Korzyści, właściwości lecznicze i przeciwwskazania do stosowania kwasu

• Jak wyhodować kwaśne bulwy
• Jak dbać o kwaśne bulwy
• Jak gotować bulwiastą kwaśną lilię

Na zewnątrz roślina jest niepozorna, a jej główna wartość znajduje się pod ziemią. Bulwy Oxalis tuberosa zawierają dużo skrobi - do 25%. Są pokryte mięsistymi łuskami, mają chrupki miąższ i ostry smak. W zależności od poziomu zawartości kwasu szczawiowego odmiany dzieli się na dwie grupy: kwaśne i słodkie. Kolor bulw jest biały, żółty, różowy, jaskrawoczerwony i fioletowy.
Co ciekawe, bulwiasty szczawi nie występuje na wolności. I nie można go rozmnażać przez nasiona - kwiaty są sterylne. Jest hodowany wyłącznie z bulwami.

Wykorzystanie użytecznych właściwości kwasu w medycynie ludowej

Lecznicze właściwości kwasu kwaśnego znalazły zastosowanie w wielu przepisach zalecanych przez tradycyjnych uzdrowicieli w celu wyeliminowania różnych chorób.

• W podwyższonych temperaturach, ostrych infekcjach wirusowych dróg oddechowych, grypie stosuje się lek ziołowy: 2 łyżki stołowe. l. zalać 0,37 litra gorącego mleka, gotować na wolnym ogniu przez pół godziny na łaźni parowej. Pij 0,10 litra trzy razy dziennie, pół godziny przed posiłkiem.

• W leczeniu miażdżycy środek zaradczy pomaga: 1 łyżka. l. surowce umieścić w 0,40 litra wody i trzymać przez 15 minut w łaźni wodnej. Przefiltruj i spożywaj trzy razy dziennie po pół szklanki z posiłkami.
• W przypadku jadeitu użyj przepisu: 1 łyżeczka surowce parowe 0,25 litra wrzącej wody, odczekać 2 godziny. Spożywać 1 łyżkę. l. do 4 razy dziennie przez 21 dni. Po incydencie trwającym 10 dni przeprowadź kolejny kurs.
• Aby pozbyć się robaków, użyj soku z kapusty zajęczej: Umyć świeżo zebrane liście, oparzyć wrzątkiem, zmielić maszynką do mięsa. Wyciśnij sok z uzyskanych surowców. Rozcieńczyć na pół wodą, podpalić i podgrzać do wrzenia. Spożywać trzy razy dziennie po 1 łyżce. l., najlepiej z 1 łyżeczką. kochanie. Zabiegi należy wykonywać przez 7 dni. Po miesiącu powtórz kurs.

• Gdy pojawi się zapalenie jamy ustnej, usta można wypłukać świeżo wyciśniętym kwaśnym sokiem rozcieńczonym wodą 1:10... Lub przygotuj nalewkę: wlej 50 g suszonych liści z 0,50 litra wódki lub alkoholu, pozostaw na 10 dni w ciemności. 2 łyżki stołowe. l. rozcieńczyć powstały produkt w 0,10 litra wody i płukać usta cztery razy dziennie.
• W przypadku zatrucia zaleca się wykonanie infuzji: 1 łyżka. l. świeże liście gotowane na parze 0,20 litra wrzącej wody w termosie. Po godzinie można rozpocząć kurację - wypijać 50 ml małymi łykami w odstępach co 2 godziny.
• Jeśli pojawią się oznaki biegunki, możesz użyć kwaśnego sokumieszając 1 łyżeczkę. z taką samą ilością miodu. Przyjmować do 3 razy dziennie.

• Ropne rany goją się znacznie szybciejjeśli zostanie na nie nałożony świeży liść koniczyny z kukułką.
• W przypadku chorób wątroby bardzo przydatna jest nalewka: 100 g suszu zalać 0,10 l alkoholu (40%), pozostawić w ciemnym miejscu na 5 dni. Dawkowanie: 1 łyżka. l. przed posiłkami trzy razy dziennie.
• W leczeniu skazy wysiękowej stosuje się wywar z kapusty zajęczej: Parować 20 g suchych surowców w 0,20 litra wrzącej wody, gotować na wolnym ogniu w łaźni wodnej przez 5 minut. Balsamy z tym lekiem wykonuj dwa razy dziennie przez 15 minut, powtarzaj przez 10 dni. Aby wzmocnić efekt, bulion można przyjmować doustnie: ćwierć szklanki trzy razy dziennie.
• Z bolesnymi i nadmiernie ciężkimi miesiączkami, z omdleniami, zgagą zaleca się pić 1 łyżkę stołową przed posiłkami. l. napar: 1 łyżka. l.parzyć zioła 0,20 litra wrzącej wody, pozostawić na 2 godziny.
• W przypadku raka żołądka pokazano infuzję: 1 łyżka. l. surowce umieścić w 0,40 litra gorącej wody i przyciemnić pod przykryciem w łaźni wodnej przez 15 minut. Spożywać 0,10 litra z posiłkami. We wczesnym stadium choroby doskonała jest zielona herbata, do której należy dodać 5 kropli soku z liści.

Formy ogrodowe

W ogrodach występuje chleb świętojański, różowy, wulkaniczny kwaśny. Warunki wewnętrzne:

• czterolistny z czerwonym rogiem na zielonych liściach;
• trójkątny z bordowymi liśćmi i różowo-fioletowymi kwiatami;
• barwne z białymi kwiatami z czerwonymi paskami i żółtym dolnym rogiem.

Popularny trójkątny Oxalis lub purpurowy (fałszywy) koniczynka, pochodzący z Brazylii. Czaruje kwiatami bzu i burakiem (do czarnego) liści-trójkątów z ciemną obwódką na brzegach ic.

Atrakcyjny jest również podgatunek bardziej odporny na zimno - trójkątny szczawik lub Regnella, nazywany "Madame Butterfly".

Przeciwwskazania do stosowania

Stosowanie produktów na bazie kapusty zajęczej ma bardzo specyficzne przeciwwskazania, aby oszczędzać, czyli narażać swoje zdrowie na realne niebezpieczeństwo.

Oxalis jest zabroniony:

• z problemami z krzepnięciem krwi;
• z dnawym zapaleniem stawów;
• z tendencją do drgawek;
• z marskością wątroby;
• z naruszeniem nerek i wątroby.

Wysokie stężenie kwasu szczawiowego w roślinie może niekorzystnie wpływać na funkcjonowanie nerek, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na dawkowanie i czas stosowania leków o odczynie kwaśnym.

Sadzenie porzeczek wiosną

Wiosną czerwone porzeczki należy sadzić przed rozpoczęciem aktywnego przepływu soków. Sadzonki należy sadzić w dołku o głębokości 40 cm i średnicy 50 cm, co umożliwi dobre osadzenie systemu korzeniowego. Jako opatrunek górny można użyć kompostu lub obornika w ilości dziesięciu litrów z dodatkiem pięćdziesięciu gramów superfosfatu, takiej samej ilości chlorku potasu i niewielkiej ilości popiołu drzewnego. W środku kraju gleba i klimat są doskonałe do sadzenia i uprawy czerwonych porzeczek. Dlatego krzew nie sprawi ogrodnikom większych kłopotów.

Jak uprawiać wiśnię

Ta roślina może być uprawiana w ogrodzie lub w domu na parapecie. Można go rozmnażać przez nasiona, używając liści lub oddzielając bulwy od korzenia. Przygotowanie gleby ogranicza się do zmieszania gleby darniowej, liści, próchnicy i piasku w mniej więcej równych proporcjach. Dla rośliny odpowiednie jest dobrze oświetlone miejsce lub półcień. Bezpośrednie światło słoneczne może spalić liście i będzie słabo rosnąć w głębokim cieniu. Zalecane jest umiarkowane podlewanie.

Używanie szczawika w ogrodzie

Dekoracyjność tej niewielkiej rośliny pozwala na zastosowanie jej wszędzie przy projektowaniu działki ogrodowej. Kislitsa jest odpowiednia jako sadzenie krawężników, pierwszy plan ogrodu kwiatowego, może być używana do pojedynczego sadzenia lub tworzyć kręcone zarośla imitujące trawniki.

Odmiany polecane do sadzenia w pomieszczeniach będą świetnym dodatkiem do strefy rekreacyjnej, zdobią ściany domów w wiszących doniczkach lub ozdobią werandę.

Zwyczajowo podaje się tę roślinę w doniczkach na święta, ponieważ wiąże się to z życzeniem dobrego samopoczucia, szczęścia rodzinnego i sukcesu finansowego. Jest włączony, aby uzyskać ochronę przed złym okiem, walką w domu.

W nowoczesnym ogrodnictwie szczawik słusznie zajął zasłużone miejsce wśród wykwintnych roślin, które mogą ozdobić najbardziej brzydki obszar i rzucać podziwiające spojrzenia gości.

Zakup i przechowywanie

Szczytowe stężenie składników odżywczych w roślinie występuje w okresie kwitnienia, następnie zajmują się jej zbieraniem - czyli od maja do czerwca. Procedura jest standardowa - nadziemna część trawy jest zbierana i suszona w cieniu lub w suszarce (w temperaturze nie przekraczającej 40 ° C). Najbardziej odpowiednie warunki przechowywania to pudełka kartonowe lub drewniane.Możesz go przechowywać nie dłużej niż rok.

Zbierany jest również korzeń rośliny. Jest wykopywany jesienią, oczyszczany z ziemi, pokrojony na kawałki i suszony, układany w wentylowanym pomieszczeniu.

Tradycyjna medycyna słynie z wielu potężnych receptur, które wykorzystują różnorodne składniki - rosnące wszędzie zioła i egzotyczne okazy. Aby pomóc ciału, wystarczy skrupulatnie postępować zgodnie z radami opartymi na wielowiekowym doświadczeniu. Proponujemy zbadanie niewiarygodnie szerokiej gamy właściwości leczniczych nagietka, często nazywanego po prostu „nagietkiem”, unikalnej kombinacji substancji leczniczych w znanej roślinie Kalanchoe, a także sposobów wykorzystania masła kakaowego z korzyściami zdrowotnymi.

Drodzy czytelnicy, opowiedzcie nam o własnych doświadczeniach związanych z korzystaniem z dobroczynnych właściwości roślin do leczenia różnych chorób, w tym stosowania leków, w tym szczawika opisanego w tym artykule... Może posiadasz inne przepisy, których nie ma w proponowanym materiale? Zapraszamy do dialogu - może ktoś rozpaczliwie potrzebuje Twoich przepisów i doświadczenia.

Podlewanie

Terminowe podlewanie jest uważane za klucz do bogatych zbiorów. Dzięki rozwiniętemu systemowi korzeni szczawik jest odporny na suszę. Brak wody wpływa przede wszystkim na wzrost, rozwój i owocowanie rośliny.

Dlatego w okresie wzrostu i dojrzewania jagód konieczne jest regularne nawilżanie, które pozwala na nasycenie gleby wilgocią na głębokość 50–60 cm. Jeden krzew wymaga około dwóch wiader wody, którą wlewa się w rowki wykopane w odległości około 30 cm od rośliny.

Taksonomia

Widok Oxalis zwyczajny

należy do rodzaju Kislitsa (
Oxalis
) z rodziny kwasów (
Oxalidaceae
) z zamówienia Kolor kwasowy (
Oxalidales
).

Przycinanie krzewów czerwonej porzeczki

Podczas uprawy krzewu ważne jest, aby wiedzieć, jak prawidłowo przyciąć porzeczki. Istnieje przycinanie formacyjne i sanitarne. Czerwone porzeczki kroimy wczesną jesienią i po zbiorach.

Usuwają stare, połamane, chore gałęzie i dodatkowe zerowe pędy. Przycinanie sanitarne można wykonać wiosną. Nie można odciąć wierzchołków gałęzi, w których znajduje się duża liczba gałęzi jagodowych. Dobrze uformowana roślina ma około dwudziestu gałęzi.

Właściwy przeszczep kultury

Dorosłe krzewy wiśni wymagają przesadzania co trzy lata, a młoda, rozwijająca się roślina - co roku.

1. Przeszczep powinien zawsze rozpoczynać się od wyboru pojemności. Doniczka kwaśna potrzebuje obszernej, o 3-4 cm szerszej niż poprzednia, aby można było w niej posadzić kilka cebulek lub bulw na raz. W ten sposób możesz regulować stopień świetności przyszłego buszu. Garnki ceramiczne są uważane za idealne do przechowywania szczawików, są przyjazne dla środowiska, doskonale oddychają i odparowują wilgoć.

   

   Dla kwasu będzie wygodniej rozmnażać się w szerokim garnku

2. Warstwa drenażowa jest wylewana na dno pojemnika, aby odprowadzić nadmiar wilgoci na paletę.
   Najłatwiej jest użyć dostępnych kulek z ekspandowanej gliny, aby odprowadzić wilgoć z doniczki.
3. Prawie każda gleba jest odpowiednia dla szczawika. Możesz kupić standardową ziemię doniczkową w sklepie lub zrobić własną mieszankę doniczkową z równych części torfu, piasku rzecznego, zbutwiałych liści i ziemi ogrodowej. Nie próbuj robić super pożywnej gleby. Na takiej ziemi szczawik wchodzi w zieleń i kwitnie niewiele.

   

   Zwykła gleba dla roślin domowych jest odpowiednia dla cm.

4. Szczawik należy przesadzić do nowej gleby razem z glinianą bryłą starej gleby bez uszkadzania korzeni. Aby to zrobić, możesz na chwilę opuścić roślinę bez podlewania. Kulka ziemi wyschnie i łatwo wyjdzie z garnka.

Skład chemiczny

Oxalis jest bogaty w witaminy i cenne substancje naturalne i służy jako podstawa wielu receptur medycyny tradycyjnej. Liście i części nadziemne rośliny zawierają:

• flawonoidy (kwercetyna, glukozyloizowiteksyna);
• witaminy A, C, K, B9 (kwas foliowy), P (rutyna);
• karotenoidy (100 mg na 100 g liści);
• kwas szczawiowy, bursztynowy, cytrynowy, jabłkowy, fumarowy;

Zioło nie jest używane w oficjalnej farmakologii, ale jest używane w medycynie alternatywnej i homeopatii.

Syn.: Zająca kapusta, barszczówka, zając szczawiowy, koniczyna z kukułką itp.

Roślina zielna, wyróżnia się liśćmi trójlistkowymi, podobnymi do liści koniczyny, ale o kwaśnym smaku i pojedynczych, niepozornych kwiatach. Oxalis zwykły jest stosowany jako środek żółciopędny, antyseptyczny, wzmacniający.

ekspertów

Formuła kwiatowa

Wzór na kwiat kwaśnego drewna: ♀♂ * CH5L5T10P (5).

W medycynie

Oxalis nie jest rośliną farmakopealną i nie jest stosowany w oficjalnej medycynie domowej, ale jest popularny w medycynie ludowej, homeopatii i medycynie w niektórych krajach.

W homeopatii esencję z tej rośliny stosuje się przy niestrawności, omdleniach, niedokrwiennym zapaleniu żołądka i chorobach wątroby. W kaukaskiej praktyce lekarskiej wiśnia (suszone liście) stosowana jest jako środek odtruwający do zatruć rtęcią i arsenem, miejscowo do terapii, okłady na zapalenie jąder, paraliż. Zgodnie z zaleceniami dietetyków kwas w postaci surowej stosowany jest w leczeniu niedoborów witamin, niedokrwiennego zapalenia żołądka i anoreksji.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Stosowanie kwasu do zapobiegania i leczenia różnych chorób jest dopuszczalne, jeśli dana osoba nie ma przeciwwskazań do korzystania z funduszy opartych na tej roślinie. W ciężkich chorobach nerek, wątroby, oksalurii, kamicy moczowej, słabym krzepnięciu krwi, zapaleniu stawów, skłonności do drgawek, leki na bazie kwasów nie są zalecane. Długotrwałe stosowanie rośliny może powodować podrażnienia ścian dróg moczowych i nerek ze względu na dość wysoki udział kwasu szczawiowego w składzie chemicznym kwasu.

W domu

Oxalis zwykły był od dawna używany jako naturalny barwnik do barwienia wełny i innych rodzajów tkanin. Sok z rośliny usuwa plamy z atramentu i rdzę. Ludzie wiedzieli, że jeśli liście szczawiu były zwinięte, to przed deszczem lub porywistym wiatrem. Tego rodzaju wskaźnik pogody był używany przez turystów. Oxalis to doskonała roślina miododajna. Często roślina jest uważana za dekoracyjną. Oxalis jest rozpoznawany w uprawie kwiatów. Gdy rośliny rosną, tworzą piękny dywan. Często zamiast octu używano rośliny o kwaśnym smaku do przygotowania kwasu chlebowego, kapuśniaka.

Należy pamiętać, że szczawik jest rośliną trującą. Zdarzały się przypadki, że zwierzęta podczas wypasu zjadały trawę kwaśną i takie posiłki, zwłaszcza dla owiec, kończyły się zatruciem, aż do śmierci. Mleko krów, które jadły kwaśną trawę, szybko się zsiadło.

Klasyfikacja

Szczawik pospolity (łac. Oxalis acetosella) to wieloletnia roślina zielna, gatunek z licznego rodzaju Oxalis. W rodzimej florze znanych jest 6 gatunków. Rodzaj Kislitsa należy do rodziny Oxalidaceae i łączy ponad 800 gatunków.

Opis botaniczny

Szczawik zwyczajny to wieloletnie zioło osiągające wysokość 5-10 cm, kłącze cienkie, pełzające, pokryte łuskowatymi, czerwonawymi, mięsistymi liśćmi. Korzenie rośliny są zakażone grzybami grzybiczymi, których strzępki tworzą pęcherzyki i gałęzie wewnątrz komórek kory korzeniowej. Skrócone pędy. Liście na długich szypułkach, trójlistkowe, przypominające kształtem liście koniczyny.Wraz z nadejściem niekorzystnych warunków, deszczowej pogody lub pory nocnej, liście opadają, zwijając się w wyniku zmian turgorowych w komórkach. Oxalis to roślina, której zielone liście można spotkać nawet zimą pod śniegiem. Liście zawierają kwas szczawiowy, który nadaje im kwaśny smak. W maju - na początku czerwca roślina wchodzi w okres kwitnienia.

Kwiaty szczawika są samotne, aktynomorficzne, o słabym zapachu. Umieszczony na wydłużonych do 10 cm szypułkach pachowych. Przylistki są małe, położone powyżej środka samej szypułki. Kielich jest prawie trzykrotnie krótszy od korony i składa się z 5 lancetowatych, fioletowych działek. Corolla składa się z 5 białych lub różowo-fioletowych płatków z żyłkami w kolorze różowym lub fioletowym, u podstawy widoczna jest żółta plamka. Pręcików jest dziesięć, wewnętrzne są dwa razy dłuższe niż zewnętrzne. Zapylanie kwaśnego drewna ma swoją własną charakterystykę, związaną z typem flory tajgi. Rośliny rozwijają otwarte (chasmogamiczne) i zamknięte (klistogamiczne) kwiaty. W pierwszym przypadku znamiona znacznie przekraczają wysokość pylników, co uniemożliwia samozapylenie. Owady pomagają w zapylaniu kwiatów. W zamkniętych kwiatach pyłek rośnie w niskich pylnikach. Same kwiaty są drobne, niepozorne, praktycznie bez płatków, co jest adaptacją do ciemnej iglastej tajgi. Roślina jest trująca. Wzór na kwiat kwaśnego drewna: ♀♂ * CH5L5T10P (5).

Owocem szczawiu jest pięciokomórkowa, lokulobójcza, jasnobrązowa kapsułka o długości do 1 centymetra. Niewielkie, liczne nasiona wiśni wyrzucane są z owoców na znaczną odległość, a także rozprzestrzeniają je mrówki.

Rozpiętość

Przedstawiciele rodzaju Oxalis są rozpowszechnieni głównie w Afryce Południowej i Ameryce Południowej. Oxalis zwyczajny występuje praktycznie na całym terytorium Europy, w Ameryce Północnej, na Kaukazie, w Turcji, Mongolii, Chinach, na Syberii Wschodniej i Zachodniej, na Dalekim Wschodzie. Szczawik można łatwo znaleźć w lasach świerkowych i iglastych: w jego zaroślach preferowane są lasy wilgotne, tak zwane lasy szczawiowe. W pobliżu zbiorników i strumieni leśnych występują również zarośla kwaśnego drewna.

Regiony dystrybucji na mapie Rosji.

Zakup surowców

W celach leczniczych zioło jest zbierane ze szczawiu (łodygi, kwiaty, liście) lub liści oddzielnie w okresie kwitnienia (od kwietnia do maja). Suszone pod baldachimem w dobrze wentylowanych pomieszczeniach lub w specjalnych suszarkach w temperaturze 45-50 ° C. Suszone surowce są kruszone na małe kawałki. Przechowywać nie dłużej niż 1 rok w opakowaniach papierowych.

Skład chemiczny

W skład chemiczny wiśni pospolitej wchodzą witaminy (kwas askorbinowy, witamina A), karotenoidy, tokoferole, kwasy fenolowe, rutyna, benzochinon embelin. W części nadziemnej trawy występują flawonoidy (kwercetyna, glukozylizyteksyna), w liściach stwierdzono kwasy organiczne (szczawiowy, bursztynowy, jabłkowy, winowy, fumarowy, cytrynowy, trikarbalil). Kwas szczawiowy i szczawian wapnia nadają roślinie kwaśny smak. 100 g kwaśnych liści zawiera 92 mg kwasu askorbinowego oraz 100 mg karotenu. W młodych liściach jest blisko 0,07% witaminy C, natomiast jesienią około 0,15%.

Właściwości farmakologiczne

Farmakologiczne działanie kwasu wynika z dużej zawartości kwasów organicznych w składzie chemicznym. Kwasy cytrynowy, bursztynowy i szczawiowy biorą udział w cyklu kwasów trikarboksylowych, który zachodzi w macierzy mitochondrialnej komórek. Kwas bursztynowy jest uważany za główną substancję do opracowywania leków farmakologicznych - hepatoprotektorów. Środki na bazie kwasu kwaśnego wspomagają oddzielanie żółci i moczu, regulują proces trawienia, zwiększają kwasowość wydzielin żołądkowych.

Zastosowanie w medycynie tradycyjnej

Wiedząc o leczniczych właściwościach kwasu, bułgarscy uzdrowiciele stosują tę roślinę jako środek moczopędny, żółciopędny, regulujący, wzmacniający. Od najdawniejszych czasów rosyjscy uzdrowiciele stosowali kwas szczawiowy na krwawienia z macicy, bóle menstruacyjne, skazy oraz jako środek wzmacniający układ sercowo-naczyniowy.

Roślina stosowana jest zarówno w postaci świeżej, jak iw postaci suszu z surowców leczniczych (suszona nadziemna część rośliny kwaśnej). Świeży sok z rośliny pomaga oczyścić organizm ze szkodliwych toksyn i toksyn, w szczególności z metali ciężkich, dzięki czemu działa przeciwnowotworowo. Świeży sok z kapusty zajęczej polecany jest przy schorzeniach przewodu pokarmowego, biegunkach, wskazany przy chorobach jamy ustnej, zapaleniach jamy ustnej. Kasza ze świeżych liści kwaśnej rośliny doskonale leczy ropne rany, obszary skóry dotknięte skrofulami, ponieważ sok ma właściwości bakteriobójcze, przeciwzapalne. Część nadziemna rośliny w surowej postaci nadaje się do zapobiegania i leczenia hipo- i awitaminozy, jest wskazana przy niedokrwiennym zapaleniu żołądka, anoreksji.

Nalewka alkoholowa z kwasem jest stosowana wewnętrznie przy chorobach wątroby, skurczach żołądka, woreczku moczowym i żółciowym, szkorbutie, żółtaczce, moczeniu. Na zewnątrz służy do szybkiego gojenia się ran, wrzodów, czyraków. Lecznicze wywary z kwaśnej wody na wodzie są skuteczne w przypadku gruźliczych zmian węzłów chłonnych, raka żołądka, nerwicy serca, a także są wskazane w zapobieganiu miażdżycy. Ponadto wywar z tej rośliny jest skutecznym środkiem przeciw robakom dla dorosłych i dzieci. Bulion z kwaśnego mleka w mleku ma właściwości hemostatyczne i moczopędne, środek ten jest szczególnie pomocny przy przeziębieniach. Sok z rośliny rozcieńczony wodą służy do eliminacji nieświeżego oddechu.

Odniesienie historyczne

Od dawna wiedzą o dobroczynnych właściwościach kwasu. Uzdrowiciele używali nadziemnej części rośliny na szkorbut, lecząc wrzody i rany proszkiem z pokruszonych surowców. Wiedzieli, że szczawik służył jako dobre antidotum na zatrucie związkami rtęci. Często wywary z tej rośliny zastępowały herbatę, ale napój był szczególnie kwaśny. Według legendy pielgrzymi wyruszając w długą podróż nie zapomnieli zabrać ze sobą szczawika. Zgasiła pragnienie, głód, uśmierzyła ból ze zmęczenia. W Europie szczawik od dawna uważany jest za kwiat szczęścia. „Koniczyna szczęścia” to jego nazwa w krajach europejskich. Istnieje ciekawe przekonanie: jeśli roślina (gatunek uprawny - szczawik czterolistny) zmieni właściciela w ostatnim dniu roku, to w domu na pewno zapanuje szczęście. Synonimy nazwy "kislitsa": zając kapusta kwaśna, barszczówka, zając kwaśny, koniczyna kukułka, trawa alleluja, włochaty, kwas wróblowy, didil, zając kwaśny, zając kwaśny, zając sól, zając trawa, zając szczaw, zając szczaw, ałun, kwaśny ałun, kwaśny szczaw, kwaśny szczaw, kwaśny szczaw, kwaśny szczaw, kwitnąca wiśnia, orobinec, solanka, kwaśna koniczyna, pachnący szczaw, mały szczaw, szczaw gęsi, szczaw Trocki.

Literatura

1. Duża encyklopedia medycyny tradycyjnej. - M .: OLMA Media Group, 2007. - 1040 str.

2. Utkin A. I. Wielka rosyjska encyklopedia. - 1995 - 445 pkt.

Istnieje około 800 gatunków szczawików, które występują głównie w Afryce Południowej, Ameryce Środkowej i Południowej. Rosja charakteryzuje się oxalis zwyczajny

lub
zająca kapusta
- niewielka roślina bez łodygi, miejscami tworząca ciągłą pokrywę w zacienionych lasach świerkowych. Liście mają zdolność zwijania się w nocy, przy złej pogodzie, pod bardzo silnym światłem i dotykiem mechanicznym.

W szczawiu liść jest podobny do liścia koniczyny, ale z wyraźnym nacięciem na końcu każdego z trzech liści. W naszych lasach nie można pomylić kwasu z niczym. Czasami szczawiki całkowicie pokrywają glebę w lesie. Oxalis zwykle tworzy gęste zarośla, często na dużym obszarze.Najczęściej takie zarośla widzimy w lesie iglastym - świerkowym lub sosnowym.

Mamy tylko 5 gatunków szczawików, a nawet wtedy trzy z nich są wprowadzane przez ludzi, 2 gatunki z Ameryki Północnej i 1 z Afryki Południowej.

Liście Oxalis z reguły nie zimują. Tylko kilka z nich wychodzi spod śniegu na zielono. Wczesną wiosną w lesie nie zobaczysz zarośli szczawiowych. Ale wtedy zaczyna się wzrost młodych liści, gleba pokryta jest delikatną, jasną zielenią o lekko żółtawym odcieniu. Początkowo zarośla szczawiu wyglądają zupełnie inaczej niż latem, ich kolor jest prawie sałatkowy.

Wiosną przy szczawiu pojawiają się nie tylko młode liście, ale także kwiaty drobne, białe, szeroko rozwarte. Kwitnienie następuje w połowie wiosny, mniej więcej w tym samym czasie co jagody. W tej chwili w lesie iglastym jest jeszcze niewiele roślin kwitnących. W okresie kwitnienia zawsze uwagę zwracają zarośla kwaśnego drewna: na jasnozielonym tle młodych liści pokrywających glebę można dostrzec wiele małych, białych koroli. Jest ich tutaj mnóstwo. Kruche białe kwiaty wydają się być rozrzucone po całym lesie przez czyjąś hojną rękę.

Z pełzającego kłącza wystają do góry charakterystyczne trójlistkowe liście na długich ogonkach i kwiatach na tych samych szypułkach. Ogonki i szypułki są bardzo podobne: mają mniej więcej taką samą długość i grubość, ale szypułki mają niewielki obrzęk na środku.

Kwiaty szczawiu są dość wdzięczne. Każdy z nich ma pięć płatków skierowanych w różne strony. Po dokładnym zbadaniu pojedynczego kwiatu można zauważyć, że białe płatki mają osobliwy wzór bardzo cienkich, karmazynowo-fioletowych żyłek. To sprawia, że ​​korona kwiatu wydaje się lekko różowawa. U podstawy każdego płatka znajduje się żółta plama, więc środek kwiatu wydaje się jasnożółty. Resztę szczegółów struktury kwiatu można zobaczyć tylko przez szkło powiększające. Wraz ze wzrostem wyraźnie widać, że w kwiatku jest 10 pręcików: pięć jest krótkich, a pięć długich. Jeden słupek, ale jego jajnik posiada pięć nitkowatych wyrostków na wierzchołku z pogrubieniem na końcu. To są kolumny ze stygmatami. Aby uzupełnić „portret” kwiatu, musimy dodać, że ma on jeszcze pięć działek.

Po kwitnieniu płatki kwiatu odpadają, a jajnik słupka rośnie i zamienia się w małe zielonkawe pudełko z owocami o prawie kulistym kształcie. Owoc znajduje się na końcu cienkiej łodygi, w tym samym miejscu, w którym znajdował się kwiat. Dojrzewa dopiero w środku lata. Ta kula jest nieco większa niż nasiona konopi.

Mały, nieokreślony owoc ma jednak jedną bardzo interesującą właściwość: może niejako eksplodować przy dotknięciu. Spróbuj znaleźć jakieś owoce w zaroślach kwaśnego drewna. Nie zdejmując ich z rośliny, lekko ściśnij dwoma palcami najpierw jeden z nich, potem drugi, trzeci. Jeśli jest wśród nich przynajmniej jeden dojrzały owoc, z którego jeszcze nie wysypały się nasiona, czeka Cię niespodzianka. Dotykając takiej kulki poczujesz ostry wstrząs, jakby mikroskopijny granat eksplodował w twoich palcach. Ten owoc „wystrzelił” swoje nasiona.

Jednak żeby być precyzyjnym, muszę powiedzieć, że płód w ogóle nie „strzela”. Co dziwne, ale nie bierze on udziału w rozsypywaniu nasion i pozostaje całkowicie bierny. Nasiona wylatują pod działaniem siły zawartej w sobie (po stronie nasion znajduje się specjalne urządzenie, które działa jak odpychająca sprężyna).

Po „wystrzeleniu” z kwaśnego owocu wyrzuca się kilka małych czerwonawych nasion. Dobrze kiełkują i dają początek młodym roślinom. Oxalis to jedna z nielicznych traw leśnych, która dobrze rozmnaża się przez nasiona. Jego pędy pojawiają się czasami w dużych ilościach wiosną.

Liście szczawika mają również ciekawe właściwości. Jak już wspomniano, plasterki liści mogą się składać i opadać. Dzieje się to na przykład przed nadejściem niepogody. Liście są składane przez noc. Jednak opadanie liści można również wywołać sztucznie, lekko je uderzając.Jedynie ich ruchy będą raczej powolne, niezauważalne dla oka. Liście opadną za kilka minut. Najlepiej robić to wiosną, kiedy na kwasie pojawiły się młode, jasnozielone liście.

Jeśli przeżujesz kwaśne liście, możesz poczuć kwaśny smak, jak ze szczawiu. Stąd nazwa rośliny - „oxalis”. Jeszcze trafniej niemiecka nazwa tego małego zioła to kwaśna koniczyna. Liście rośliny swój kwaśny smak zawdzięczają obecności soli kwasu szczawiowego. Są również bogate w witaminę C i są dość jadalne nawet na surowo. Można z nich również robić zupy, sosy, sałatki. Jednym słowem szczawik może służyć jako dobry substytut zwykłego szczawiu. Ale, podobnie jak wszystkie rośliny zawierające kwas szczawiowy, szczawian powinien być używany ostrożnie.

Kwaśne liście tej rośliny mają działanie przeciwszkorbutowe, odświeżające, moczopędne. W medycynie ludowej stosuje się je na szkorbut, dolegliwości gorączkowe, w postaci herbaty - przy nietrzymaniu moczu. Zmiażdżone liście są nakładane na ropiejące rany.

Ostatnio w miejscach wilgotnych i półmrocznych, sprowadzony z Ameryki Północnej zaczął pojawiać się dość obficie klucz oxalis

... Ma te same liście, ale kwiaty są żółte. Najbardziej zauważalną różnicą jest wyprostowana, cienka, rozgałęziona łodyga.

Szczawik pospolity (Oxalis acetosella L.)

Opis wyglądu:

Kwiaty: Kwiaty pojedyncze, na szypułkach przewyższających liście. Kielich 4-4,5 cm, prawie czterokrotnie krótszy od korony. Płatków jest pięć, są lancetowate, orzęsione na brzegach, białe z fioletowymi żyłkami, fioletowe u góry (rzadko płatki są fioletowo-różowawe lub fioletowe). Liście: Liście są u nasady, trójlistkowe, z długimi ogonkami, ogonkami bez obrzeża błonnika; listki w kształcie awersu serca, do 2,5 cm długości i do 3 cm szerokości, składane wzdłużnie, cienkie, z rzadkimi włoskami. Wysokość: 5-10 cm Łodyga: Roślina bez łodygi. Korzeń: Z pełzającym, zaokrąglonym kłączem pokrytym różowymi łuskami. Owoc: bulwa do 1 cm długości, jajowaty, spiczasty, pomarszczony, jasnobrązowy, nagi. Dojrzałe kapsułki pękają, a nasiona rozsypują się; Nasiona są rozrzucane głównie przez mrówki.
Okres kwitnienia i owocowania:
Kwitnie maj-czerwiec; owoce dojrzewają w lipcu-sierpniu.
Długość życia:
Bylina.
Siedlisko:
Oxalis rośnie w wilgotnych lasach, głównie ciemnych iglastych, często dominuje i tworzy ciągłą pokrywę.
Rozpowszechnienie:
Ukazuje się na półkuli północnej w regionach o klimacie umiarkowanym. W Rosji występuje w strefie leśnej części europejskiej, na Kaukazie, Syberii i na Dalekim Wschodzie. W centralnej Rosji rośnie we wszystkich obszarach pasa innego niż czarnoziemski, rzadko na południu.
Dodanie:
Rozmnaża się wegetatywnie, poprzez wzrost i rozgałęzianie kłączy oraz przez nasiona. W wielu regionach centralnej Rosji znaleziono roślinę pochodzenia północnoamerykańskiego Erectus lub klucz (Oxalis stricta L.), szeroko rozpowszechnioną w Eurazji. Jako roślinę inwazyjną, w niektórych miejscach w centralnej Rosji, stwierdzono również kwaśny chleb świętojański (Oxalis corniculata L.), z listkami zwykle o długości 10–20 mm, ogonkami z błoniastym brzegiem.

Oxalis zwyczajny to rzucająca się w oczy roślina leśna. Cechy zwykłego kwaśnego szczawiu, jego zdjęcie i opis. Jak stosuje się kwas kwaśny?

Witaj drogi czytelniku!

W dzieciństwie nazywaliśmy tę leśną trawę „zającem kapustą”. Nadal nie wiem dlaczego. „Zając” jest jeszcze mniej lub bardziej wyraźny. Ale dlaczego kapusta?

Tlenek zwykły z umiarem jest jadalny, a nawet przydatny. Jest stosowany w medycynie tradycyjnej w leczeniu wielu chorób. Wyczuwalne kwiaty i osobliwe liście szczawika pospolitego bardzo mocno zdobią las, zwłaszcza na przełomie maja i czerwca. Korzystaj z rośliny, tak jak jej „zagraniczni” krewniacy, ogrodnicy.

Co jest chore?

W porównaniu z innymi przedstawicielami flory jest dość odporny na wszelkiego rodzaju choroby i szkodniki. Ale tylko wtedy, gdy roślina była odpowiednio pielęgnowana. Niewystarczające lub odwrotnie obfite podlewanie, brak nawożenia i światła słonecznego prowadzą do tego, że roślina słabnie. Jak pszczoły na miodzie, gromadzą się do niego mszyce, pojawiają się pochwy i roztocza. Zastanówmy się, jak radzić sobie z tą pstrokatą firmą.

• Często na mszyce wpływa szarańczyn strąkowy i szczawik zwyczajny. W domu robią roztwór mydła - na 2 szklanki wody weź 2 łyżeczki mydła w płynie.
• Specjalny preparat Actellik pomoże pozbyć się przędziorków.
• Zaatakowany przez tarczę? Ostrożnie usuwamy owady rękami i spryskujemy Aktarą.

Ocalis w garnku
Jeśli to konieczne, powtórzyć oprysk po 7 dniach. Pamiętaj o środkach ostrożności. Rozpylaj tylko na zewnątrz, zawsze w rękawiczkach. Po zabiegu wodą z mydłem zmyć czystą wodą po 2-3 godzinach.

Najczęstsze choroby to szara zgnilizna i fusarium. Z reguły powstają z powodu stojącej cieczy, nadmiernego podlewania lub braku warstwy drenażowej. Obie choroby można wyleczyć, ale tylko na początkowym etapie - Fundazol Ci pomoże.

Najpopularniejsze rodzaje kapusty zajęczej

Rozchodnik zwyczajny lub Oxalis zwyczajny

Najczęstszy gatunek wieloletni, który rośnie w Europie, na Kaukazie, na Dalekim Wschodzie, w Mongolii i Japonii. Ma również inne nazwy - Purple i Skripun.

Rozchodnik purpurowy

Roślina tego gatunku osiąga wysokość 80 centymetrów.... Ma mocne, grube łodygi, mięsiste jasnozielone liście i wielokwiatowy kwiatostan o liliowych i fioletowych odcieniach.

Kislitsa Lesnaya

Kislitsa Lesnaya
Struktura zewnętrzna pokrywa się ze zwykłym kwasem. Jedyna różnica między tym gatunkiem polega na tym, że Lesnaya Kislitsa jest dziką rośliną, którą można zobaczyć naturalnie w lesie.... Ma białe kwiaty. Dziko rosnący kwiat gorzej znosi mróz niż odmiany ozdobne.

Sedum Caustic

Sedum Caustic
Dorasta do 10 centymetrów wysokości... Liście są małe, w kształcie rombu. Kwiatostany są żółte. Jeden z najbardziej bezpretensjonalnych i odpornych rodzajów rozchodników.

Rozchodnik Kamczatka

Rozchodnik Kamczatka (rozchodnik)
Wysokość sięga 25 centymetrów. Ma gęste łodygi, płaskie liście do 2 centymetrów. Kwitnie obficie w połowie lata z żółto-pomarańczowymi kwiatami... Swoją nazwę zawdzięcza szerokiej dystrybucji na Kamczatce.

Rozchodnik Topolistny

Rozchodnik Topolistny
Zewnętrznie przypomina mały krzew o wysokości do 30 centymetrów. Rośnie głównie na Syberii... Liście są w kształcie rombu, małe. Kwiatostany są jasnoróżowe lub kremowe.

Bulwy lub cebulki

Popularne metody rozmnażania szczawika obejmują cebulki i bulwy, które zarastają kulturę w okresie wegetacji. Przeprowadza się oddzielenie od kultury macierzystej i sadzenie w oddzielnym pojemniku.

Wraz z nadejściem wiosny wybierane są zdrowe bulwy, sadzone we wspólnej doniczce. Jest pogłębiony o 1 cm, posypany na wierzchu 1 cm warstwą ziemi. Dopóki bulwy się nie zakorzenią, wymagane jest utrzymywanie temperatury + 8 ... + 11 ° C i okresowe nawilżanie gleby.

Rozmnażanie bulw

Po miesiącu temperatura wzrasta. Przed sadzeniem bulwy dezynfekuje się w roztworze nadmanganianu potasu.

Reprodukcja

Warty euonymus (Euonymus verrucosus) - opis rośliny

Kapusta królika rozmnaża się na różne sposoby. Na przykład:

1. posiew;
2. bulwy, cebulki;
3. sadzonki (ogonki, liście).

Różne rodzaje kwaśnych kwaśnych parapetów

Sadzenie nasion, bulw w otwartym terenie nie powinno nastąpić wcześniej niż na początku maja. Ogonki liściowe najpierw umieszcza się w szklance wody lub w garnku z mieszanką gleby. Eksperymenty z rozmnażaniem przez sadzonki najlepiej przeprowadzać w mieszkaniu.

Surowce roślinne

Roślina ma przyjemny kwaśny smak, ale w dużych ilościach jest lekko toksyczna, może powodować podrażnienia nerek i dróg moczowych. Możesz zrobić napój witaminowy ze świeżych liści pokruszonych cukrem. Liście zmieszane z serem nadają się do sałatek, je się też jako przyprawę do dań jajecznych i zup. Napar z zieleni jest czasami używany jako substytut herbaty. Jednak długotrwałe wewnętrzne stosowanie tej rośliny może prowadzić do chorób nerek.

Oxalis zwykły był używany w branży farbiarskiej.

Podczas wypasu zwierząt w miejscach z dużą ilością szczawików (szczególnie wczesną wiosną, kiedy jest mało innego pożywienia), zdarzają się przypadki niebezpiecznego zatrucia (w szczególności owiec), często kończące się śmiercią.

Roślina miododajna, ale zbiór miodu jest niewielki.

Czasami jest używana jako roślina ozdobna. Preferuje wilgotną, bogatą w próchnicę glebę. Lepiej jest wybrać zacienioną działkę do uprawy tej rośliny. Oxalis zwyczajny rozmnaża się przez nasiona i dzieląc krzew. W miarę wzrostu tworzy piękny dywan.

Szkodniki porzeczki czerwonej

Choroby i leczenie kwaśnej kwaśności zostaną omówione poniżej, a teraz zwrócimy uwagę na szkodniki najczęściej występujące na krzakach rośliny i jak sobie z nimi radzić. Kiedy pojawiają się pasożyty, nie musisz od razu stosować środków chemicznych. Jeśli jest ich niewiele, można je zebrać ręcznie i zniszczyć. Zaleca się stosowanie pestycydów tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Przestrzeganie zasad techniki rolniczej jest kluczem do dobrego zbioru i ochrony rośliny przed chorobami. Krzewy należy przyciąć (sposób przycinania porzeczek opisano poniżej), uszkodzone części spalić i wykonać jesienne kopanie.

Szkodniki czerwonej porzeczki:

• Złota rybka porzeczkowa żywi się rdzeniem gałęzi wiśni. Aby z tym walczyć, zaleca się cięcie i spalanie pędów, a także konieczne jest staranne dobranie materiału do sadzenia.
• Pająk uszkadza liście czerwonej porzeczki. W celu zniszczenia natychmiast po kwitnieniu krzewy traktuje się „Fitovermem” w ilości dwóch mililitrów na jeden litr wody.
• Ćma porzeczkowa nerkowa uszkadza nerki i owoce kwaśnej jagody. Gdy zarażone są krzaki, konieczne jest odcięcie uszkodzonych pędów u nasady i spalenie ich.
• Ćma agrestowa jest dość powszechnym szkodnikiem, który atakuje jagody porzeczki. Jeśli zostaną znalezione wczesne kolorowe jagody, na długo przed dojrzewaniem, należy je zebrać i zniszczyć. Jesienią zaleca się również wykopanie ziemi wokół buszu.
• Mucha o bladej stopie z reguły uszkadza liście szczawiu. Wiosną i latem konieczne jest usunięcie larw z liści krzewu, a także spryskanie go wywar z tytoniu i piołunu.
• Agrest zjada blaszkę liściową, a także żyłki krzewów. Aby temu zaradzić, należy użyć nalewki z rumianku aptecznego, wywaru z makhorki i tytoniu.
• Chrząszcz porzeczkowy jest jednym z najgroźniejszych szkodników. Niszczy rdzeń gałęzi, w wyniku czego wysychają i obumierają. Aby tego uniknąć, konieczne jest przycinanie krzewów wczesną wiosną, gdy pąki śpią. Ponadto glebę i krzewy można leczyć Fitovermem.
• Mszyca strzelecka jest również bardzo powszechna. Aby zwalczyć tego szkodnika, krzewy należy spryskać dziesięcioprocentowym roztworem „Karbofosu”, aż do rozpuszczenia pąków.

Okres uśpienia

Pod koniec lata liście szczawiu żółkną i opadają - kwiat przechodzi w stan spoczynku na 1-2 miesiące, czasem na 3.

W tej chwili konieczne jest:

• ograniczyć podlewanie do minimum (czasami zaleca się, aby w ogóle nie podlewać);
• ustawić reżim temperatury 12-18˚С;
• umieścić w cieniu;
• nie karmić;
• usuń wysuszone pędy (łatwo je wyciągnąć z gleby).

Następnie rozpocznie się nowy cykl wzrostu. Kislitsa może spędzać dużo czasu w stanie spoczynku, ale prawie niemożliwe jest jej „zabicie”. Jak tylko żarówka zostanie umieszczona w sprzyjających warunkach, natychmiast wyrośnie.

Oxalis w stanie spoczynku

Kwiat

Wyjątkowość tej kultury polega na tym, że kwiat można podziwiać przez cały rok, zapewniając mu dobre oświetlenie. Aby to zrobić, po zakończeniu etapu naturalnego kwitnienia konieczne jest znaczne ograniczenie podlewania, a także tak, aby szczawik (szczawik) musiał znajdować się w zimnym pomieszczeniu. Procesy te spowodują wymuszony stan spoczynku. Pod koniec miesiąca bulwy lub cebulki kwiatowe będą musiały zostać przesadzone na inne podłoże glebowe, powrócić do podlewania i umieścić doniczkę pod dostateczną ilością światła słonecznego, ale rozproszonego. Kwitnienie zostanie powtórzone po 30-40 dniach.

Opis botaniczny [edytuj | edytuj kod]

Oxalis zwykły - zimozielony [4] przysadzisty, bezłodygowy bylina zielna, osiąga wysokość 5-12 cm.

Kłącze jest cienkie, pełzające. Korzenie kwaśnego szczawiu są zarażone grzybami. Strzępki grzyba z rodzaju Phycomycete wnikają do komórek kory korzenia (mikoryza endotroficzna) i tworzą tam podobne do drzew gałęzie (arbuskule) lub pęcherzykowate obrzęki (pęcherzyki). W komórkach podnaskórkowych organizm grzyba (grzybnia) pozostaje żywy przez długi czas, aw warstwie komórek trawiących (fagocytów) trawione są arbuskule (tamniscophagia) [3].

Liście są długie, petiolate, trójlistkowe, miękkie. Ulotki są w kształcie awersu w kształcie serca, z pełnymi krawędziami. Przed zapadnięciem nocy lub złą pogodą liście zwijają się i więdną. Smakują kwaśno, ponieważ zawierają sole kwasu szczawiowego. Rosyjski botanik AF Batalin w 1872 roku w swojej rozprawie "O wpływie światła na kształtowanie się formy roślin" jako pierwszy zwrócił uwagę na zdolność szczawiu pospolitego do opuszczania liści w silnym świetle i przed mechanicznym podrażnieniem: ruch liści pod wpływem tych czynników następuje w wyniku zmiany ciśnienia turgoru w komórkach opuszek stawów liści [3].

Kwitnie późną wiosną - wczesnym latem (maj - czerwiec) [5]. Kwiaty pojedyncze, na długich szypułkach, białe z różowo-fioletowymi żyłkami i żółtą plamką u nasady. Płatki są owalne, tępe, grzbietowo nagie, owłosione wzdłuż krawędzi. Szczególnym przypadkiem jest zapylanie kwiatów szczawiu pospolitego, związane z roślinnością typu tajga. Kwiaty są monomorficzne, ale obok kwiatów otwartych (chasmogamicznych) występują kwiaty zamknięte (klistogamiczne). W kwiatach chasmogamicznych stygmaty i pyłek dojrzewają w tym samym czasie, ale nie mogą się zetknąć, ponieważ znamiona są ⅓ wyższe niż wysokość pylników. Owady przyczyniają się do samozapylenia kwiatów. W przypadku przypadkowego zapylenia krzyżowego przez owady sadzi się nasiona. Kwiaty kleistogamiczne są bardzo małe (około 3 mm) w porównaniu z chasmogamicznymi (około 2 cm średnicy) i wyglądają jak pąki. Zazwyczaj są ukryte w ściółce liściowej i pojawiają się dopiero, gdy nasiona chasmogamicznych kwiatów zaczynają dojrzewać. W kwiatach kleistogamicznych płatki są uproszczone do drobnych łusek, słupki są krótkie, pylniki nie otwierają się, w nich rośnie pyłek, a łagiewki pyłkowe przenikają przez ścianę pylników i są zorientowane w kierunku znamienia. Kleistogamia u szczawików pospolitych jest najważniejszą adaptacją do warunków ciemnej iglastej tajgi. Silne cieniowanie i zwiększona wilgotność powodują wzrost liczby kwiatów kleistogamicznych i spadek liczby chasmogamicznych [3].

Owocem jest pięciokomórkowa lokulobójcza torebka; otwierane przez rozbicie gniazd. Po dojrzewaniu nasiona są wyrzucane z kapsułki na dużą odległość. Nasiona rozprzestrzeniają mrówki (myrmecochoria)