Zakażenie psów roztoczami świerzbu. Jak objawia się infekcja świerzbem. Pierwsze objawy i rozwój choroby. Jak odróżnić świerzb od innych chorób. W jaki sposób przeprowadza się diagnozę choroby, na co należy zwrócić uwagę. Czy istnieje zagrożenie dla ludzi. Prawidłowe leczenie. działania zapobiegawcze.
Zwierzęta są często atakowane przez pasożyty. Na przykład, gdy zwierzę zostanie zaatakowane przez pchły lub zassane przez kleszcza, możemy szybko wykryć te pasożyty i zastosować odpowiednie leczenie. Ale kiedy zaatakują mikroskopijne roztocza, nie można ich wykryć, infekcję można zrozumieć tylko przez manifestację objawów. Następnie przyjrzymy się mikroskopijnym pasożytom, które powodują świerzb u psów.
Choroby skóry u psów
Według statystyk weterynaryjnych patologie pasożytnicze zajmują 5 miejsce wśród powszechnych dolegliwości psów i kotów. Liderem na liście chorób jest zapalenie skóry, zaraz za nią schodzą choroby układu moczowego, zatrucia pokarmowe i urazy.
10 najważniejszych chorób kotów i psów
Istnieje wiele czynników, które powodują uszkodzenie skóry zwierząt:
- reakcje alergiczne;
- narażenie na pasożyty;
- wpływ grzybów i bakterii.
Patologie pasożytnicze występują w 11,6% przypadków.
Według statystyk choroby pochodzenia pasożytniczego zajmują 5 miejsce
W zależności od lokalizacji pasożytów ta grupa chorób jest podzielona na 4 odmiany.
Tabela 1. Odmiany chorób
| Kategorie | Charakterystyka | Przedstawiciele |
| Na wolnym powietrzu | Zaatakuj powierzchnię skóry. | Czarne chrząszcze, pijawki, pchły, komary i kleszcze. |
| Skórny | Wprowadzane są do naskórka. | Sarkoptyczne, otodektotyczne, notoedrosis i cheiletious roztocza. |
| Wgłębienie | Zasiedlają jamy ciała, które mają dostęp do środowiska zewnętrznego. | Rzęsistkowica, ameba jamy ustnej, lamblia. |
| Wewnętrzny | Pasożytuje w układzie krążenia i jelitach. Mogą migrować do innych narządów. | Trichinella, plasmodia malarska, glista. |
Najczęstszą patologią w tej grupie jest pchle zapalenie skóry. Na drugim miejscu jest świerzb.
Pchły zapalenie skóry jest najczęstszą patologią pasożytniczą
Niebezpieczeństwo infekcji dla ludzi
Roztocze świerzbu będzie się świetnie czuć w ciele każdego ciepłokrwistego stworzenia, więc można się nim zarazić od zwierzęcia.
Roztocza świerzbu są wysoce zaraźliwe, więc właściciel może łatwo zarazić się chorobą od zwierzęcia.
Pierwsze oznaki inwazji pasożytów pojawiają się po 15-20 dniach, dlatego po zauważeniu objawów świerzbu u zwierzęcia, właściciel powinien podjąć środki zapobiegawcze:
- Potraktuj wszystkie przedmioty w domu środkami dezynfekującymi, ponieważ świerzb może pozostać na dowolnym z nich.
- Potraktuj meble tapicerowane parowcem lub wyprasuj żelazkiem.
- Umyj legowisko dla psa i umyj zabawki wrzątkiem z mydłem.
- Szczotkę, której użyłeś do szczotkowania psa, należy wymienić!
Uwaga. Psa ze świerzbem należy izolować w oddzielnym rogu pomieszczenia, ale pozostawienie psa samego jest przeciwwskazane. Zwierzak musi kupować nowe zabawki, starać się utrzymać dobry nastrój i zachęcać go smakołykami po zabiegach medycznych.
Klasyfikacja odmian świerzbu
Wśród pajęczaków - grupy patologii pasożytniczych, których winowajcami są owady błonkoskrzydłe i pajęczaki, często u zwierząt występuje świerzb.
Świerzb to choroba skóry wywoływana przez roztocze Sarcoptes canis, Otodectes cynotis, Cheyletiella Yasguri i Notoedres cati. Zakażenie następuje poprzez kontakt cielesny z osobą zakażoną. W rzadkich przypadkach - na zewnątrz lub w miejscach publicznych.
Najczęściej psy atakowane są przez Sarcoptes сanis.
Termin „świerzb” odnosi się do kilku chorób skóry spowodowanych ekspozycją na konkretnego pasożyta:
- świerzb skórny powoduje świerzb skórny;
- otodektotyczny - otodektoza;
- notoedrosis - notoedrosis.
- heyletious - heyletiosis.
Właściciele zwierząt domowych zwykle utożsamiają świerzb z „swędzącym świerzbem”. Ta definicja łączyła 2 choroby: świerzbicę skórną i notoedrozę. Pierwsza patologia jest wiodącą wśród pajęczynówki. Demodektyczny świerzb, powszechnie określany jako żelazo i często określany jako patologie parcha, nie ma do nich zastosowania.
Swędzący świerzb jest uważany za najbardziej niebezpieczny. Budowa aparatu ustnego pasożyta umożliwia wykonywanie ruchów w naskórku z dużą prędkością, co powoduje nieznośny ból zwierzęcia.
Swędzenie jest wywoływane przez mikroskopijne roztocza żyjące w naskórku.
Dlaczego świerzb jest niebezpieczny
Roztocza świerzbu to agresywne organizmy, które nie opuszczają swojego żywiciela bez interwencji medycznej. Im dłużej znajdują się w naskórku, tym większe szkody wyrządzają organizmowi zwierzęcia.
Tabela 2. Charakterystyka głównych następstw negatywnego wpływu pasożytów
| Problem | Czynnik prowokujący |
| Zmniejszona odporność | Swędzenie ma patologiczny wpływ na zachowanie, nastrój i stan fizyczny zwierzęcia. Zwierzę nieustannie swędzi, w wyniku czego traci zainteresowanie jedzeniem. Wyczerpanie, które pojawia się w wyniku utraty apetytu, negatywnie wpływa na układ odpornościowy. |
| Odurzenie ciała | Wraz ze wzrostem kolonii pasożytów w skórze zwiększa się objętość odpadów powstających w wyniku żywotnej aktywności kleszczy. Gdy znajdą się w krwiobiegu, wywołują toksyczne reakcje. |
| Rozwój patogennej mikroflory | W ogniskach podrażnienia powstają stany zapalne skóry - zapalenie skóry. Stopniowo pokrywają się gęstą skorupą, która utrudnia dostęp tlenu. Prowadzi to do zwiększonego wzrostu bakterii gnilnych. |
| Choroba zakaźna | Ropne ogniska wnikają w głębokie warstwy skóry i powodują silne swędzenie. Przeczesując rany, pies pogłębia je, poszerzając tym samym przejście dla chorób zakaźnych. |
Świerzb jest niebezpieczny dla rozwoju patologii zakaźnych
Z biegiem czasu liczba pasożytów na skórze zwierzęcia wzrasta. To powoduje pogorszenie procesów zapalnych i uogólnienie choroby.
Występują nieprawidłowości w pracy układu sercowo-naczyniowego i oddechowego. Jeśli leczenie nie zostanie szybko rozpoczęte, świerzb może być śmiertelny.
Możliwe komplikacje i jak ich uniknąć
Rozprzestrzenianie się świerzbu prowadzi do znacznego pogorszenia kondycji psa. Z powodu silnego swędzenia nie może spać, bawić się, chodzić, jeść i cały czas swędzi. Wzrost populacji pasożytów prowadzi do wzrostu ich produktów przemiany materii, które są bardzo toksyczne. Wchodzą do krwiobiegu, powodując zatrucie.
Skorupy na uszkodzonych obszarach utrudniają przepływ powietrza. Prowadzi to do aktywnego namnażania się bakterii, w wyniku czego powstają ropne ogniska infekcji, wnikające coraz głębiej w skórę.
Takich powikłań można uniknąć tylko dzięki szybkiemu rozpoznaniu świerzbu i zintegrowanemu podejściu do leczenia. Zaleca się regularne badanie psa, w przypadku jakichkolwiek podejrzanych zmian skonsultować się z lekarzem.
Swędzący świerzb u psów
Chorobie towarzyszy poważne uszkodzenie skóry, które pojawia się, gdy pies drapie swędzące obszary.
Substancje drażniące to Sarcoptes canis i Notoedres cati. Pierwszy kleszcz, oprócz psów, atakuje wilki i lisy i powoduje świerzb skórny. Drugi świąd żyje głównie na kotach, wywołując notoedrozę.
Charakterystyka świerzbu skórnego
Obrazowi klinicznemu choroby towarzyszą ogniskowe zmiany na powierzchni skóry, po których następują strupy (strupy). Ponadto dochodzi do łysienia, silnego swędzenia i ogólnego wyczerpania zwierzęcia.
Charakterystyczną cechą swędzącego świerzbu jest tworzenie się strupów na skórze.
Cechy strukturalne Sarcoptes canis
Roztocza świerzbu wywołujące tę chorobę nie są widoczne gołym okiem. Jednak konsekwencje, jakie ma to na ciele psa, są katastrofalne.
Główna charakterystyka:
- długość ciała kobiety - od 0,3 do 0,4 mm;
- szerokość samicy - od 0,25 do 0,38 mm;
- długość mężczyzny - od 0,18 do 0,27 mm;
- szerokość samca - od 0,15 do 0,2 mm;
- kształt - szylkret;
- kolor - jasnoszary, czasem przechodzący w jasnobrązowy.
- liczba par kończyn - 4;
- kształt jajka - owalny;
- długość jajka - 0,15 mm;
- szerokość jajka - 0,1 mm.
Głowa i tułów kleszcza stanowią jedną całość, bez wyraźnych granic. Na górze znajduje się mała trąbka, za pomocą której pasożyt przylega do skóry. Ponadto na ciele znajdują się ciernie i włosie.
Konstrukcja nadwozia przypomina wielofunkcyjny kombajn. Do wykonywania ruchów w naskórku jest wyposażony w 6-częściowy aparat ustny. Struktura przypomina gryzące urządzenie-wiertło. Do poruszania się po powierzchni skóry służą specjalne przyssawki.
Wygląd Sarcoptes canis
Cykl życiowy Sarcoptes canis
Ten rodzaj świądu żyje w ciele jednego właściciela przez całe życie.
Funkcje formacji
Główna charakterystyka:
- długość życia kobiet wynosi od 42 do 54 dni;
- długość okresu rozrodczego wynosi 1 miesiąc;
- liczba złożonych jaj - od 25 do 50 sztuk;
- nieśność dziennie - od 1 do 2 jaj.
W sprzyjających warunkach życiowych - przy spadku temperatury ciała żywiciela czas trwania cyklu rozrodczego wydłuża się do 22 dni.
Ciekawostki o Sarcoptes canis
Rytm aktywności samicy przypada na ciemną porę dnia. Wieczorem i do północy pasożyt obgryza komórki, składa w nich jaja i tworzy pionowe okienko, przez które larwy wychodzą. W drugiej połowie nocy kleszcz żeruje na komórkach naskórka. Samica odpoczywa w ciągu dnia.
Swędzenie uwielbia obszary z grubą warstwą rogową naskórka i brakiem włosów.
Patogeneza świerzbu skórnego
Możesz zarazić się świerzbem o każdej porze roku, ale latem obraz kliniczny choroby jest ostrzejszy.
Cechy procesu:
- Nosicielami choroby są chore psy.
- Czynnikami sprawczymi są teleonimfy i samice kleszczy.
- Czynnikami prowokującymi są niezrównoważone odżywianie, zanieczyszczenie skóry i stresujące sytuacje u zwierząt.
Szczyt aktywności świerzbu przypada na lato
Inwazja przeprowadzana jest podczas kontaktu z zarażonymi osobnikami, poprzez kołnierze, grzebienie i osoby, na których ubrania swędzi.
Cechy procesu
Stan zapalny nasila się przez aktywację mikroflory ropotwórczej.
Charakterystyka notoedrozy
Notoedrosis jest patologią pasożytniczą wywołaną swędzeniem z rodzaju Notoedres cati. Kleszcze wpływają na głębokie warstwy skóry, głównie na głowie zwierzęcia. Stopień uszkodzenia skóry zależy od liczby populacji pasożyta.
Notoedres cati atakuje głównie koty. Jednak zdarzały się przypadki uszkodzeń u gryzoni, psów i ludzi.
Swędzenie występuje z powodu działania pasożytów na zakończenia nerwowe
Cechy strukturalne Notoedres cati
W porównaniu z Sarcoptes canis są nieco mniejsze:
- długość ciała kobiety - od 0,2 do 0,3 mm;
- szerokość samicy - od 0,2 do 0,25 mm;
- długość ciała mężczyzny - od 0,15 do 0,18 mm;
- szerokość - od 0,12 do 0,14 mm.
Pasożyty mają podobną strukturę. Jedyną różnicą jest lokalizacja odbytu. W Notoedres cati znajduje się grzbietowo, w przeciwieństwie do lokalizacji końcowej w Sarcoptes canis.
Wygląd Notoedrеs cati
Cykl życia Notoedres cati
Etapy rozwojowe pasożyta są podobne do cyklu Sarcoptes canis. Żywotność wynosi od 15 do 18 dni. Liczba składanych jaj dziennie wynosi od 2 do 8 sztuk.
Patogeneza notoedrozy
W porównaniu ze świerzbem skórnym notoedrosis przebiega szybciej. Przekazywane podczas bezpośredniego kontaktu między zwierzętami. Wybuch choroby następuje w marcu. Rozprzestrzenianie się patologii jest spowodowane przeludnieniem zwierząt i niehigienicznymi warunkami przetrzymywania. Mechanizm istnienia kleszcza w naskórku jest identyczny jak w przypadku Sarcoptes canis. Główna różnica polega na tym, że choroba atakuje głównie głowę i szyję. Rzadziej dotyka kończyn, zwłaszcza tylnych.
Swędzenie jest głównym objawem swędzącego świerzbu.
Objawy świerzbu skórnego i notoedrozy
Kliniczne obrazy świerzbu skórnego i notoerozy w pierwszym stadium różnią się od siebie. Główna różnica polega na lokalizacji zmian.
Tabela 3. Różnice między świerzbem skórnym a notoedrozą
| Świerzb sarkoptyczny | Notoedrosis |
| Występuje w okolicy klatki piersiowej, na otrzewnej, u nasady ogona, na głowie. Główna różnica polega na tym, że choroba może wpływać na napletek. | Patologia koncentruje się na dowolnej części głowy zwierzęcia, nawet na zewnętrznej powłoce małżowin usznych. Ogniska zapalne na kończynach są mniej powszechne. |
Swędzenie jest typowym objawem świerzbu skórnego i notoedrozy. W rzadkich przypadkach, jak na przykład w przypadku świerzbu utajonego, choroba przebiega bez widocznych zmian skórnych.
Swędzenie alergiczne ma podobne objawy jak świąd świerzbu.
W 90% przypadków u zwierząt zakażonych świerzbem świądowym, mniej więcej wtedy, gdy pies ciągle rwie brzegi uszu. Ten sam zespół obserwuje się w przypadku świądu alergicznego.
Klinika choroby
Skóra na uszkodzonych miejscach staje się szorstka, pokryta fałdami i pęknięciami.
Typowe objawy świerzbu świądowego:
- odruch uszu i stopy;
- silny świąd skóry;
- strupy w zmianach;
- niespokojne zachowanie;
- utrata apetytu;
- wyczerpanie;
- plamienie pod strupami;
- duża ilość łupieżu.
Kiedy dotykasz uszu, pies mimowolnie zaczyna mimowolnie drapać.
W zaawansowanej postaci choroby psy bardzo tracą na wadze.
Rozwój choroby
W pierwszym etapie na skórze pojawia się zaczerwienienie, zwierzę zaczyna swędzieć. Niestety na tym etapie właściciele nie zwracają uwagi na objawy i nawet nie są świadomi obecności choroby. Przecież to całkiem normalne, że pies się podrapał i nie ma powodu, aby od razu badać skórę i podejrzewać o problem.
Następnie na skórze zaczynają pojawiać się małe czerwone kropki, zwane krostami. Są wypełnione płynem, gdy zwierzę swędzi, pękają. W miejscach patologicznych ognisk wełna zaczyna wypadać, a skóra staje się bardzo szorstka. Pojawiają się również odrywające się drobinki skóry, które są bardzo podobne do łupieżu.
Stan skóry pogarsza się, traci elastyczność i staje się szorstki. Ponadto, gdy takie miejsca są czesane, pojawiają się pęknięcia skóry i pęknięcia krwi. Znacząco pogarsza się również stan sierści, w zmianach intensywnie wypada, w pozostałych miejscach zanika. Pies odmawia jedzenia i zaczyna bardzo tracić na wadze.
Dość często rozwijają się inne choroby zakaźne, co znacznie komplikuje ogólny stan. Warto powiedzieć, że tylko specjalista może zdiagnozować chorobę po badaniu. Każdy przenosi chorobę na swój sposób, a objawy mogą się różnić.
Charakterystyka heiletiozy
Heiletioza jest chorobą pasożytniczą zwierząt wełnianych, wywołaną działaniem kleszcza Cheyletiella yasguri. Pasożyt atakuje głównie psy. Patologia jest uważana za sezonową.
Spośród ras psów najbardziej podatne na heiletiozę są pudle, lapdogi i Yorkshire terriery.
Infekcja występuje w następujących sytuacjach:
- kontakt z zakażonymi zwierzętami lub artykułami higienicznymi;
- zatłoczone treści;
- odwiedzanie salonów fryzjerskich;
- niehigieniczne warunki w żłobkach;
- chodzić po ulicy.
Pasożyty przenoszone są przez wszy, muchy i pchły. Samica kleszcza może żyć do 10 dni bez nosiciela.
Choroba jest trudna do zdiagnozowania. Wynika to z faktu, że podczas mycia i strzyżenia zwierząt roztocza są zmywane wraz z detergentem lub pozostają na ściętych włosach. Dlatego przed udaniem się do weterynarza wskazane jest powstrzymanie się od jakichkolwiek zabiegów pielęgnacyjnych.
Cechy strukturalne Cheyletiella yasguri
Pasożyty tego gatunku szkodzą zarówno zapasom pokarmu, jak i ssakom. Ze względu na to, że żywią się zarówno pokarmem roślinnym, jak i zwierzęcym, należą do gatunku kleszczy roztoczopodobnych.
Wygląd Cheyletiella yasguri
Struktura:
- długość ciała kobiety - od 0,35 do 0,38 mm;
- szerokość samicy - od 0,21 do 0,22 mm;
- długość ciała mężczyzny - od 0,3 do 0,35 mm;
- szerokość samca - od 0,20 do 0,21 mm;
- kolor - jasnożółty;
- długość larwy - od 0,2 do 0,6 mm;
- wielkość jajka - 250 x 150 μm;
- liczba kończyn - 4;
- liczba jaj w życiu wynosi 90.
Ciało pokryte jest włoskami, łuskami i mackami po bokach. Palce kończyn są wyposażone w pazury, które pozwalają roztoczowi przyczepić się do włosów.
Cykl życia Cheyletiella yasguri
Pasożyty zamieszkują i składają jaja w linii włosów psów. Schodzą na powierzchnię skóry tylko w celu odżywienia. W przeciwieństwie do świądu nie tworzą przejść w skórze właściwej. Przy pomocy masywnych szczęk roztocze wycinają dziurę w skórze i wysysają płyn tkankowy.
Jeśli wyposażysz się w lupę, zobaczysz jasnożółte plamki poruszające się szybko po ciele zwierzaka. Ze względu na specyfikę ruchu w języku angielskim Cheyletiella yasguri jest powszechnie nazywany „łupieżem chodzącym”, co oznacza „łupież chodzący”.
Cykl rozwojowy jest typowy dla roztoczy skórnych. Składa się z 5 etapów: jajko → larwa → protonimfa → teleonimfa → imago.
Przemiana pasożyta z jaja w dorosłego osobnika trwa około 20 dni.
Samica żyje od 4 do 6 tygodni.
Patogeneza heiletiozy
Ze względu na mikroskopijne rozmiary kleszcza produkty przemiany materii nie są od razu widoczne na zwierzęciu. We wczesnych stadiach choroba jest mylona z łupieżem. Im dłużej pasożyt przebywa na ciele zwierzęcia, tym bardziej zauważalne są zmiany patologiczne.
Kolonie Cheyletiella yasguri na psiej sierści przypominają łupież
Bardziej niż inni szczenięta i młode psy, a także zwierzęta cierpiące na osłabienie odporności, są predysponowane do heiletiozy.
Im więcej zabiegów wodnych i kuracji przeciwpasożytniczych, tym wolniej rozwija się choroba. Ponieważ pasożyt układa się na włosach, jaja są zmywane podczas zabiegów higienicznych. Nie zatrzymuje to jednak procesu rozmnażania, a jedynie zmniejsza liczbę kleszczy.
Objawy heiletiozy
Ostrej chorobie zakaźnej towarzyszy zwiększone tworzenie się łusek skórnych na szyi i plecach. Najczęściej dotyczy to kości krzyżowej. W przeciwieństwie do innych rodzajów świerzbu, heiletioza nie jest podatna na silne swędzenie.
Główne objawy to:
- tłusta skóra;
- wypadanie włosów;
- zwiększona owłosienie;
- wysypka;
- ropne formacje i wrzody;
- suche łuski szare;
- przebarwienia skóry;
- zmniejszony apetyt;
- niespokojne zachowanie.
Objawy heiletiozy są najbardziej widoczne u szczeniąt.
Objawy są najbardziej widoczne u szczeniąt w wieku od 2 do 8 tygodni. Oprócz patologicznych procesów towarzyszących chorobie następuje zwiększona aktywność gruczołów łojowych. Prowadzi to do zwiększonego tworzenia się łupieżu. Czasami dzieci wyglądają, jakby zostały posypane mąką.
Charakterystyka otodektozy
Choroba jest spowodowana aktywnością Otodectes cynotis. Pasożytują w małżowinach usznych.Analogicznie do pcheł, świerzbowce uszne nie atakują ludzkiej skóry właściwej. Mogą jednak wywołać rzekomy parch, który jest alergiczną reakcją skóry na ukąszenia. Pasożyt żyje na powierzchni skóry i odżywia się łuskami naskórka, woskowiną i krwią.
Rasy uszate są najbardziej podatne na choroby
Cechy strukturalne Otodectes cynotis
Gatunek ten przypomina wyglądem Sarcoptes canis:
- długość ciała kobiety - od 0,4 do 0,5 mm;
- szerokość samicy - od 0,27 do 0,3 mm;
- długość ciała mężczyzny - od 0,31 do 0,39 mm;
- szerokość samca - od 0,21 do 0,29 mm;
- kształt - owalny;
- liczba par kończyn - 4.
Pośrednie stadia pasożytów mają tylko 3 nogi; u osobników dojrzałych płciowo ostatnia para jest słabo rozwinięta.
Wygląd Otodectes cynotis
Cykl życiowy Otodectes cynotis
Powstawanie pasożyta
Na etapie deutonimfy samica może już się rozmnażać.
Patogeneza otodektozy
Ten rodzaj roztocza nie wnika w naskórek. Pasożyty żyją i rozmnażają się na powierzchni skóry. Głównym źródłem pożywienia są martwe komórki i limfa. Pomimo tego, że nie wnikają w skórę właściwą, obserwuje się podrażnienie receptorów skóry. W wyniku działania Otodectes cynotis rozpoczyna się zapalenie kanału. W małżowinie usznej tworzy się duża ilość strupów.
Głównym objawem otodektozy jest silne swędzenie ucha.
Infekcja następuje poprzez kontakt z chorym psem. Możliwe jest również przeniesienie otodektozy poprzez produkty higieniczne dla zwierząt. Jednak ten wariant infekcji jest mniej powszechny, ponieważ kleszcz nie żyje długo poza organizmem żywiciela.
Objawy otodektozy
Patologiczny wpływ pasożytów na organizm psa charakteryzuje się kilkoma postaciami:
- uszkodzenie skóry;
- zapalenie ucha środkowego;
- zatrucie odchodami kleszczy;
- tworzenie sprzyjających warunków do ponownego zakażenia;
- pojawienie się nadwrażliwości przy następnej infekcji.
W zaawansowanych postaciach chorobę pogarsza rozwój patogennej mikroflory, pęknięcie błony bębenkowej i uszkodzenie mózgu.
W przypadku otodektozy możliwe jest pęknięcie błony bębenkowej
Główne objawy to:
- zaczerwienienie małżowiny usznej;
- ropne wydzielanie w uchu;
- utrata apetytu;
- niespokojne zachowanie;
- podwyższona temperatura ciała.
Pies nieustannie kręci głową i ociera się o wszelkie przedmioty, próbując złagodzić swędzenie. Czasami powoduje to poważne zadrapania, które ropieją. W uchu pojawia się gluten, który powstaje z odchodów kleszcza. Pierwsze objawy widoczne są już po 14 dniach od wprowadzenia kleszcza do skóry właściwej. Jeśli Twój zwierzak ma wrażliwą skórę, okres ten można skrócić do kilku dni.
W przeciwieństwie do otodektozy, świerzb skórny i notoedroza nie występują na powierzchni małżowiny usznej zwierząt. To jest główna różnica między świerzbem ucha a świerzbem swędzącym. W zaawansowanych formach patologia może trafić do głowy, co jest niezwykle rzadkie.
Główną różnicą między świerzbem skórnym a otodektozą jest porażka małżowin usznych w drugim przypadku.
Krótko o chorobie
Świerzb u psów jest wywoływany przez roztocze z rodziny Sarcoptes. Stawonogi rozmnażają się przez składanie jaj. Pod skórą kleszcze wykonują specjalne ruchy i składają jaja na pysku, klatce piersiowej, plecach oraz w pobliżu uszu zwierzęcia.
Świerzb przenosi się przez zarażone zwierzęta, które przenoszą sarkopty. Ale kontakt nie jest konieczny do infekcji. Zwierzę może „złapać” dolegliwość za pomocą przedmiotów chorego psa, przez buty właściciela.
Oznaki świerzbu skórnego
Początek choroby u zwierząt charakteryzuje się zaczerwienieniem skóry głowy, szyi, kufy. Te obszary ciała są najbardziej podatne na infekcje ze względu na brak grubych włosów. Zaczerwienienie brzegów uszu psa i odruch swędzenia są również klinicznymi objawami świerzbu.
W miarę postępu choroby swędzenie psa staje się trwałe.Uszy, okolice brwi, grzbiet nosa pokryte są małymi węzłami, które z płynem bardzo szybko zamieniają się w bąbelki. W tym okresie na skórze tworzą się strupy, a sierść zwierzęcia zaczyna się sklejać. Na naskórku mogą pojawić się rany i zadrapania z powodu regularnego drapania. Możliwe jest pojawienie się łupieżu. A w warunkach ciepła i dołączonej grzałki swędzenie psa nasila się bardziej niż zwykle.
Kolejny etap świerzbu skórnego zaczyna się od łysienia: obficie wypadają włosy na głowie, a następnie na reszcie ciała. Skóra właściwa w dotkniętym obszarze staje się szorstka i popękana. Od chorego osobnik „niesie” charakterystyczny kwaśny zapach.
Psy mogą również odczuwać częściową utratę siły mięśni kończyn miednicy, letarg, osłabienie, zmęczenie.
Są chwile, kiedy pies nie ma żadnych objawów świerzbu, ale jednocześnie jest jego aktywnym nosicielem.
Brak leczenia zmienia ostry świerzb skórny w przewlekły. W tym samym czasie powiększają się węzły chłonne, zwiększa się pigmentacja skóry. Jakość życia psa znacznie się pogarsza.
Tylko lekarz weterynarii może ustalić diagnozę. Najpierw specjalista wykluczy z podejrzenia wiele podobnych objawów choroby: atopię, zapalenie skóry, piodermię. Świerzb różni się od wymienionych dolegliwości ciągłym swędzeniem, którego nie można pokonać sterydami. Następnie na podstawie badań laboratoryjnych i danych epizootycznych lekarz weterynarii stawia diagnozę i przepisuje leczenie.
Jak odróżnić swędzący świerzb od innych chorób
Istnieje kilka chorób, które mają wspólne objawy ze świerzbem klasycznym. W wyglądzie istnieją podobieństwa z nużycą i egzemą alergiczną.
Tabela 4. Różnica między nużycą a wypryskiem alergicznym
| Choroba | Objawy |
| Wyprysk alergiczny | Obraz kliniczny choroby jest jak najbardziej zbliżony do świądu. Intensywność świądu i charakter zmian skórnych są prawie identyczne. Charakterystyczną cechą alergii jest brak strupów na powierzchni skóry. Występuje tylko zaczerwienienie i stan zapalny. Również w przypadku tego typu egzemy gluten nie jest uwalniany. |
| Demodecosis | W przypadku patologii silne swędzenie nie jest typowe. Podrażnienie jest mniej powszechne niż w przypadku świerzbu skórnego. Demodeksy żyją w mieszkach włosowych pozbawionych receptorów nerwowych. Jednak wysypki skórne, zaczerwienienia i łupież są często mylone ze swędzącym świerzbem. |
Specjalista pomoże postawić dokładną diagnozę
Diagnoza świerzbu
Skrobanie skóry jest głównym sposobem wykrywania świerzbu.
Główną metodą diagnostyczną wykrywania choroby jest mikroskopia
Cechy ankiety:
- Umieszczając skalpel równolegle do powierzchni skóry, wykonuje się zeskrobanie. Głębokość zanurzenia instrumentu w naskórku zależy od powstania pierwszych kropli krwi.
- Otrzymaną próbkę umieszcza się na szkle, traktuje specjalnym roztworem i analizuje pod małym powiększeniem mikroskopu.
W około 40% przypadków diagnoza daje wynik fałszywie ujemny. Nie zawsze jest możliwe wykrycie pasożytów, które zaatakowały głębokie warstwy naskórka. Zdarzają się sytuacje, gdy skrobanie zostało pobrane z niewłaściwego miejsca, w którym osiedliła się kolonia kleszczy.
Podczas analizy należy nalegać, aby weterynarz pobrał próbki z kilku obszarów skóry właściwej. Zwiększy to pewność diagnostyczną.
Jaja, larwy i roztocza w soczewce mikroskopu
Leczenie świerzbu
Dzięki szybkiemu wykryciu choroby terapię można przeprowadzić w domu.
Główne zasady:
- Zimą obróbka zwierzęcia odbywa się w mieszkaniu, latem - na ulicy.
- Wstępnie oczyścić uszkodzone obszary skóry właściwej ze strupów przy użyciu ciepłej wody z mydłem lub 0,2% roztworu sody kaustycznej.
- Włosy w pobliżu ognisk infekcji są cięte i spalane.
- Powierzchnię skóry leczy się lekami przepisanymi przez lekarza weterynarii.
- Po 4 dniach następuje ponowne odkażanie.
- Stosując leki zawierające elementy roztoczobójcze należy wykluczyć możliwość polizania leku przez psa.
- W procesie przetwarzania należy przestrzegać zasad bezpieczeństwa osobistego i wykonywać wszystkie czynności za pomocą gumowych rękawiczek.
Osoby, które miały kontakt z zakażonym zwierzęciem, również muszą zostać poddane obróbce.
Środki stosowane w leczeniu choroby wpływają na metamorficzną fazę powstawania świądu. W przypadku embrionu, który utrzymuje się około 4 dni, nie ma działania substancji aktywnych. Aby całkowicie pozbyć się choroby, w 4. dniu konieczne jest ponowne leczenie powierzchni skóry i przyjmowanie leków przeciwpasożytniczych. To zniszczy larwy, które wykluwają się po pierwszej sanitacji.
Odurzenie organizmu jest nieuniknioną konsekwencją świerzbu
Tabela 5. Popularne leki stosowane w leczeniu świądu świerzbowego
| Kategoria | Opis |
| Roztwory olejowe | Pomagają dobrze, gdy pojawia się duża liczba strupów:
|
| Aerozole | Wskazane jest stosowanie w połączeniu z lekami doustnymi. Wśród właścicieli psów popularne są:
|
| Leki przeciwpasożytnicze | Główny kierunek leczenia. Stosuje się produkty na bazie selamektyny, iwermektyny i oksymu milbemycyny:
|
| Glukokortykoidy | Hormony steroidowe są stosowane w celu nasilenia świądu:
|
| Mieszanki | Alternatywne metody leczenia są stosowane jako towarzyszące, ale nie podstawowe. Następujące mieszanki są skuteczne:
|
Smoła jest stosowana jako uzupełnienie leczenia świądu świerzbu
Czas trwania leczenia jest wskazany w instrukcjach dotyczących leków. W zaawansowanej postaci choroby terapia może trwać do 8 tygodni.
Iwermektyna nie jest odpowiednia dla rasy Collie. Stosowanie tego środka jest niebezpieczne dla życia zwierzęcia.
Czasami po zażyciu narkotyków pies ma następujące skutki uboczne:
- drżenie mięśni;
- awarie w pracy serca;
- szybkie oddychanie.
W przypadku wystąpienia takich odchyleń należy wstrzyknąć podskórnie 4% roztwór siarczanu atropiny.
Częstym błędem jest nadużywanie środków przeciwpasożytniczych. Jeśli po standardowym leczeniu skóra psa nadal swędzi, nie należy kupować nowego, skuteczniejszego leku i poddawać się powtórnej terapii. Silne swędzenie po zabiegu jest odpowiedzią organizmu na zabitego pasożyta, który znika w ciągu 1 tygodnia. Nowy przebieg leczenia prowadzi do nasilonego świądu i pojawienia się alergicznego zapalenia skóry.
Metoda M. Demianovich i M. Khatin
Główne zasady:
- 30% roztwór hiposiarczynu sodu.
- 10% roztwór kwasu solnego.
Metoda M. Demianovicha i M. Khatina to skuteczny sposób na pozbycie się swędzącego świerzbu
Leczenie powierzchni skóry przeprowadza się w ciepłym pomieszczeniu. Pod koniec zabiegu jest wentylowany. Roztwór nr 1 jest podgrzewany przed użyciem i wcierany w skórę właściwą. Każdy dotknięty obszar ma co najmniej 1 minutę. Gdy na skórze pojawią się kryształy, należy ponownie zastosować płyn. Po 10 minutach wcieraj roztwór nr 2. Po wyschnięciu odkażanie powtarza się jeszcze kilka razy z 5-minutową przerwą. Zmyć po 3 dniach za pomocą detergentów.
Hiposiarczyn sodu ma nieprzyjemny siarkowy zapach i powoduje dyskomfort po nałożeniu na skórę.
Tradycyjne metody
Popularne „leki”, takie jak ocet jabłkowy i jod, nie przynoszą pożądanego efektu. Narażenie na te środki prowadzi do podrażnienia skóry i nasilenia stanu zapalnego.
Stosowanie octu jabłkowego jest przeciwwskazane w leczeniu świerzbu
Wśród domowych metod leczenia wyróżnia się terapia maścią siarkową i smołowo-siarkową. Leki są skuteczne, ale mają szereg wad:
- duża liczba zabiegów;
- nieprzyjemny zapach;
- niechłonna baza wazeliny;
- ciągła potrzeba odwracania uwagi psa od lizania leczonych miejsc.
Pocieranie odbywa się w ciągu 7 dni.
Zapobieganie świerzbowi
Aby wykluczyć możliwość świerzbu u psa, należy zastosować kilka prostych środków zapobiegawczych.
Główne zasady:
- Codziennie badaj zwierzę.
- Izoluj zarażone psy od zdrowych psów w odpowiednim czasie.
- Okresowo czyścić pościel i artykuły higieniczne 2% emulsją chlorofosową lub produktami zawierającymi heksachloran-kreolinę.
- W przypadku kontaktu z chorymi osobami gotować ubranie przez co najmniej 10 minut.
- Regularnie przeprowadzaj przeciwpasożytnicze czyszczenie pomieszczeń.
Chlorofos służy do dezynfekcji pomieszczeń.
Należy również unikać bezpośredniego kontaktu zwierzaka z bezpańskimi kotami i psami.
Środki zapobiegawcze
Kiedy pies ma świerzb, należy zastosować środki zapobiegawcze. Faktem jest, że świerzb pasożytuje tylko na ciele i go nie opuszcza, ale jednocześnie niektóre osobniki, a także jaja, mogą spaść na psie posłanie, miejsca, w których się bawią, odpoczywają.
Aby wykluczyć ponowną infekcję, konieczne jest regularne czyszczenie na mokro środkami dezynfekującymi. Konieczna jest również codzienna zmiana legowiska psa. Podczas prania dodaj trochę wybielacza lub wybielacza do pościeli, aby zabić ewentualne pasożyty w niej. Jajka roztoczy są bardzo odporne na czynniki zewnętrzne, aby pozbyć się ich w ściółce lub innych tekstyliach trzeba prasować żelazkiem, pomoże też ekspozycja na bezpośrednie działanie promieni słonecznych.
W przypadku tych chorób wskazane jest ograniczenie miejsc rozrywki psa. Ma to na celu ułatwienie radzenia sobie z roztoczami świerzbu. Minimalizuje to prawdopodobieństwo przedostania się pasożytów na inne powierzchnie w mieszkaniu, a tym samym wyklucza możliwość ponownego zakażenia.
Jeśli w mieszkaniu są dzieci, należy zminimalizować kontakt między nimi. Ale jednocześnie chory pies musi poświęcić dużo uwagi, nie powinien czuć się pozbawiony lub opuszczony, ponieważ taki stan emocjonalny może negatywnie wpłynąć na ogólny stan zdrowia. Na przykład dzieci mogą nadal zwracać uwagę, rzucać zabawkami, leczyć czymś, ale tymczasowo przestać przytulać zwierzę. Podobnie, dorośli powinni wspierać zwierzę, bawić się nim, a nie tylko leczyć i karmić.
Pamiętaj, że choroba osłabia układ odpornościowy zwierzęcia. Dlatego po zakończeniu kuracji zwierzę powinno otrzymać witaminy i tonik ogólny, należy również zwrócić uwagę na dietę psa, powinno to pomóc przywrócić siłę.
Czy można dostać świerzbu od psa?
Na terenie Federacji Rosyjskiej każdego roku na świerzb zapada około 1 000 000 osób. Jednak ten typ choroby nie ma nic wspólnego ze swędzącym świerzbem u zwierząt. Jedyną odmianą choroby, która może być związana z infekcją zwierzęcia, jest parch rzekomy, ale ma on inną etiologię.
Swędzący świerzb nie przenosi się z psa na człowieka
Ze wszystkich przedstawicieli świata zwierząt tylko małpy cierpią na „ludzki” świerzb. Czynnikiem sprawczym tej patologii nie jest świąd u psów, ale Sarcoptes scabiei.
Kleszcze psów, kotów i innych zwierząt nie zakorzeniają się w ludzkim naskórku. Dlatego nie mogą powodować prawdziwego świerzbu.Na ludzkiej skórze pasożyty giną w ciągu 1-2 tygodni. Parch rzekomy nie wymaga leczenia, z wyjątkiem objawowego złagodzenia świądu.
Podsumowując
Jeśli Twój zwierzak jest zarażony świerzbem, przeanalizuj sytuację i zidentyfikuj dla siebie miejsca, w których może się to zdarzyć, unikaj ich na kolejnych spacerach. Obserwuj zachowanie swojego zwierzaka, przy pierwszym podejrzeniu choroby, nie spodziewaj się, że wszystko minie samoistnie i nie leczyj się sam, natychmiast skontaktuj się z weterynarzem, dzięki czemu nie pozwolisz na komplikacje i szybko poradzisz sobie z pasożytami.
Obecnie istnieje ogromna liczba leków stosowanych do ochrony zwierząt przed różnymi typami pasożytów. Pozwala to uniknąć infekcji i zachować spokój o zdrowie swojego zwierzaka. Aby wybrać najskuteczniejszy i najbezpieczniejszy lek, należy skontaktować się z weterynarzem.
Szybko zdiagnozowana choroba, w tym świerzb, zapewnia szybkie leczenie i nie towarzyszą jej powikłania.
