Kwiat Angelonii Uprawa z nasion w domu Sadzenie i pielęgnacja w otwartym polu

Amorphophallus to nazwa uderzająco niezwykłego rodzaju roślin tropikalnych. Kwiat rośnie w Chinach, Indiach, Afryce, Azji i Australii.

Jego bulwy pozostają pod ziemią przez ponad 6 miesięcy, rosną i rosną w siłę. Kiedy bulwa osiągnie rozmiar około 5 kilogramów, wyrasta z niej duża zielona łodyga.

Najpierw na łodydze znajduje się jeden ogromny liść o brązowozielonym odcieniu, czasem z białymi plamami. Od marca do października amorphophallus rośnie z jednym liściem, następnie liść wysycha, a na łodydze stopniowo pojawiają się nowe.

Kolejnym etapem rozwoju jest pojawienie się kwiatu. Kwiat jest duży, oryginalny wygląd - jeden płatek zwinięty w stożek. W rozszerzającej się części płatek jest lekko zagięty na krawędziach.

Jego kolor jest zróżnicowany - różowy, czerwony, liliowy, fioletowy, czasem z odcieniami żółci. Oryginalność kwitnienia amorphophallus sprawiła, że ​​roślina ta stała się popularna wśród miłośników egzotycznych kwiatów.

Kiedy pojawia się kwiat, bulwa staje się mała, ponieważ dostarcza kwiatowi wszystkich składników odżywczych. Kiedy kwiat wysycha, roślina odpoczywa przez około miesiąc, a wzrost liścia zaczyna się od nowa. Czasami stan uśpienia jest opóźniony o cały rok, a na nową wiosnę łodyga z liściem ponownie rośnie.

Jeśli kwiatowi udało się zapylić, pojawiają się jagody i nasiona. Pozostawiają wszystkie ważne substancje z rośliny, dlatego umiera, gdy tylko nasiona dojrzeją.

Mimo egzotyki piękny kwiat amorficzny może wyrosnąć w doniczce na parapecie. Aby jednak roślina cieszyła oko, musisz zdecydować, która odmiana jest bardziej odpowiednia dla domu.

Jak wyhodować angelonię z nasion

Angelonia rosnąca z nasion fot

Pobieranie sadzonek z nasion jest popularnym sposobem rozmnażania rośliny.

• W tym celu nasiona należy wysiewać wcześnie, w lutym - na początku marca.
• Nasiona „kwiatu anioła” są wrażliwe na światło, nie są one zakopane w ziemi, ale rozrzucone po powierzchni.
• Następnie pojemnik z przyszłymi sadzonkami przykrywa się folią lub szkłem i kiełkuje w średniej temperaturze 21-25 stopni.
• Kiedy pojawiają się sadzonki, temperatura spada do 18-20 stopni.
• Konieczne jest ciągłe monitorowanie reżimu temperaturowego, w przeciwnym razie istnieje duże prawdopodobieństwo zatrzymania wzrostu i rozwoju sadzonek angelonii.
• Na etapie kiełkowania ważne jest monitorowanie wystarczającej wilgotności gleby.
• Kiedy pojawią się pierwsze 2 prawdziwe liście, oznacza to, że nadszedł czas, aby zebrać je do oddzielnych odpowiednich pojemników.
• Czasami wymagane jest dodatkowe oświetlenie z fitolampami (około 10 godzin).
• Sadzonki należy karmić nawozami mineralnymi.
• Sadzenie w otwartym terenie przeprowadza się dopiero po zniknięciu groźby mrozu, pod koniec maja. I mogą kwitnąć bardzo szybko - w czerwcu.

Zdjęcie sadzonek Angelonia

Jeśli chodzi o drugą metodę rozmnażania, sadzonki, wtedy jest to możliwe tylko wtedy, gdy anioł zimuje w domu. Rozmnażanie jest łatwe, wystarczy wyciąć sadzonki wierzchołkowe, które ukorzenią się bez problemów w warunkach zbliżonych do szklarni, w ciągu 7-14 dni.

Zdjęcie amorphophallus

Zdolność do wzrostu jako roślina wieloletnia

Angelonia rośnie z nasion w domu

Angelonia nie przetrwa mroźnej zimy środkowego pasa. Ale ma dość zwarty system korzeniowy i nie potrzebuje dużej ilości gleby. Te czynniki wystarczą, aby czuła się komfortowo w doniczce i uzyskała status rośliny wieloletniej.

Następnie istnieją dwie opcje rozwoju wydarzeń:

1. Uratuj angelonię w okresie zimowym i posadź ją ponownie w otwartym terenie w przyszłym roku. Wystarczy wykopać roślinę po zakończeniu fazy kwitnienia, umieścić w pojemnikach lub doniczkach, zabrać do domu i trzymać w warunkach dla zwykłych roślin domowych.
2. Używaj jako kwitnącej zimą rośliny domowej. W takim przypadku angelonia musi być wcześniej przygotowana na zmianę miejsca zamieszkania. W sierpniu pędy przecina się na pół, miesiąc później przesadza się do doniczek i zabiera do domu, troszcząc się jak roślina doniczkowa. Po chwili znów zakwitnie.

Ale ta metoda ma kluczową wadę - ciesząc się zimowym rozkwitem, będziesz musiał poświęcić roślinę na następny rok. Ale z drugiej strony, przycinając pędy w lutym, otrzymasz doskonały materiał do cięcia nowej generacji roślin.

Metody reprodukcji

Rozmnażanie i przeszczepianie amorphophallus następuje w maju. Gleba powinna zawierać następujące składniki: darń, próchnicę, torf, liście, piasek. Musisz to wszystko wymieszać w tych samych proporcjach.

Kwiat rozmnaża się przez bulwy i nasiona. Nowo uformowane bulwy są oddzielane od śpiącej rośliny, przechowywane do wiosny, a następnie sadzone. Samą bulwę można również ciąć, tylko na każdej z ciętych części powinien znajdować się przyszły kiełek - mały pączek. Cięcie należy wysuszyć przed przesadzeniem w ziemię.

Rozmnażanie nasion jest znacznie trudniejsze. W takim przypadku roślina będzie się rozwijać przez lata, zanim zakwitnie.

Warunki wzrostu

Uprawa angelonii wcale nie jest trudna

Chociaż angelonia jest dość mało wymagająca w warunkach wzrostu, to będzie jej wygodniej w jasnym, dobrze ogrzanym słońcem miejscu. Pożądane jest zapewnienie możliwości bezpośredniego nasłonecznienia 6-8 godzin dziennie. Nadmierny cień spowoduje, że roślina będzie się bardziej rozciągać i mało kwitnąć.

Nie toleruje nadmiaru, nadmiaru wilgoci, dlatego gleba musi być dobrze osuszona, luźna i lekka. Jeśli chodzi o kwasowość, optymalna jest neutralna (pH: 6-7). Idealne są gleby o następujących strukturach: gliniaste, gliniaste piaszczyste. Gleba, na której rośnie kwiat „anielski”, musi być okresowo karmiona związkami organicznymi lub mineralnymi, ale z umiarem, aby roślina nie wyrosła na liście i słabo zakwitła.

Warunki dla angelonii w ogrodzie

W przypadku aniołów nie będziesz musiał szukać miejsc o nietypowych warunkach i ściśle kontrolować oświetlenie. Pomimo egzotycznego i zaskakująco oryginalnego piękna, te jednoroczne będą dobrze się czuć w każdym jasnym miejscu. Dobrze będą się czuć w nasłonecznionym miejscu, przy rozproszonym oświetleniu i lekkim cieniowaniu. Wystarczy wykluczyć cień i gęsty półcień - a angelonia z pewnością zachwyci Cię luksusowym kwitnieniem.

Jeśli chodzi o glebę, to również tutaj angelonia ma skromne wymagania. Dla niej gleba powinna być luźna, lekka, żyzna, wysokiej jakości. Glina i piaskowiec są idealne.

Lądowanie subtelności

Angelonia Zdjęcie kwiatu wąskolistnego

Mając dość obszerny krzew, angelonia potrzebuje trochę miejsca. Należy to wziąć pod uwagę przy sadzeniu sadzonek, biorąc pod uwagę nie tylko poszczególne parametry, ale także wielkość i stopień wzrostu roślin towarzyszących z nasadzeniami mieszanymi. W przypadku niektórych odmian doświadczonym hodowcom zaleca się zachowanie odległości między sadzonkami 30-40 cm.

Sadzenie odbywa się w pojedynczych dołach, starając się utrzymać poziom ułożenia sadzonek. Po posadzeniu należy wykonać podlewanie, które powinno stać się regularną procedurą, gdy roślina jest młoda.

Amorphophallus koniak (Amorphophallus konjac)

Inny rodzaj amorfofalusa pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, Chin i Półwyspu Koreańskiego. Koniaku Amorphophallus lub, jak to nazywa miejscowa ludność, Koniaku jest mniejsze niż jego tytaniczny odpowiednik, ale jest równie interesujące dla botaników i dla każdego, kto nie jest obojętny na egzotyczną florę.

Oprócz słowa „konyaku” w Chinach, na Filipinach czy w Wietnamie w odniesieniu do tego gatunku można usłyszeć nazwę „palma węża” lub „język diabła”. Przesądne lęki wśród rdzennej ludności były spowodowane kształtem dużego spiczastego kwiatostanu w odcieniu burgunda, tak podobnego do języka diabła, który pojawił się z samego podziemia. W kręgach naukowych ten gatunek wieloletniej rośliny aroidowej ma również drugie imię - rzekę amorficzną.

Budowa rośliny niewiele różni się od tytanowego amorficznego, ale wysokość konniaku nie przekracza dwóch metrów od bulwy do wierzchołka pojedynczego liścia lub kwiatostanu.

Bulwa amorphophallus, jak na zdjęciu, ma nieregularnie zaokrąglony wygląd i może osiągnąć średnicę 30 cm Na zdjęciu widać miejsca powstawania dzieci, które za kilka lat staną się pełnoprawnymi okazami.

Rzeka amorphophallus opuszcza okres spoczynku wczesną wiosną i kwitnie w kwietniu. Kwiatostan konniaku jest trzymany na wyprostowanym ogonku, pomalowanym w tym samym tonie, i ogonku o długości około metra. Gdy kwitnie, zapach gnijącego mięsa rozprzestrzenia się wokół amorficznego, a na kolbie tworzą się lepkie krople. W ten sposób roślina przyciąga owady przenoszące pyłek z kwiatów męskich do znajdujących się tu kwiatów żeńskich.

Pomimo nieprzyjemnego zapachu charakterystycznego dla gatunku, egzotyczny gatunek kultury jest uprawiany jako dekoracyjny nie tylko w szklarniach, ale także w zwykłych mieszkaniach.

Ale w domu bardziej cenią sobie nie oryginalne piękno kwiatostanów i matowozielonych palm wężowych, ale możliwość wykorzystania bulwy amorficznej jako pokarmu. Z brązowawych bulw wytwarza się mąkę i żelujące dodatki do żywności, które nie są gorszej jakości niż agar-agar.

Łatwość pielęgnacji

Kwiaty Angelonia angustifolia Angelonia Serena Zdjęcie mieszane

Estetyka wyglądu kwiatów, faktura i doskonałość krzewów angelonii podają w wątpliwość wytrzymałość, witalność i wytrzymałość tego kwiatu. Ale w rzeczywistości nie jest wymagana staranna opieka, a jedynie elementarne działania. Kiedy angelonia dorośnie po posadzeniu, roślina staje się odporna na brak wilgoci. Nie trzeba go nawet regularnie podlewać, naturalna wilgoć w postaci opadów jest wystarczająca. W najgorętsze letnie dni dodatkowe podlewanie pobudzi kwitnienie.

Oczywiście długa anomalna susza może nie wpłynąć najlepiej na angelonię: przestanie się ona rozwijać i usychać. Ale nie denerwuj się. Przycinając szypułki, możesz ożywić roślinę i zacznie rosnąć. Wręcz przeciwnie, długotrwałe deszcze nie mogą mieć najlepszego wpływu na dekoracyjność.

Bardziej podstawowym i znaczącym elementem opieki jest przycinanie starych szypułek. W ten sposób uruchamiasz naturalny mechanizm tworzenia nowych pędów, które będą miały pąki i będą w stanie kwitnąć. A tworzenie krzaka lub inne manipulacje nie będą potrzebne.

Miejsca wzrostu i cechy amorphophallus

Każdy ze 170 gatunków sklasyfikowanych jako amorphophallus zasługuje na osobną opowieść, ale większość z nich nadal wymaga dokładnych badań i opisu. Dziś powszechnie wiadomo, że wielu przedstawicieli rodzaju to endemity z wyraźnymi granicami. W naturze można je spotkać w różnych rejonach tropików Afryki, Pacyfiku i Azji. Asortyment obejmuje RPA i Madagaskar, Australię i pobliskie wyspy, a także Chiny, Japonię i Indie, lasy Nepalu i Tajlandii, Wietnamu, duże i małe archipelagi Oceanu Spokojnego. Indochiny są uważane za miejsce narodzin tych krótkotrwałych, ale na swój sposób niesamowitych roślin.

Amorphophallus są częściej spotykane w zaroślach lub na wychodniach wapiennych wśród innych traw i krzewów. Nad ziemią tworzą zwarty, wyprostowany pień z silnie wypreparowanym, trzykrotnie pierzastym liściem. Część podziemna to masywna bulwa, której waga zależy od gatunku.

Przez większość czasu roślina jest w stanie uśpienia, a kwitnienie następuje na krótko przed pojawieniem się zieleni.

Szkodniki i choroby

Zdjęcie kwiatów Angelonii

Idealność angelonii przejawia się również w odporności na szkodniki i choroby charakterystyczne dla innych jednorocznych. Jedyną rzeczą, która może być szkodliwa, jest mączniak prawdziwy. Stanie się tak, jeśli taki warunek jak przekroczenie gęstości sadzenia nie zostanie spełniony.

Mączniak prawdziwy to choroba grzybicza, jeśli nie podejmiesz działań, roślina nie tylko straci swój dekoracyjny wygląd, ale może przestać rosnąć, a nawet wymrzeć. Najbardziej skuteczną metodą jest chemiczna - fungicydy. Zapobieganie nie będzie zbyteczne. Aby zwiększyć odporność na patogen-grzyb, pomocne będzie nawożenie nawozami, a mianowicie nawozami fosforowymi i potasowymi.

Karzeł Amorphophallus (Amorphophallus pygmaeus)

Amorphophallus karzeł lub karłowaty pochodzący z Tajlandii jest oczywisty interesujący dla miłośników upraw w pomieszczeniach. Roślina o wysokości nie większej niż pół metra wyróżnia się spośród wielu krewnych całkowicie białymi, wydłużonymi kwiatostanami z małymi, również białymi wypustkami.

Zapach charakterystyczny dla amorphophallus, gatunek ten emituje tylko w pierwszą noc po pojawieniu się kolby i od wiosny do jesieni podoba się właścicielom najpierw pojawieniem się kwiatostanów, następnie jagód uformowanych na kolbie, a następnie gęstą zielenią lub prawie czarne pierzaste liście.

Film o kwitnieniu Amorphophallus w mieszkaniu

Amorphophallus titanic to niezwykła i niepowtarzalna roślina. Za miejsce jego wzrostu uważa się lasy tropikalne w RPA, wyspach Pacyfiku, Wietnamie, Indiach, Madagaskarze. Co ciekawe, roślina zwykle rośnie na zanieczyszczonych terenach.

Ulubione odmiany Angelonii

Angelonia serena serena zdjęcie kwiatów

We współczesnym projektowaniu krajobrazu stosuje się odmiany pochodzenia mieszańcowego na bazie angelonia angustifolia, której łodygi osiągają wysokość 55 cm, a kwiatostany do 20 cm, a ciemnozielone postrzępione liście mają charakterystyczny zapach jabłka. Kwitnienie, w zależności od warunków klimatycznych, może trwać do 6 tygodni lub dłużej.

Hodowcy nieustannie doskonalą swoją pracę, uważając angelonia za bardzo obiecującą: wyhodowane odmiany bardzo często mają kolor akwareli lub kombinację kilku odcieni. Na przykład w Odmiany Hilo Beauty niebieskie kwiaty z białymi kreskami, a liście są srebrzyste; Serena ma kilka kolorów: niebieski, fioletowy, różowy, lawendowy i biały. Ale to nie jest granica: niższa i jaśniejsza Seria Serenita (kolory od malinowego do białego); Seria Sungelonia (poniżej 40 cm wysokości, niebieski, gorący róż). Hodowcy pracują nie tylko nad wybarwieniem, ale także w kierunku bardziej zwartego wzrostu, sztywności łodyg, odporności na warunki atmosferyczne.

Kwiaciarnie cenią angelonia za połączenie cech, które dają wyraźną przewagę nad innymi rocznikami:

• Piękno. Oprócz niesamowicie obfitych kwiatów, angelonia jest w stanie stworzyć bujny, samowystarczalny krzew, który nie wymaga dodatkowej formacji, ponieważ już wygląda jak bukiet.
• Potencjał na długi okres kwitnienia. Ma fantastyczną cechę: jeśli odetniesz wyblakły pęd, angelonia jest w stanie wypuścić pełnowartościowe nowe łodygi kwiatowe, nawet gdy faza kwitnienia dobiega końca.
• Bezpretensjonalność. Przy stosunkowo łatwej pielęgnacji „biedna orchidea” potrafi przyjemnie zaskoczyć nawet po ścięciu - bukiet utrzymuje się przez co najmniej 10 dni, zachwycając nie tylko swoim wyglądem, ale także lekkim, wyrafinowanym aromatem.
• Możliwość wyhodowania rośliny wieloletniej.Istnieje kilka sposobów, dzięki którym krzew nie umrze od mrozu, ale uratuje go do przyszłego roku.

Rodzaje Helone

Na naszych szerokościach geograficznych uprawiane są cztery rodzaje kwiatów, które są uważane za najbardziej mrozoodporne i odporne na ekstremalne temperatury i warunki klimatyczne:

1. Oblique Chelone (Chelone obliqua)... Ten kwiat osiąga 70 cm wysokości, kwitnie liliowymi, białymi lub różowymi dużymi kwiatami, liście są jasne, z żyłkami.
2. Nagi. Bylina może przekraczać półtora metra wysokości, liście są ciemnozielone, sparowane, mięsiste, wyprostowane łodygi, biało-różowe pąki do 3 cm średnicy.
3. Lyona (Chelone lionii). Bylina do 70 cm wysokości, pąki wszystkich odcieni różu, zieleń rośnie głównie w dolnej części łodygi, liście owalne, łodygi są gęste, niskie.
4. Kwitnące zielono... Jest to największy krzew, dorasta do 2 m. Kwiaty żółte, na wierzchu jaśniejsze, prawie białe.

Ciekawe są również odmiany Alba (Alba) o śnieżnobiałych kwiatach, Pink Flamingos z ciemnofioletowymi kwiatostanami, Hot Lips z ciemnymi szkarłatnymi pąkami.

Nagi

Ukośny

Lyona

Alba

Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu i nie tylko

Angelonia na zdjęciu krajobrazu

Roślinę uprawiano niedawno - w 1990 roku, a pierwszą odmianę wyhodowano dopiero 8 lat później (Hilo Princess - fioletowe kwiaty z białą plamką). Ale nawet przez tak krótki okres pracy hodowlanej odmiany angelonia, uczestnicząc w międzynarodowych konkursach, nieustannie zbierają entuzjastyczne recenzje i nagrody. Tym samym odmiana AngelMist została wyróżniona honorową nagrodą „Najlepszy nowy produkt roku” w 2008 roku na konkursie w Stanach Zjednoczonych.

Teraz popularność Angelonii tylko nabiera rozpędu, ponieważ ma niesamowitą wszechstronność:

• nadaje się do ogrodu kwiatowego z pojedynczym nasadzeniem;
• w mieszanych kompozycjach na rabatach kwiatowych (optymalne połączenie z lobelią, alissum, petunią);
• lądowanie w kontenerze (np. odmiana begonii)
• tworzenie kolorowych granic, obramowanie ścieżek ogrodowych;
• dekoracja skrzynek balkonowych;
• zagospodarowanie terenu (ogród zimowy, taras);
• kultura domowa doniczkowa.

Amorphophallus titanum (Amorphophallus titanum)

Wśród amorphophallus są rośliny o różnych rozmiarach i kształtach, ale tytanowy amorphophallus słusznie nazywany jest najwybitniejszym. Gatunek został odkryty i opisany pod koniec XIX wieku przez botanika Odoardo Beccari podczas podróży na zachodnią Sumatrę.
Widok nieznanej rośliny zadziwił publiczność. Nigdy wcześniej ludzie nie byli w stanie zaobserwować kwitnienia dwumetrowego kwiatostanu w postaci potężnej kolby otoczonej soczystym przylistkiem. Nie tylko wymiary były uderzające, ale zapach wydobywający się z rośliny nie miał nic wspólnego z zapachem kwiatów i był niezapomniany.

Dzisiaj, kiedy naukowcom udało się przeprowadzić analizę chemiczną „zapachu”, stało się jasne, że tubylcy, którzy nazywali amorphophallus kwiatem zwłok, mieli absolutną rację. Wśród składników kompozycji aromatycznej znalazły się:

• trisiarczek dimetylu, który determinuje zapach niektórych serów;
• disiarczek dimetylu i trimetyloamina obecne w zapachu gnijącej ryby;
• kwas izowalerianowy wydzielający się ze zużytych spoconych skarpet;
• alkohol benzylowy, który nadaje zapachowi słodką słodycz;
• indol, jeden ze składników zapachu odchodów.

Intensywność staje się silniejsza, gdy otwierają się przylistki, zielonkawe na zewnątrz i fioletowe w środku. „Aromat” amorphophallus, jak na zdjęciu, służy do wabienia owadów zapylających, więc jego siła zmienia się w ciągu dnia, osiągając maksimum do połowy nocy.

W 1894 roku amorphophallus titanic został uznany za symbol indonezyjskiego ogrodu botanicznego. Pojedyncze egzemplarze przesłano do Anglii i innych krajów europejskich w celu zbadania i zaprezentowania publiczności.

Ale ani gigantyczne kwiatostany, ani zapach nie pomogły uratować tego gatunku przed prawie całkowitą eksterminacją na wolności.Prawie wszystkie znane dziś „arum titanum”, jak nazwał tę roślinę David Attenborough, to okazy z ogrodów botanicznych i szklarni. Te amorphophallus mają swoje własne nazwy i stały monitoring rozwoju i kwitnienia.

Dzięki starannej kontroli stwierdzono, że rekordową bulwę o wadze 117 kg w 2006 roku uzyskano w Niemczech, a kłos o długości 3 metrów i 10 cm, który został pokazany w 2010 roku na wystawie w Stanach Zjednoczonych, znalazł się w Księdze Guinnessa. rekordów.

Oprócz unikalnego kwiatostanu kolb, który jest uważany za największy w świecie roślin, oraz bulw, tytanowy amorphophallus posiada:

• raczej soczysta wyprostowana łodyga;
• pojedynczy pierzasty liść o średnicy do metra z pstrokatym, wydrążonym ogonkiem o wysokości do 3 metrów.

Po raz pierwszy gigant flory kwitnie 7-10 lat po zasiewie. A zielona część rośliny jest pokazana nad ziemią dopiero po więdnięciu kwiatostanu.

Następnie u podstawy ucha amorficznego, jak na zdjęciu, powstają gęste owalne jagody w kolorze pomarańczowym lub żółtym. Kwitnienie jest wyjątkowo nieregularne. W niektórych przypadkach kwiatostany nie tworzą się przez 5-8 lat, ale czasami miłośnicy przyrody mogą każdego roku obserwować rozwój jednej z najbardziej niezwykłych roślin na świecie.

Procedura przeszczepu i przygotowanie do niej

Ponieważ amorphophallus ma wyraźny okres odpoczynku, przeszczepianie jest coroczną procedurą. Odbywa się to wczesną wiosną, gdy tylko punkt wzrostu zacznie puchnąć. Konieczne jest, aby pojemnik był 2-3 razy szerszy niż bulwa. Odpowiednie doniczki mają mniej więcej taką samą średnicę i wysokość. Preferowanym materiałem jest ceramika, takie pojemniki są masywniejsze, co oznacza, że ​​są stabilne.

Głównym wymaganiem dla gleby jest luźność i wartość odżywcza. W sprzedaży jest specjalna gleba dla Aroidów, ale możesz samodzielnie wymieszać podłoże:

• żyzna murawa, gleba liściasta, wióry torfowe, próchnica, gruby piasek rzeczny (równo);
• uniwersalna gleba na rośliny domowe, zgniły kompost lub sproszkowany suchy obornik, torf, piasek (1: 1: 1: 0,5);
• ziemia ogrodowa i piasek (4: 1). Przydatnym dodatkiem jest superfosfat (20 g na 3 litry gotowej mieszanki).

Procedura przeszczepu

1. Przykryj otwór na odpływ wody odłamkiem ceramicznym, wypełnij jedną trzecią garnka gruboziarnistym piaskiem, wiórkami cegieł, małą ekspandowaną gliną.
2. Dodać świeżo przygotowane, zdezynfekowane podłoże (do połowy wysokości pojemnika).
3. Zbadaj bulwy. Wytnij zgniłe lub suche miejsca na zdrową tkankę zaostrzonym, czystym nożem. „Rany” leczyć jodem, zielonymi ziołami lub posypać pokruszoną kredą, węglem aktywnym, cynamonem. Pozostaw do wyschnięcia na 2-3 godziny. Doświadczeni hodowcy, aby zminimalizować ryzyko infekcji, po każdym wykonanym cięciu zaleca się opuszczenie noża we wrzącej wodzie.
4. Zrób dziurę w ziemi, wypełnij ją piaskiem. Zanurz w nim dolną trzecią część bulwy.
5. Dodaj ziemię wokół krawędzi, od czasu do czasu delikatnie potrząsając garnkiem. Upewnij się, że punkt wzrostu pozostaje nad powierzchnią gleby.
6. Podlewaj roślinę umiarkowanie, umieść ją tam, gdzie będzie miała rozproszone jasne światło.
7. W sezonie kilkakrotnie opryskiwać glebę - „potomstwo” i nowe korzenie powstają bliżej wierzchołka bulwy rodzicielskiej.

Przyniosła korzyść

Bulwy rośliny są używane w dziedzinie kulinarnej. Ta roślina jest szczególnie popularna w Japonii. Bulwy dodaje się do pierwszego i drugiego dania. Ponadto wytwarzana jest z nich mąka, która służy do wyrobu domowego makaronu. Naczynia pomagają eliminować alergie, usuwać toksyny i toksyny. Ponadto służą do odchudzania.

Charakterystyka

Amorphophallus titanic ma wyjątkowy kwiatostan kolb i duże bulwy. Roślina charakteryzuje się obecnością wyprostowanej łodygi, jednego liścia, którego wielkość może dochodzić do 3 metrów. Pierwszy raz po posadzeniu kwiat kwitnie po 10 latach. A nadziemna zielona część rośliny pojawia się, gdy kwiat więdnie. Następnie u podstawy ucha powstają jagody o jasnych kolorach.Kwitnienie występuje nieregularnie. Czasami ukształtowanie kwiatostanu zajmuje 6 lat, a czasami można prawie co roku obserwować, jak rozwija się jedna z unikalnych roślin planety.

Amorphophallus należy do gatunku Aroid. Ciekawostką jest fakt, że inna nazwa tej rośliny to „Voodoo Lily”. Niektórzy przedstawiciele plemion afrykańskich nazywają to „językiem diabła”. Niektórzy hodowcy nazywają ją „Wężem na dłoni”, az powodu nieprzyjemnego zapachu inna nazwa to „Zapach trupa”.

Reżim temperaturowy

Dla większości gatunków optymalna temperatura w ciągu dnia wynosi około 22-25 ° C. W nocy w pomieszczeniach może być nieco chłodniej, do 19 ° C. Na przykład koniak, często uprawiany jako amorfowiec domowej roboty, doskonale dostosowuje się do życia w pomieszczeniach w temperaturach od 20 ° C do 25 ° C. Ale są też wyjątki:

1. Dla amorphallus kiusianus z południowej Japonii krytyczne znaczenie ma powietrze ogrzane do 25 ° C. W upale liście szybko zanikają w roślinie, czas kwitnienia jest skrócony.
2. A rośliny bulwiaste amorphophallus są bardziej odporne i dobrze rosną oraz kwitną w temperaturze 15-30 ° C.

Transfer

Na zimę amorphophallus traci liście, jest w okresie uśpienia. Roślina powinna zimować w chłodnym, ciemnym miejscu w pustym kartonowym pudełku lub pojemniku z suchym piaskiem. Przechowywanie bulw w podłożu jest niepożądane. Po uschnięciu liści wyjmuje się je z doniczki, oczyszcza z mieszanki gleby i oddziela bulwy potomne. Jeśli system korzeniowy jest uszkodzony przez zgniliznę lub są martwe korzenie, należy je odciąć nożem i przemyć mocnym roztworem nadmanganianu potasu.

Pędy bulw pojawiają się późną zimą lub wczesną wiosną. Musisz rozpocząć przesadzanie do głębszych doniczek pod koniec marca. Jeśli bulwa jątrzy się po zimowaniu, uszkodzoną część odcina się ostrym nożem. Miejsce cięcia musi być dobrze przetworzone kruszonym węglem drzewnym. Następnie pozostaw do wyschnięcia na 24 godziny.

Po wysuszeniu bulwy można sadzić w specjalnej glebie dla roślin aroidowych.

Fragment charakteryzujący Amorphophallus pion-liść

Sprawa została przedstawiona przez poszkodowanego w taki sposób, że po odparciu transportu major Denisow, bez żadnego wezwania, pijany, ukazał się naczelnikowi prowiantu, nazwał go złodziejem, grożono mu pobiciem, a gdy go wyprowadzono, rzucił się do biura, pobił dwóch urzędników i zwichnął jedną rękę. Denisow, odpowiadając na nowe pytania Rostowa, ze śmiechem powiedział, że wyglądało na to, że pojawił się tu ktoś inny, ale to wszystko to bzdury, bzdury, że nawet nie pomyślał o tym, żeby bać się żadnych sądów i że jeśli te łajdaki odważyły ​​się podciągnij go, odpowie im, żeby zapamiętali. Denisov mówił z pogardą o całej sprawie; ale Rostow znał go zbyt dobrze, żeby nie zauważyć, że w duszy (ukrywając ją przed innymi) bał się sądu i dręczył go ta sprawa, co oczywiście musiało mieć złe konsekwencje. Każdego dnia zaczęły napływać papiery, dochodzenia, żądania do sądu, a 1 maja Denisow otrzymał rozkaz oddania eskadry najstarszemu i stawienia się w kwaterze głównej motto, aby wyjaśnić sprawę zamieszek w komisji żywnościowej. W przeddzień tego dnia Platow dokonał rekonesansu wroga z dwoma pułkami kozackimi i dwoma szwadronami husarii. Denisov, jak zawsze, jechał przed łańcuchem, obnosząc się ze swoją odwagą. Jedna z kul wystrzelonych przez francuskich strzelców trafiła go w udo. Może innym razem Denisow z tak lekką raną nie opuściłby pułku, ale teraz skorzystał z tej okazji, odmówił pojawienia się w dywizji i poszedł do szpitala. W czerwcu miała miejsce bitwa pod Frydlandem, w której Pawłohradowie nie brali udziału, a po niej ogłoszono zawieszenie broni. Rostow, głęboko odczuwając nieobecność przyjaciela, nie mając o nim żadnych wieści od czasu wyjazdu i martwiąc się postępami w sprawie i ranami, skorzystał z rozejmu i poprosił o pójście do szpitala w celu odwiedzenia Denisowa.Szpital znajdował się w małym pruskim miasteczku, dwukrotnie zdewastowanym przez wojska rosyjskie i francuskie. Właśnie dlatego, że było latem, kiedy pole było tak dobre, to miejsce, z połamanymi dachami i płotami, z brudnymi ulicami, obdartymi mieszkańcami oraz wędrującymi po nim pijanymi i chorymi żołnierzami, było szczególnie ponure. W kamiennym domu, na dziedzińcu z pozostałościami rozebranego ogrodzenia, częściowo wybitego ramami i szkłem, ulokowano szpital. Kilku obandażowanych, bladych i spuchniętych żołnierzy spacerowało i siedziało na dziedzińcu w słońcu. Gdy tylko Rostow wszedł do drzwi domu, ogarnął go zapach gnijącego ciała i szpitala. Na schodach spotkał rosyjskiego lekarza wojskowego z cygarem w ustach. Za lekarzem podążył rosyjski sanitariusz. - Nie mogę pęknąć - powiedział lekarz; - Przyjdź wieczorem do Makara Alekseevicha, będę tam. - Sanitariusz zapytał go o coś innego. - Ech! rób co chcesz! Czy to nie jest to samo? - Lekarz widział Rostowa wchodzącego po schodach. - Dlaczego jesteś, wasza cześć? Lekarz powiedział. - Dlaczego jesteś? A może kula cię nie zabrała, więc chcesz zachorować na dur brzuszny? Tutaj, proszę pana, jest domem trędowatych. - Od czego? Zapytał Rostów. - Tyfus, ojcze. Ten, kto się wzniesie, jest śmiercią. Tylko my dwoje z Makeevem (wskazał na ratownika medycznego) rozmawiamy tutaj. W tym momencie zmarło pięciu naszych braci lekarzy. Cokolwiek zrobi przybysz, jestem gotowy za tydzień - powiedział lekarz z widoczną przyjemnością. - Wezwano pruskich lekarzy, więc naszym sojusznikom to się nie podoba. Rostow wyjaśnił mu, że chciałby zobaczyć leżącego tu husarza majora Denisowa. „Nie wiem, nie wiem, ojcze. W końcu myślisz, że mam trzy szpitale na jednego, 400 pacjentów! Dobrze też, że pruskie damy dobroczyńcy przysyłają nam kawę i kłaczki za dwa funty miesięcznie, bo inaczej by się zgubiły. On śmiał się. - 400, ojciec; i wysyłają mi wszystkie nowe. W końcu jest ich 400? ALE? - zwrócił się do ratownika medycznego. Sanitariusz wyglądał na wymizerowanego. Najwyraźniej ze złością czekał, aż rozmawiający lekarz wkrótce wyjdzie. - Major Denisov, - powtórzył Rostov; - został ranny podczas modlitwy. - Wygląda na to, że umarł. Och, Makeev? Lekarz zapytał obojętnie ratownika medycznego. Sanitariusz nie potwierdził jednak słów lekarza. - Dlaczego jest taki długi, czerwonawy? Zapytał lekarz. Rostow opisał wygląd Denisowa. - Było, było takie, - jakby radośnie powiedział lekarz, - to musiało umrzeć, ale tak przy okazji, daję sobie radę, miałem listy. Masz to, Makeev? - Makar Alekseich ma listy - powiedział sanitariusz. „Przyjdź do komnat oficerskich, sam się przekonasz” - dodał, zwracając się do Rostowa. „Ech, ojcze lepiej nie jechać” - powiedział lekarz - „bo inaczej oni sami tu nie zostają. - Ale Rostow ukłonił się lekarzowi i poprosił ratownika medycznego, aby mu towarzyszył. „Nie obwiniaj mnie”, krzyknął lekarz spod schodów. Rostov i sanitariusz weszli na korytarz. Szpitalny zapach był tak silny w tym ciemnym korytarzu, że Rostow złapał go za nos i musiał się zatrzymać, żeby zebrać siły i ruszyć dalej. Po prawej stronie otworzyły się drzwi i o kulach wychylił się chudy, żółty mężczyzna, boso iw samej bieliźnie. Opierając się o nadproże, patrzył na przechodniów błyszczącymi, zazdrosnymi oczami. Spoglądając przez drzwi, Rostow zobaczył, że chorzy i ranni leżą tam na podłodze, na słomie i szynelach. - Mogę wejść zobaczyć? Zapytał Rostów. - Co oglądać? - powiedział ratownik medyczny. Ale właśnie dlatego, że sanitariusz najwyraźniej nie chciał tam wpuścić, Rostow wszedł do komnat żołnierzy. Zapach, którym udało mu się już oddychać na korytarzu, był tu jeszcze silniejszy. Ten zapach nieco się tutaj zmienił; był ostrzejszy i wyczulony, że to stąd przyszedł. W długim pokoju, jasno oświetlonym słońcem przez duże okna, w dwóch rzędach, z głowami do ścian i pozostawieniem przejścia pośrodku, leżeli chorzy i ranni. Większość z nich była zapomniana i nie zwracała uwagi na tych, którzy weszli.Wszyscy, którzy byli w pamięci, wszyscy podnosili się lub unosili chude, żółte twarze, a wszyscy z tym samym wyrazem nadziei na pomoc, wyrzutem i zazdrością o zdrowie innych ludzi, nie odrywając oczu, patrzyli na Rostowa. Rostow wyszedł na środek pokoju, zajrzał do sąsiednich drzwi pokojów z otwartymi drzwiami i zobaczył to samo po obu stronach. Zatrzymał się, cicho rozglądając się dookoła. Nigdy nie spodziewał się tego zobaczyć. Przed nim leżał prawie w poprzek nawy środkowej, na gołej podłodze pacjent, zapewne kozak, bo włosy miał pocięte w nawiasy. Ten Kozak leżał na wznak, z rozpostartymi wielkimi rękami i nogami. Twarz miał szkarłatno-czerwoną, oczy całkowicie wypompowane, tak że widać było tylko wiewiórki, a na bosych stopach i rękach, wciąż czerwonych, żyły skręcały się jak sznury. Uderzył tyłem głowy o podłogę, powiedział coś ochrypłego i zaczął powtarzać to słowo. Rostow słuchał tego, co mówił, i odgadł słowo, które powtarzał. Słowo brzmiało: pić - pić - pić! Rostov rozejrzał się, szukając kogoś, kto mógłby umieścić tego pacjenta na swoim miejscu i podać mu wodę.

Typowe błędy kwiaciarni

Główne problemy początkującego hodowcy są związane z koniecznością dostosowania podlewania. W glebie zamienionej w bagno bulwa amorficzna szybko gnije. Inne błędy pielęgnacyjne negatywnie wpływają na efekt dekoracyjny pojedynczego liścia.

Tabela: w jaki sposób manifestują się błędy w opiece i co je powoduje