1. selektywna absorpcja jonów;
2. zmniejszona przepuszczalność błony lub inne różnice w ich strukturze i funkcjach;
3. unieruchomienie jonów w korzeniach, liściach i nasionach;
4. usuwanie jonów z procesów metabolicznych poprzez osadzanie się (tworzenie rezerw) w postaci stałej i / lub nierozpuszczalnej w różnych narządach i organellach;
5. zmiana charakteru metabolizmu - wzrost działania hamowanych układów enzymatycznych, wzrost zawartości antagonistycznych metabolitów lub przywrócenie łańcuchów metabolicznych poprzez pominięcie zahamowanej pozycji;
6. adaptacja do zastąpienia pierwiastka fizjologicznego toksycznym w enzymie;
7. usuwanie jonów z roślin poprzez wypłukiwanie przez liście, wyciskanie soku, zrzucanie liści i wydalanie przez korzenie.

Niektórzy autorzy dostarczają dowodów, że wzrost tolerancji roślin może być stymulowany przez zwiększoną ilość metali, co wskazuje na ich fizjologiczną potrzebę nadmiaru niektórych metali w porównaniu z głównymi genotypami lub gatunkami roślin. Jednak w fizjologii tolerancji na metale wiele punktów nie jest jeszcze jasnych. Odporność roślin na duże ilości pierwiastków śladowych i ich zdolność do akumulacji ekstremalnie wysokich stężeń pierwiastków śladowych może stanowić ogromne zagrożenie dla zdrowia ludzi, ponieważ pozwalają one na przenikanie zanieczyszczeń do łańcucha pokarmowego.

Magnez

Proces odżywiania mineralnego roślin podczas normalnego rozwoju jest niemożliwy bez magnezu. Wchodząc w skład chlorofilu, jest niezbędnym elementem procesu fotosyntezy.

Aktywując enzymy biorące udział w metabolizmie, magnez stymuluje tworzenie pąków wzrostu, kiełkowanie nasion i inne czynności reprodukcyjne.

Oznaki braku magnezu to pojawienie się czerwonawego odcienia u podstawy liści, rozprzestrzeniającego się wzdłuż środkowego przewodnika i zajmującego do dwóch trzecich blaszki liściowej. Silny niedobór magnezu prowadzi do obumierania liści, spadku produktywności rośliny i jej efektu dekoracyjnego.

Mangan

Bierze udział w procesach redoks i współdziała z żelazem w układach enzymatycznych. Przy udziale manganu, który gromadzi się w roślinie, żelazne formy żelaza są przekształcane w formy tlenkowe, co niweluje ich toksyczność. Mangan bierze udział w syntezie witamin (zwłaszcza C), wspomaga akumulację cukru w ​​roślinach okopowych, białek w zbożach. Niedobór manganu obserwuje się na glebach obojętnych i zasadowych.

Nawozów manganowych nie należy stosować na glebach sodowo-bielicowych, a także na glebach silnie kwaśnych, na których może wystąpić nawet toksyczny wpływ tego pierwiastka na poszczególne uprawy. Natomiast na glebach węglanowych i nadmiernie wapnowanych działają pozytywnie. Nawozy manganowe stosowane są w postaci superfosfatu manganu (2-3%) i siarczanu manganu (21-22%).

Bor

Stymulując syntezę aminokwasów, węglowodanów i białek, bor jest obecny w wielu enzymach regulujących metabolizm. Oznaką ostrego niedoboru boru jest pojawienie się różnobarwnych plam na młodych łodygach i niebieskawym odcieniu liści u podstawy pędów. Dalszy niedobór pierwiastka prowadzi do zniszczenia listowia i śmierci młodego wzrostu. Kwitnienie okazuje się słabe i bezproduktywne - owoce nie są związane.

Wymieniliśmy główne pierwiastki chemiczne niezbędne do prawidłowego rozwoju, wysokiej jakości kwitnienia i owocowania. Wszystkie prawidłowo zbilansowane stanowią wysokiej jakości mineralne pożywienie roślin. Trudno też przecenić znaczenie wody, ponieważ wszystkie substancje z gleby występują w postaci rozpuszczonej.

Interakcja

Równowaga składu chemicznego organizmów żywych jest głównym warunkiem ich prawidłowego wzrostu i rozwoju. Interakcja pierwiastków chemicznych ma takie samo znaczenie dla fizjologii roślin, jak zjawisko niedoboru i toksyczności. Interakcja między pierwiastkami chemicznymi może być antagonistyczna lub synergistyczna, a jej niezrównoważone reakcje mogą powodować stres chemiczny u roślin.

Antagonizm pojawia się, gdy wspólne fizjologiczne działanie jednego lub więcej elementów jest mniejsze niż suma działań poszczególnych elementów, a synergizm występuje, gdy wspólne działanie jest większe. Takie interakcje mogą być związane ze zdolnością jednego pierwiastka do hamowania lub stymulowania wchłaniania innych pierwiastków przez rośliny (ryc.6). Wszystkie te reakcje są bardzo zmienne. Mogą występować wewnątrz komórek, na powierzchni błon, a także w środowisku otaczającym korzenie roślin.

1 - antagonizm; 2 - synergia; 3 - antagonizm i / lub synergia; 4 - możliwy antagonizm. Rysunek 6 - Interakcja pierwiastków śladowych w samych roślinach oraz w środowisku otaczającym korzenie roślin

Interakcje między makroskładnikami i mikroelementami, podsumowane w tabeli 9, jasno pokazują, że Ca, P i Mg są głównymi elementami antagonistycznymi w odniesieniu do wchłaniania i metabolizmu wielu mikroelementów. Jednak nawet w przypadku antagonistycznych par pierwiastków czasami obserwowano efekty synergistyczne, co jest prawdopodobnie związane z określonymi reakcjami w poszczególnych genotypach lub gatunkach roślin.

Tabela 9 - Interakcje między makro- i mikroelementami w roślinach

Efekty antagonistyczne są najczęściej realizowane na dwa sposoby: makrokomponent może hamować wchłanianie mikroelementu lub odwrotnie, mikroelement hamuje wchłanianie makrokomponentu. Reakcje te obserwuje się szczególnie często w przypadku fosforanów, ale stwierdzono je również w przypadku innych makrokomponentów żywienia, których spożycie i aktywność metaboliczna były hamowane przez szereg mikroelementów.

W praktyce najważniejszy jest antagonistyczny wpływ Ca i P na metale ciężkie niebezpieczne dla zdrowia człowieka, takie jak Be, Cd, Pb i Ni.

Oddziaływania między mikroelementami obserwowane w samych roślinach również pokazują, jak złożone są te procesy, ponieważ mogą być antagonistyczne lub synergistyczne. Czasami objawiają się metabolizmem więcej niż dwóch elementów (ryc. 6). Najwięcej reakcji antagonistycznych zaobserwowano dla Fe, Mn, Cu i Zn, które są oczywiście kluczowymi elementami fizjologii roślin (tab. 26). Funkcje tych pierwiastków śladowych są związane z procesami wchłaniania i reakcjami enzymatycznymi. Wśród innych pierwiastków śladowych, Cr, Mo i Se często występują w antagonistycznych stosunkach do tych czterech.

Zwykle nie obserwuje się synergicznych interakcji między pierwiastkami śladowymi. Synergizm Cd z pierwiastkami śladowymi, takimi jak Pb, Fe i Ni może być artefaktem wynikającym z niszczenia barier fizjologicznych przez stres wywołany nadmiernymi stężeniami metali ciężkich. Ponadto niektóre reakcje zachodzące w środowisku otaczającym korzenie i wpływające na pobieranie pierwiastków śladowych przez korzenie nie wydają się być bezpośrednio związane z interakcjami metabolicznymi, jednak te dwa typy reakcji nie są łatwe do rozróżnienia.

Niedobór fosforu

Przy braku fosforu liście stają się mniejsze, stają się ciemnozielone, a po wysuszeniu stają się czarne. Owoce kwaśnieją, ich jakość jest słaba. Przy braku fosforu objawy zaczynają pojawiać się w dolnej części korony drzewa.

Superfosfat pomoże wyeliminować niedobór. Pamiętaj jednak, aby nawozić tylko w takiej ilości, jakiej potrzebuje drzewo.

Obserwowanie drzew ogrodowych może pomóc w poznaniu niedoborów mikroelementów.

Rola pierwiastków śladowych w życiu roślin

Główna rola związków w życiu terenów zielonych jest następująca:

1. Przy wystarczającej ilości tego ostatniego syntetyzowane jest pełne spektrum enzymów - pozwala to na większe wykorzystanie energii i wody, co daje większy plon i obfitą barwę.
2. Pierwiastki te sprzyjają regeneracji terenów zielonych, zapobiegając ich chorobom.
3. To wystarczająca ich liczba, która pozwala wzmocnić odporność.W przypadku ich braku roślina popada w biologiczną depresję i zwiększa się ogólna podatność na choroby pasożytnicze.

Pierwiastki śladowe w żywieniu roślin wzmacniają i przyspieszają szereg ważnych reakcji biochemicznych.

Pierwiastki śladowe dla roślin i ich rola

Biologiczna rola pierwiastków śladowych jest świetna. Wszystkie rośliny potrzebują mikroelementów do budowy układów enzymatycznych - biokatalizatorów. Bez tych elementów życie roślin staje się niemożliwe.

Brak pierwiastków śladowych w glebie nie prowadzi do obumierania roślin, ale jest przyczyną spowolnienia tempa ich rozwoju. Ostatecznie rośliny nie wykorzystują swojego potencjału i dają plon niskiej i niskiej jakości.

Pierwiastki śladowe dla roślin nie są włączane do struktury tkanek. Innymi słowy, nie tworzą „ciała” i „masy”. Pierwiastki śladowe pełnią funkcję biologicznych akceleratorów i regulatorów złożonych procesów biochemicznych. Wraz z ich niedoborem lub nadmiarem w glebie w warzywach, drzewach owocowych, krzewach i kwiatach metabolizm jest zaburzony, występują różne choroby. Dlatego nie można lekceważyć roli pierwiastków śladowych.

Eliminacja niedoborów lub nadmiaru mikroelementów

Jak widać z powyższego materiału, większość rozważanych mikroelementów ma problemy z niedoborami z powodu niewłaściwych poziomów ph... Żelazo, bor, mangan, miedź i cynk - najlepiej wchłaniają się przy niższych wartościach ph (czyli w kwaśnym środowisku ph <6), podczas gdy molibden jest zasymilowany na wyższym poziomie ph (6,5 i więcej).

Pierwszy:

upewnij się, że poziom
ph pożywka zmieniała się płynnie w optymalnym zakresie 5,5-6,5. Tak, aby każdy pierwiastek miał szansę zostać wchłonięty przez roślinę. Nie ma sensu trzymać się ph przy jednym, ściśle określonym znaku. Przyniesie ci tylko problemy. I pamiętaj ph ma naturalną tendencję do wzrostu, należy wziąć to pod uwagę podczas tworzenia pożywki.
Jeśli rozumiesz, że problem dotyczy phpodłoże spłukać czystą wodą w sposób regulowany ph, do systemów hydroponicznych - zmień roztwór również na czystą wodę z regulacją ph... Pomoże to przywrócić ph do odpowiedniego poziomu (wymaganego dla danego pierwiastka śladowego) i wyeliminować wszystkie sole odżywcze, które prowadzą do blokowania pierwiastków. Zacznij od czystej karty, że tak powiem.

Nawiasem mówiąc, ta sama metoda działa z nadmiarem dowolnej substancji!

Druga:

często niedobór pierwiastków śladowych występuje przy stosowaniu odwróconej osmozy lub filtrowanej wody, gdy zawartość soli jest bliska zeru. Z drugiej strony woda z kranu zawsze zawiera żelazo, cynk i inne pierwiastki śladowe. Dlatego dla tych, którzy stosują osmozę i jednocześnie wpadli w nieprzyjemną sytuację niedoboru jakiegoś pierwiastka, istnieje możliwość szybkiego uzupełnienia niedoboru nawozami jednonawowymi z
Valagro... Aby wyeliminować deficyt molibden - Molibion. Wymiana cynku - Brexil Zn. Mangan pomoże przywrócić - Brexil Mn.
Trzeci:

Dość często problemy z mikroelementami mogą być oznaką stresu. Zbyt suche lub gorące, niedopełnione i przepełnione, niewystarczająca cyrkulacja powietrza wewnątrz szklarni, niewystarczający dopływ świeżego powietrza, mało światła lub odwrotnie, dużo - jest milion powodów. Sprawdź, czy wszystkie elementy otoczenia zakładu są w porządku. Często zdarza się, że oznaki niedoborów mikroelementów ustępują samoistnie wraz z eliminacją stresu.

Główna rzecz:

używaj wysokiej jakości nawozów, których skład jest zbilansowany i zawiera wszystkie mikroelementy dla roślin (najlepiej w
forma chelatowana). Zastosuj je zgodnie z tabelami producenta, obserwuj poziom ph, a wtedy praktycznie gwarantuje się, że problemy z deficytem (a także nadwyżką) po prostu się nie pojawią.

Żelazo (Fe)

Znaczenie żelaza dla roślin

Żelazo występuje w roślinach w niewielkich ilościach.Fizjologiczna rola żelaza w życiu roślin polega na tym, że jest częścią enzymów, a także uczestniczy w syntezie chlorofilu i metabolizmie. Żelazo ma ogromne znaczenie w procesie oddychania roślin, ponieważ jest integralną częścią enzymów oddechowych. Dlatego oddychanie roślin jest po prostu niemożliwe bez żelaza. Ponadto, ponieważ żelazo jest zdolne do przejścia z formy utlenionej do formy żelaznej i odwrotnie, uczestniczy w procesach redoks w roślinach.

Niedobór żelaza - objawy i jak to naprawić?

Żelazo nie może przenieść się ze starych tkanek do młodych, dlatego oznaki jego niedoboru pojawiają się przede wszystkim na górnych liściach: od razu stają się całkowicie żółte i mają jasnożółty, prawie biały kolor. Niedobór żelaza prowadzi do rozpadu fitohormonów wzrostu (auksyn) syntetyzowanych przez rośliny, przez co ich wzrost ulega spowolnieniu. Wraz ze wzrostem niedoboru żelaza na dużych liściach pojawia się chloroza między nerwami, zaczynając od nasady liścia. W przyszłości nekroza postępuje, a liście obumierają i odpadają.

Niedobór żelaza jest zwykle spowodowany problemami z pH. Żelazo jest najlepiej wchłaniane przy niższych wartościach pH 5,5-6,0, a przy wyższych poziomach pH (zwłaszcza powyżej 7,0) ma tendencję do blokowania. Przykładowo, miłośnicy ekologicznej uprawy na wolnym powietrzu powinni uważać na nawóz z odchodów kurzych, ponieważ nawet w niewielkich ilościach może on znacznie podnieść poziom pH gleby.

Prawdziwy niedobór żelaza może wystąpić, gdy do podlewania rośliny stosuje się filtrowaną lub odwróconą osmozę. Podczas korzystania z wody wodociągowej roślina otrzymuje wystarczającą ilość żelaza, ponieważ występuje w niej w dużych ilościach.

Istnieją inne problemy ze składnikami odżywczymi, które powodują niedobór żelaza, takie jak problemy z wapniem lub magnezem, lub nadmiar miedzi może prowadzić do objawów niedoboru żelaza. Chociaż niedobór żelaza czasami pojawia się w stresującym środowisku, może ustąpić samoczynnie w wyniku złagodzenia stresu.

Nadmiar żelaza w roślinach - oznaki zatrucia

Nadmiar żelaza w roślinach zdarza się dość rzadko, podczas gdy wzrost systemu korzeniowego i całej rośliny ustaje, liście przybierają ciemniejszy odcień. Jeśli z jakiegoś powodu nadmiar żelaza okaże się bardzo silny, wówczas liście zaczynają obumierać i kruszyć się bez widocznych zmian. Przy nadmiarze żelaza przyswajanie fosforu i manganu jest utrudnione, dlatego też mogą pojawić się oznaki braku tych pierwiastków.

Kilka zasad

Zwykle karmienie odbywa się wiosną, kiedy rośliny zaczynają rosnąć. Jednak niektóre kwiaty nie mają wyraźnego okresu uśpienia, podczas gdy inne kwitną nawet zimą. Oczywiście w tym przypadku potrzebują doładowania. Ale bądź ostrożny! Pamiętaj, że ilość światła wpływa na częstotliwość nawożenia. Tak więc, jeśli jest mało światła, wzrost i kwitnienie nieuchronnie spowalniają, składniki odżywcze nie są w pełni wykorzystywane przez korzenie, co oznacza, że ​​ziemia jest zasolona. Kwiaty szybko rosnące nawozimy raz na dwa tygodnie, powoli rosną raz w miesiącu, a te, które zimą hibernują, w ogóle nie zapładniają. Z tego samego powodu nie należy stosować nawozu w przeddzień spoczynku.

Gdy zaprawianie korzeni odbywa się w suchej glebie, istnieje ryzyko uszkodzenia korzeni. Wstępnie zwilżyć glinianą grudką wodą, a następnie nawozić.

Mikronawozy: rodzaje, zastosowanie, wprowadzenie, właściwości: wideo

Mikronawozy: rodzaje, zastosowanie, wprowadzenie, właściwości

NARZĘDZIE DLA MISTRZÓW I MISTRZÓW ORAZ BARDZO TANIE PRODUKTY GOSPODARSTWA DOMOWEGO. DARMOWA DOSTAWA. POLECANE - SPRAWDZONE W 100% ISTNIEJĄ RECENZJE.

Poniżej znajdują się inne wpisy na temat „Jak to zrobić samemu - gospodarz!”

• DIY drewniany pojemnik na kwiaty - rysunek Jak zrobić drewniany pojemnik na ...
• Rozwiązania do przetwarzania i opryskiwania sadzonek własnymi rękami Jak przygotować rozwiązania dla sadzonek ...
• Układanie kłody na podłogę - tabela obliczeniowa Jak obliczyć grubość desek i ...
• Jak przygotować własnymi rękami środki na szkodniki ogrodowe - środki ludowe Napary i wywary na szkodniki ...
• Jak pomóc drzewom po: huraganie, gradobiciu, ulewach i upale: przypomnienie o stole ELEMENTY W OGRODZIE: WYELIMINUJ KONSEKWENCJE ...
• Grunty leśne - zbiory i mieszanki własnymi rękami Jak przygotować ziemię liściastą + ...
• Jak zmierzyć wymaganą ilość nawozu za pomocą improwizowanych środków Notatka dla ogrodnika - waga ...
  

  Subskrybuj aktualizacje w naszych grupach i udostępniaj.

  Zostańmy przyjaciółmi!

  Zrób to sam ›Letni ogródek i ogródek warzywny› Wprowadzenie pierwiastków śladowych do nawożenia roślin - które, kiedy i ile

Niedobór wapnia

Wapń w roślinie neutralizuje nadmiar kwasów organicznych. Wapń jest również antagonistą potasu. Odpowiedni stosunek wapnia do potasu wpływa na najważniejsze procesy życiowe w roślinie. Niedobór wapnia podczas nawadniania wodą wodociągową jest rzadki.

Niedobór wapnia objawia się:

• Liście więdną.
• Pędy i liście brązowieją, a następnie giną.
• Nadmiar wapnia zapobiega wchłanianiu magnezu i potasu.
• Liście są wygięte, a korzenie skrócone.
• Częste infekcje grzybicze rośliny.