Eremurus - sadzenie i pielęgnacja na otwartym polu. Uprawa eremurusa z nasion, metody rozmnażania. Opis, rodzaje. Zdjęcie

Wieloletnia roślina zielna Eremurus, zwana także shrysh lub shiryash, jest przedstawicielem podrodziny asphodelic rodziny Xanthorrhea. Ten rodzaj łączy ponad 40 gatunków, mieszańców i odmian. Nazwa takiego kwiatu pochodzi od dwóch greckich słów, które w tłumaczeniu oznaczają „pustynia” i „ogon”. Patrząc na gęste, wysokie łodygi kwiatowe, można od razu zrozumieć, dlaczego ludzie żyjący w starożytnej cywilizacji nazwali taką roślinę dokładnie Eremurus. Dla ludzi mieszkających w Azji Środkowej słowa shrysh i shiryash oznaczają klej, faktem jest, że w tych miejscach klej techniczny uzyskuje się z korzeni takiego kwiatu. Z wysuszonych i sproszkowanych korzeni wykonuje się tynk. Jeśli korzenie są ugotowane, można je jeść, a smakują podobnie do szparagów, a także jedzą talerze liści niektórych (nie wszystkich!) Gatunków. Każda część takiej rośliny może być użyta do zabarwienia naturalnego włókna na żółto. Eremurus został po raz pierwszy opisany w 1773 roku przez rosyjskiego podróżnika, geografa i przyrodnika P. Pallasa. Zaczęli uprawiać te kwiaty w ogrodach botanicznych Europy Zachodniej i Rosji już w latach sześćdziesiątych XIX wieku, ponad pół wieku później narodziła się pierwsza hybryda, podczas gdy hodowcy nie przestają pracować z Eremurusem do dziś.

Pustynny luksus niezrównanych kwiatostanów

Botaniczna nazwa Eremurus otrzymała na cześć jego długiego, luksusowego, szczególnie imponującego wyglądu w obszarze pustynnym, nawet z dużej odległości długich kwiatostanów (od greckich „eremos” i „ura” - „pustynny ogon”). Popularne nazwy Eremurusa są znacznie mniej poetyckie niż jego oficjalna nazwa. Shiryash lub Shrish pochodzi od tadżyckich i kazachskich słów oznaczających „klej”, wskazujących na wyjątkowe właściwości lepkich substancji zawartych w korzeniach. Mimo, że eremurus jest rośliną jadalną (młode korzenie i liście niektórych gatunków zjada się jako warzywo), a także źródłem naturalnych barwników w kolorze żółtej ochry, uważany jest przede wszystkim za roślinę ozdobną. Majestatyczne piękno puszystych ogromnych pionów kwiatostanów nadało mu równie piękny przydomek - igła Kleopatry.

Eremurus to potężne byliny zielne, które tworzą bardzo duże kłącza. Wrzecionowaty, bulwiasty, zagęszczony cornedonian eremurus z pąkami na górnej stronie jest trudny do pomylenia z jakąkolwiek inną rośliną ogrodową. Ich maksymalna średnica sięga 15 cm, oprócz kornedońskiego, Eremurus tworzy również potężny system karmienia grubych korzeni wrzecionowatych lub sznurowatych (do 30 sztuk), rozciągający się prawie poziomo od dna i sieć cienkich długich karmników korzenie (korzenie zagęszczone - do 15 cm długości, cienkie - do 1 m). Przy sprzedaży, zwłaszcza w roślinach importowanych, korzenie są często skracane, ale wtedy roślina wyrasta na pełnoprawny system korzeniowy. Cornedonce stale rośnie w górę, dolna część ze starymi korzeniami obumiera co roku po okresie letniego spoczynku, aw górnej części wyrastają nowe korzenie spichrzowe.

Roślina tworzy zwarte „pęczki” liści korzeni zebranych w rozety.Liście rośliny długie i liniowe, bardzo piękne, trójkątne lub stępione, świetnie prezentują się w każdej kompozycji dekoracyjnej, od razu sprawiając wrażenie egzotycznej i jasnej rośliny. Wyprostowane liście, jakby wachlujące się ze środka krzewu z mocno spiczastymi końcami, dodają roślinie graficzności i rygoru.

Eremurus rozwija się w dość specyficzny sposób: latem mają „przyzwyczajenie” odziedziczone po dzikich przodkach, rozpoczyna się letni okres spoczynku, podczas którego część nadziemna ginie całkowicie lub częściowo. Jesienią nie wszystkie gatunki budzą się, niektóre eremurusy tworzą wiosną pąki i korzenie, a jesienią całkowicie opuszczają scenę ogrodową do następnego sezonu.

Status rośliny kwitnącej w Eremurus jest niezaprzeczalny. Pomimo dość atrakcyjnych liści, Eremurus jest ceniony przede wszystkim za kwitnienie. Ogromne, pół metra lub więcej, ażurowe cylindry na smukłej szypułce tej kultury to największa i najbardziej chwytliwa ze wszystkich roślin ogrodniczych o podobnym wydłużonym typie kwiatostanów w kształcie świecy.

Eremurus himalaicus (Eremurus himalaicus)

Kwiatostany-sułtany Eremurus potrafią oczarować swoim puszystym efektem, jasnymi kolorami i delikatnością. Kwiatostany wysokie, wydłużone, stożkowate lub cylindryczne, zwieńczone są prostymi szypułkami o wysokości do prawie 2 m, skutecznie górującymi nad rozetą pięknych liści. Szypułki Eremurus są bardzo proste i mocne, najczęściej są dość cienkie. Kształt i piękno poszczególnych kwiatów widać tylko z bliska, ale wydłużony, cylindryczny kwiatostan - wyprostowany pędzelek - widać nawet z bardzo dużej odległości. Długość kwiatostanów waha się od 15 cm do prawie 1 m.

Kwiaty w gronie ułożone są spiralnie na krótkich lub wydłużonych szypułkach. Kwiaty we wszystkich Eremurusach mają kształt dzwonu, w większości są szeroko otwarte, z dużymi i chwytliwymi, najczęściej lancetowatymi lub trójkątnymi przylistkami. Kwiat obnosi wdzięczny okwiat z sześcioma liśćmi ozdobionymi kolorowymi żyłkami, które na zewnątrz wydają się typowymi płatkami, oraz sześcioma pręcikami z cienkimi nitkami i kołyszącymi się pylnikami. Najczęściej włókna są dłuższe niż okwiatu. W pąkach szypułki są prawie dociśnięte do osi kwiatostanu, stopniowo wystając, co w połączeniu z długimi pręcikami nadaje cylindrom kwiatostanu ażurową puszystość i wrażenie żywej koronki.

Kwiaty kwitną od dołu do góry, fala kwitnienia wznosi się wzdłuż wysokiej szypułki, jakby najszerszy i najjaśniejszy obszar stopniowo unosił się spiralnie. Jednocześnie w Eremurus kwitnie do 10 kwiatów, liczba kwiatów w jednym kwiatostanie waha się od kilkudziesięciu do tysiąca.

Paleta kolorystyczna Eremurusa obejmuje biel, róż, żółty, krem ​​i brąz w delikatnych pastelowych odcieniach oraz jasne akrylowe odcienie „ciepłej” części spektrum kolorów w odmianach hybrydowych.

Tradycyjnie Eremurus kwitnie w pierwszej połowie lata, zachwycając stopniowo otwierającymi się kwiatami w kwiatostanach w czerwcu i lipcu. Niektóre gatunki mogą kwitnąć wiosną, w okresie od kwietnia do maja. Najwcześniej kwitnącą odmianą Eremurusa jest himalajski Eremurus, ale wcześniej niż główny gatunek zakwita również wąskolistny Eremurus. Kwitnienie trwa od nieco ponad tygodnia do 40 dni.

Po kwitnieniu Eremurus związał suche zaokrąglone trójdzielne torebki owoców, ukrywając pomarszczone, skrzydlate trójkątne nasiona.

Eremurus x isabellinus „Romance”

Opis kwiatu eremurus

Dosłownie przetłumaczone z greki, Eremurus oznacza „ogon pustyni”. Jeśli spojrzysz na kwiat, od razu zrozumiesz, dlaczego ma taką nazwę. Istnieją również nazwy wtórne shiryash i shrysh, które są nadawane kwiatowi, ponieważ klej jest wydobywany z jego korzeni.

System korzeni eremurusa przypomina kształtem rozgwiazdę, małe korzenie wychodzą z głównego korzenia, dzięki czemu uzyskuje się kształt bardzo podobny do gwiazdy. Krzew nie ma głównej łodygi. Liście i łodygi wyrastają prosto z korzeni i tworzą rozetę. Kwiat jest wydłużony i bujny, składa się z ponad stu małych kwiatów, które wyglądają jak dzwonki.

Rodzaje i odmiany Eremurusa

Rodzaj Eremurus (Eremurus) jest bardzo duży i obejmuje ponad sześć tuzinów oddzielnych gatunków, chociaż niektóre z nich są obecnie aktywnie aktualizowane i łączone, stale włączając inne podobne uprawy w różnych sekcjach rodzaju Eremurus, w szczególności rośliny należące niegdyś do rodzajów Henningia i Ammolirion. Eremurus są reprezentowane przez rodzinę Xanthorrhoeaceae. W naturze można spotkać dzikich, ale nie mniej uroczych niż ogród, przedstawicieli Eremurusa w całej Eurazji, ale dziś roślina nadal kojarzona jest przede wszystkim z krajobrazami kaukaskimi i środkowoazjatyckimi.

W projektowaniu krajobrazu aktywnie wykorzystuje się kilkanaście odmian eremurusa, chociaż prawie 40 gatunków roślin uważa się za obiecujące. Do najpopularniejszych rodzajów eremurusów ogrodowych należą:

Eremurus Himalayan (Eremurus himalaicus) to wysoki, do 2 m, spektakularny gatunek, ceniony nie tylko za długie, białe kwiatostany, ale także za uderzająco duże rozety o długich spiczastych liściach. Szypułki o wysokości do 170 cm są proste i mocne, liście stępione są jasne i wytrzymałe. Gęste cylindry kwiatostanów składają się z blisko rozmieszczonych kwiatów w kształcie lejka.

Eremurus biały (Eremurus candidus) to jeden z najwyższych, do 2 m, gatunków Eremurus o szerokich liniowych ciemnoszarych liściach, zielonych szypułkach i kremowych szerokich dzwonkowatych kwiatach, skróconych nitkach i pomarańczowych pylnikach. Kwitnie maj-czerwiec.

Eremurus Altai (Eremurus altaicus) - bardzo wysoki, do półtora metra widok z kilkoma ciemnymi, prawie gładkimi wąskimi półmetrowymi liśćmi i bardzo wysoką niebieskawą szypułką, zwieńczoną półmetrową cylindryczną gęstą zaroślą. W kwiatostanie na tle jasnozielonej żebrowanej osi świecą orzęski jasnożółte wypustki, bladożółte okwiaty i zielonkawe włókna pręcików. Ten eremurus kwitnie w maju lub czerwcu.

Eremurus potężny (Eremurus solidus) jest jednym z największych przedstawicieli rodzaju. Gigantyczna bylina z bujną półstojącą rozetą o długich, do 60 cm, dużych liniowo szerokich liściach, co najmniej dwumetrowych szypułkach i kwiatostanach przekraczających pół metra długości, w której rosną jasnoróżowe, szeroko dzwonkowate kwiaty do 4 cm średnicy, pąki rośliny są ciemniejsze i jaśniejsze niż otwarte kwiaty. Aromat kwiatostanów jest bardzo przyjemny.

Eremurus jest piękny (Eremurus spectabilis) to jeden z najpiękniejszych i najtwardszych przedstawicieli rodzaju. Dość zmienna, wysokość waha się od 1 do 2 m, liście są nieliczne, ale piękne, lekko niebieskawe, do 5 cm szerokości i do 60 cm długości, zielone szypułki zwieńczone są bardzo dużymi i gęstymi gronami do 80 cm długości Kwiaty lejkowate o jasnożółtym kolorze i ciemnym grzbiecie połączone z krótkimi nitkami i brązowawymi pylnikami.

Eremurus puszysty (Eremurus pubescens) to piękny gatunek o wysokości od jednego do półtora metra, z kilkoma szorstkimi, wąskimi liśćmi i fioletowymi łodygami. Gęste cylindry półmetrowych kwiatostanów wyglądają bardziej spektakularnie, im szerzej otwierają się liliowo-różowe kwiaty z ciemną żyłką, owłosione z zewnątrz. Ten eremurus kwitnie późną wiosną.

Eremurus Albert (Eremurus albertii) to metrowy gatunek o prostych liściach i luźnych kępach kwiatostanów o długości do 60 cm, kwitnący w marcu lub kwietniu. Różowe nitki, blade pylniki, szeroko otwarte okwiaty o mięsno-czerwonym kolorze wyróżniają tego eremurusa na tle innych. Stonowany różowy odcień dużych i przezroczystych kwiatostanów w połączeniu z niebieskawo-szmaragdowymi liśćmi wydaje się uderzająco wyrafinowany.

Eremurus Buchara (Eremurus bucharicus) to duży gatunek o wysokości od 1 do 1,5 m, o wąskich stępionych szarych liściach, zielonej łodydze i stożkowatej koronce, która w sprzyjających warunkach przekracza 1 m długości.Niebieskawa oś jest połączona z pionowymi pąkami, które stopniowo przechylają się podczas kwitnienia. Roślinę zdobią białe lub jasnoróżowe kwiaty z wąskimi płatkami zewnętrznymi i żółtymi prostymi nitkami z długimi pylnikami.

Eremurus Echison (Eremurus aitchisonii) to jedna z najjaśniejszych odmian shiryash. Kwiaty nie tylko odznaczają się cukierkowym różem, ale są również duże, do 5 cm średnicy, o silnym aromacie. Szypułki osiągają 2 m wysokości, liście osadzone są w luźnych rozetach. Kwiatostany są stożkowate. Rośliny kwitną zwykle pod koniec maja, zawsze przed głównymi konkurentami.

Eremurus czubaty (Eremurus comosus) to rzadki, ale oryginalny gatunek o srebrzystych dużych liściach i unikalnych wypustkach, znajdujący się na etapie pączkowania, wyłożony kafelkami i tworzący rodzaj grzebienia na szczycie zarośli. Miąższ lub brudny róż podkreśla gęstość kwiatostanów.

Eremurus z krótką podszewką (Eremurus brachystemon) różni się od innych gatunków zagęszczonymi i skróconymi nitkowatymi pręcikami, szeroko rozwartymi kwiatami dzwonkowatymi. Na wysokości do 120 cm roślina obnosi się z kilkoma, ale dość szerokimi, szarymi liśćmi i nagimi cienkimi szypułkami, zwieńczonymi rzadkim pędzlem o średnicy zaledwie 6 cm. Z brązowymi pylnikami.

Eremurus Olga (Eremurus olgae) - półtorometrowy gatunek, tworzący bardziej wdzięczną rozetę z bardzo wąskich liści o stonowanym niebieskawym kolorze. Wydłużone, bardzo długie szczotki w kształcie stożka z jasnoróżowych kwiatów z bladymi nitkami obnoszą się na cienkich szypułkach. Olga's Eremurus kwitnie od maja do czerwca.

Eremurus nierówno uskrzydlony (Eremurus anisopterus) to zwarta roślina o wysokości około 40-70 cm z szarymi liśćmi, grubą szypułką, której wysokość nie przekracza długości liści oraz luźnymi, od 15 cm do pół metra, skupiskami kwiatostanów z białymi szeroko rozwartymi okwiatu i białe włókna. Kwiatostany wydają się chować w cienkich liściach w rozetce u podstawy.

Eremurus lactoflower lub mleczno-kwiatowe (Eremurus lactiflorus) to bardziej zwarty gatunek o liściach liniowych, o szerokości do 4 cm, maksymalnej wysokości półtora metra i mleczno-kremowych kwiatach na czerwonych szypułkach. Włókna są białe.

Eremurus wąskolistny (Eremurus stenophyllus) pod względem wielkości jest dość podobny do dwóch poprzednich gatunków, ale radykalnie różni się od nich zarówno kolorem kwiatów, jak i rodzajem liści. Ten eremurus ma wąskie liście, tylko do 1 cm szerokości, prawie nitkowate na końcach. Kwiaty zaskakują złocistym kolorem i mocno wystającymi pręcikami, tworząc niepowtarzalny puszysty efekt. Kwiatostany są cylindryczne.

Eremurus żółty (Eremurus luteus) jest jednym z najbardziej spektakularnych gatunków ciętych. Osiągając wysokość tylko do 80 cm, obnosi się z wąsko-liniowymi liśćmi i luźnymi cylindrycznymi kwiatostanami. Pachnące, szeroko otwarte kwiaty z zielonymi żyłkami na jasnożółtym tle połączone są z krótkimi nitkami i jasnożółtymi pylnikami.

Isabella's Eremurus „Spring Valley Hybrids” (Eremurus x isabellinus „Spring Valley Hybrids”).

Dzisiejsze gatunki roślin są prawie wypierane przez odmianę Eremurus. Często określa się je jako hybrydy ogrodowe lub po prostu chrząszcze ogrodowe. Są to jasne, skrzyżowane odmiany o znacznie ciekawszej kolorystyce kwiatostanów. Olśniewające żółte, pomarańczowe, brązowe, różowe, soczyste, owocowe odcienie kolorów oraz różne odmiany ciemnych żyłek, kresek i plamek sprawiają, że kwiatostany hybrydy Eremurus są niepowtarzalne. Jednocześnie reprezentacja hybryd jest bardzo zróżnicowana.

Najpopularniejsze selekcje to hybrydy. Eremurus Isabella (lub, jak to się często nazywa, Eremurus x isabellinus), znane również jako hybrydy Shelforda. Pomimo kontrowersji związanych z klasyfikacją rośliny, odmiany te są jedną z najpopularniejszych odmian shiryash. Są to półtorometrowe byliny z wyprostowanymi, gęstymi rozetami podstawowymi o trójkątnych, kilowych liściach o wyjątkowym szaro-szarym kolorze. Kwiatostan należy do najgęstszych. Kwiaty są małe, do 1 cm średnicy, żółto-pomarańczowo-różowe z oszałamiająco jasnymi długimi pomarańczowymi pylnikami.

Oprócz hybryd Isabelli bardzo popularne są inne odmiany pochodzenia hybrydowego:

• odmiany z grupy Highdown Hybrids z gęstymi kwiatostanami niewymiarowymi lub wysokimi eremurusami o jaskrawych kolorach;
• odmiany z grupy Ruiter Hybrids, wyróżniające się wczesnym kwitnieniem i kolorami akrylowymi, najczęściej półtora metra.

Na uwagę zasługują poszczególne odmiany roślin - pomarańczowo-brązowa odmiana Eremurus "Cleopatra", odmiana biała "Obelisk" ze szmaragdowym środkiem i żyłką, olśniewająco żółta odmiana "Pinokio" z pręcikami wiśniowymi, odmiana łososia "Romance" ", jasnozielona odmiana" Odessa ", dwumetrowa złota odmiana" Gold ", pomarańczowo-melonowa odmiana" Sunset ", a także grupa niewymiarowych Eremurus" Dwarf "itp.

Charakterystyka kultury

Eremurus to niezwykła roślina, jej ojczyzną jest Azja Środkowa i Zachodnia. Wyhodowana jako kultura w XIX wieku, obecnie jest popularna w krajach europejskich, na rosyjskim Krymie, na Kaukazie, w Kazachstanie, na Syberii Zachodniej.

Znany pod innymi nazwami „sziryasz”, „szrysz”, „kula cara”, „igła Kleopatry”, „ogień bengalski”.

Jest byliną z rodzaju Xantorrhea z rodziny lilii. Eksperci mają ponad 50 odmian. Nazwę tłumaczy się jako „ogon pustyni”, najprawdopodobniej ze względu na specyficzny kształt kwiatostanów. "Ogień bengalski" osiąga wysokość 130-140 cm, ma mocną, trwałą, prostą łodygę.

Liście tworzą rozetę u podstawy, a ich kształt jest różny w zależności od odmiany i może mieć wydłużony, stożkowaty, cylindryczny kształt. System korzeniowy składa się z głównego kłącza i licznych gałęzi, kłącze wygląda jak rozgwiazda.

Kwiaty w formie dzwonków ułożone są spiralnie na długiej szypułce o wysokości od 100 do 150 cm, w różnych kolorach: żółtym, pomarańczowym, brązowym, białym, różowym, brązowym. Po krótkim kwitnieniu nasiona dojrzewają w mięsistych kulistych kapsułkach.

Zastosowanie eremurusa w ogrodnictwie ozdobnym

Eremurus to prawdziwe egzotyczne rośliny ogrodowe. A ich zielenie, a tym bardziej kwiatostany w okresie kwitnienia, wyglądają jak ekskluzywna dekoracja dowolnego zestawu, ale są na tyle samowystarczalne, że nie potrzebują żadnego dodatku, ale to nie znaczy, że nie można ich łączyć z innymi rośliny. Eremurus jest równie dobry, gdy jest uprawiany samodzielnie, a także po umieszczeniu w dużej grupie różnych gatunków i odmian, a także po zmieszaniu z innymi roślinami zielnymi.

Wybierając miejsce na posadzenie eremurusa warto wziąć pod uwagę możliwość wykopania kłączy, łatwy dostęp do rośliny dla dodatkowej ochrony w okresie letniego spoczynku. Eremurus sadzi się na pierwszym planie lub w łatwo dostępnych miejscach.

Eremurus w projektowaniu ogrodów są używane:

• na zjeżdżalniach alpejskich i skalnych;
• w uroczystych klombach;
• w mixborders;
• w klombach i klombach;
• naśladując style orientalne i wprowadzając egzotyczne akcenty;
• jako akcenty pionowe;
• do ozdabiania płaskich lub nieciekawych kompozycji;
• jako punkty przyciągania spojrzenia.

Duże pionowe linie kwiatostanów eremurus dobrze wyglądają nie tylko na rabatach w ogrodzie, ale także w bukietach. Spektakularne kwiatostany nadają się do najprostszych aranżacji i do stylowych kompozycji kwiatowych. Eremurus sultans są dobre zarówno na świeże bukiety, jak i na zimę.

Eremurus to cenne rośliny miododajne, które można wprowadzić do specjalnych rabat kwiatowych lub wykorzystać do przyciągnięcia pożytecznych owadów do ogrodu.

Odmiany Eremurus z grupy Ruiter „Cleopatra” (Eremurus Ruiter Hybrids „Cleopatra”). <>

Shiryash w projektowaniu krajobrazu

Kwitnący shiryash to prawdziwe odkrycie dla projektantów krajobrazu. Różnorodność kolorów pędzli kwiatostanów, sadzonych w kompozycjach grupowych, wygląda bajecznie pięknie i przyjemnie dla oka. Delikatne, puszyste wiechy mająjestatycznie wznoszą się ponad inne rośliny, idealne jako tło klombu. Shiryash jest często używany do ozdabiania alpejskich zjeżdżalni i trawników. Obok niego świetnie wyglądają rośliny bulwiaste: żonkile, tulipany, irysy, a także ślaz, jukka i zboża.

Shiryash to bezpretensjonalna bylina, która doda uroku i egzotyki każdemu domkowi letniskowemu.

Wybór partnerów do eremurusa

Eremurus to roślina na tyle oryginalna, że ​​wyróżnia się pozytywnie na tle każdego partnera dekoracyjnego. Dlatego wybór sąsiednich upraw na igłę Kleopatry jest ograniczony jedynie praktycznymi zadaniami i stylem ogrodu. Ponieważ eremurus całkowicie lub prawie całkowicie opuszcza scenę ogrodową w lecie, konieczne jest, aby wybrał partnerów, którzy mogą zamaskować polany, puste przestrzenie i wysychające liście. Zwykle Eremurus łączy się z wieloletnimi gwiazdami, które wysuwają się na pierwszy plan dopiero na początku lata. Te byliny to weronika, monarda, pelargonie ogrodowe, szałwia, liliowce, coreopsis.

Szukając roślin, które uzupełniają i podkreślają piękno samego Eremurusa, zawsze wybieramy najbardziej spektakularne gwiazdy bulwiaste, bulwiaste i teksturowane. Eremurus dobrze komponuje się z wysokimi i średnimi trawami ozdobnymi, harmonijnie wyglądają oprócz irysów i juki, odzwierciedlając je rodzajem liści i kontrastując z ich kwiatostanami. Żonkile, późne odmiany tulipanów, jarząbki, ozdobne kokardki, zwłaszcza duże gatunki, będą również dobrymi partnerami dla Eremurusa. Wśród kwitnących sąsiadów warto również zwrócić uwagę na róże i piwonie zielne o wczesnych okresach kwitnienia, penstemones, delphiniums, astrantia, solidago.

Jeśli wykopane są eremurus, puste przestrzenie są zwykle wypełnione letnikami, które są wybierane ze względu na styl i tematyczny projekt kompozycji - werbeny, nagietek, portulaka itp.

Jak uprawiać shiryash, metody hodowli

Najczęściej ogrodnicy kupują suszony kłącze rośliny do sadzenia. Kupując, należy zwrócić uwagę na obecność pąków znajdujących się w górnej części dysku korzeniowego. Rozgałęzionych korzeni nie należy odrywać do końca, im więcej, tym szybciej roślina się zakorzeni. Istnieje kilka sposobów rozmnażania shiryash: przez nasiona i wegetatywnie.

Rozmnażanie shiryash przez nasiona. Metoda sadzonkowa

Najpopularniejszą metodą hodowli shiryash wśród ogrodników jest uprawa sadzonek. Wysiew nasion na sadzonki rozpoczyna się we wrześniu-październiku. Nasiona dowolnej odmiany shiryash można kupić w sklepie lub zebrać samodzielnie po kwitnieniu.

Procedura operacyjna:

1. Przygotować pojemniki, głębokość pojemnika na sadzonki powinna wynosić 15-20 cm Użyć gleby uniwersalnej, na dnie pojemnika ułożyć warstwę drenażową.
2. Posadź nasiona w mieszance gleby, pogłębiając każde nasiono na głębokość 1-2 cm, posyp je ziemią na wierzchu. W pojemniku na sadzonki materiał do sadzenia jest przechowywany w ciemnym pomieszczeniu w temperaturze 15 stopni.
3. Sadzonki należy okresowo podlewać, zapobiegając wysychaniu gleby.
4. Pierwsze młode pędy pojawią się w marcu. Należy pamiętać, że nie wszystkie nasiona kiełkują w pierwszym roku, niektóre z nasion, które zasadziłeś, mogą wykiełkować dopiero w następnym roku.

Metoda hodowli wegetatywnej shiryash

Ta metoda hodowli jest stosowana przez hodowców, którzy już uprawiają shiryash w swoich letnich domkach.W marcu, po dokładnym zbadaniu rośliny, można znaleźć u jej podstawy kilka nowych rozet. Można je oddzielić i przesadzić w inne miejsce. Oddzielając dzieci, korzeń nie powinien zostać uszkodzony, a nacięcia należy potraktować roztworem popiołu. Córki są zakopane w ziemi i pielęgnowane jak dorosła roślina. Jednak rozmnażanie wegetatywne można stosować tylko raz na pięć lat.

Warunki wymagane przez Eremurusa

Eremurus jest słusznie uważany za kapryśną roślinę. Naturalne warunki wzrostu roślin są tak trudne do odtworzenia w regionach o surowych zimach, że łatwiej jest popełnić błąd w uprawie Eremurusa niż zrobić wszystko dobrze. Roślina jest słusznie polecana doświadczonym florystom. Niemniej jednak, dzięki starannemu doborowi warunków, właściwości gleby, dobrej pielęgnacji i wysokiej jakości przygotowaniu na zimę, Eremurus nie tylko przetrwa, ale także zachwyci luksusowym kwitnieniem nawet na środkowym pasie. W regionach południowych eremurus jest jedną z najbardziej bezpretensjonalnych roślin.

Kapryśność Eremurusa przejawia się w wymaganiach dotyczących oświetlenia i gleb, a nawet w wyborze lokalizacji. Eremurus nie toleruje przeciągów i wiatrów, sadzi się je tylko w najcieplejszych i najbardziej chronionych obszarach ogrodu przy minimalnym ryzyku stojącej wody lub zawilgocenia. Łodygi kwiatowe rośliny są bardzo stabilne, ale eremurus są wrażliwe na skrajne temperatury, wolą rosnąć w ciepłych i ciepłych obszarach, co jest praktycznie niemożliwe w wietrznym środowisku.

Oświetlenie powinno być jak najjaśniejsze. Tereny wychodzące na południe są uważane za idealne środowisko dla Eremurusa. Nawet najmniejsze zacienienie doprowadzi nie tylko do braku pełnego kwitnienia, ale także do zwiększenia prawdopodobieństwa utraty roślin w wyniku rozprzestrzeniania się chorób. Oczywiście niektóre gatunki - takie jak potężny eremurus, mlecznik i Echison, mogą kwitnąć przy lekkim cieniowaniu, ale lepiej nie eksperymentować z redukcją oświetlenia w regionach o surowych zimach.

W naturze Eremurus rośnie w różnych warunkach, ale w ogrodzie ich wymagania są uderzająco podobne. W przypadku eremurusa odpowiednia jest tylko wysokiej jakości pożywna gleba ogrodowa, opracowana na dużą głębokość. Rośliny mogą zakorzenić się na ubogiej glebie, ale w tym przypadku ucierpi na tym kwitnienie i spowolnienie wzrostu. Przede wszystkim warto przeanalizować zagrożenia związane z podmokłością, wybierając obszary najsuchsze na szersze. Gleba powinna zawierać dużą ilość materii organicznej, ale eremurus może rosnąć na najbiedniejszej, skalistej glebie. Preferowana reakcja jest obojętna lub lekko zasadowa. Nawet na lekko kwaśnym podłożu Eremurus nie będzie w stanie rosnąć.

Wybór miejsca do sadzenia eremurusa

Przygotowanie lądowiska dla eremurusa

Sadzenie eremurusa

Shiryash: warunki wzrostu w ich letnim domku

Shiryash należy do upraw, które nie są wybredne w pielęgnacji, ale nadal istnieją pewne wymagania dotyczące gleby i oświetlenia dla ich wzrostu:

1. Ponieważ jest to kultura kochająca światło, do jej sadzenia należy wybrać słoneczne, bez cieniowania, obszary ogrodu lub letniego domku.
2. Łodygi wysokiej rośliny są mocne i mocne, nie boją się nawet silnych podmuchów wiatru.
3. Roślina nie wymaga specjalnego podlewania, ale stagnacja wilgoci w glebie i wodach gruntowych jest dla niej destrukcyjna.
4. Gleba do sadzenia shiryash nadaje się do każdej kwasowości. Idealny skład gleby to torf i glina. Głównym wymaganiem dla gleby jest dobra przepuszczalność wody i drenaż, aby wilgoć nie zatrzymywała się wokół kłącza, co może prowadzić do chorób grzybiczych.

Sadzenie eremurusa

Nawet w zwykłych obszarach ogrodu zaleca się ułożenie wysokiej warstwy drenażowej dla eremurusa. Tylko na skalistych wzgórzach lub w skalniakach można się obejść bez tego środka, ale zwykle Eremurus jest zawsze sadzony warstwą drenażową z kamyków lub żwiru o wysokości od 20 do 40 cm. Piasek i małe kamyczki.

Eremurus sadzi się jesienią, we wrześniu-październiku (przed wystąpieniem regularnych nocnych przymrozków).

Optymalna odległość do sadzenia eremurusa wynosi od 25 cm dla małych gatunków do 40 cm dla dużych eremurusów.

Rośliny umieszcza się w pojedynczych dołkach do sadzenia o szerokości około 15 cm i głębokości. Podczas obchodzenia się z Cornedonianami należy uważać, aby nie zerwać ani nie uszkodzić nawet małych korzeni, a same korzenie są równomiernie rozmieszczone na obwodzie dołka. Cornedonian są instalowane równomiernie, układając na glinianym kopcu, tak aby pąki znajdowały się na głębokości 5-7 cm. Jeśli sadzenie nie odbywa się w ogrodach skalnych, lepiej położyć Cornedonian na piasku i posypać rośliny na wierzchu. Glebę wylewa się i ubija ostrożnie, próbując wypełnić puste przestrzenie, ale nie uszkadzając korzeni i pąków.

Uprawa eremurusa z nasion

Siew

Wysiew nasion w otwartej glebie przeprowadza się na początku okresu wiosennego. Gdy pojawią się sadzonki, należy je posadzić, zachowując odległość od 0,3 do 0,6 m. Jednak doświadczeni ogrodnicy zalecają uprawę eremurusa przez sadzonki.

Sadzonka

Wysiew nasion na sadzonki należy przeprowadzić we wrześniu - październiku. Pojemnik na sadzonki należy wybrać taki, który ma głębokość co najmniej 12 centymetrów. Nasiona należy zakopać 10-15 mm, a pojemnik do kiełkowania umieścić w chłodnym (około 15 stopni) miejscu. Wczesną wiosną powinny pojawić się sadzonki, jednak nie wszystkie nasiona mogą wykiełkować, ale wszystko dlatego, że niektóre z nich mogą kiełkować nawet do dwóch lat. Sadzonki należy podlewać częściej niż rośliny dorosłe, po uschnięciu blaszek liściowych nastaje okres uśpienia, w tym czasie zaleca się przestawienie eremurusa w ciemnym pomieszczeniu. Kiedy nadejdzie wrzesień lub październik, roślinę należy przesadzić do pojedynczych doniczek, które wyprowadza się na ulicę. Po rozpoczęciu przymrozków wyjęte sadzonki należy przykryć kompostem, liśćmi lub gałązkami świerkowymi, przy czym należy pamiętać, że warstwa nie powinna być cieńsza niż 20 centymetrów. Schronisko czyści się wiosną, kiedy na dworze będzie wystarczająco ciepło. Tak więc sadzonki są uprawiane przez 3 lata. Następnie zasadzisz Kornedonty na otwartej glebie. Po wyrośnięciu części nadziemnej o krzewy należy pielęgnować w taki sam sposób, jak o osobniki dorosłe.

Opieka nad Eremurusem

Roślina ta jest wrażliwa na podlewanie i jest odporna na suszę, więc podlewanie można bezpiecznie wykluczyć z programu pielęgnacyjnego eremurus. Jeśli przedłużające się susze i bardzo wysokie temperatury zbiegają się z okresem aktywnego wzrostu i kwitnienia, roślinę można od czasu do czasu podlewać, aby przedłużyć kwitnienie, ale nie jest to konieczne.

Podczas letniej fazy odpoczynku, gdy rośnie na zjeżdżalniach alpejskich, w skalniakach, na wzgórzach, nie pojawiają się problemy z eremurusem. Na zwykłych rabatach kwiatowych lub przy braku gwarancji ochrony roślin przed nadmierną wilgocią, Eremurus musi stworzyć specjalne warunki - wykopanie gleby wokół korzeni po tym, jak liście zaczną więdnąć lub budowa suchych schronień, szklarni alpejskich itp. Ale znacznie bezpieczniej jest wykopać rośliny do połowy sierpnia, po wyschnięciu liści (jeśli liście pozostają częściowo zielone, to z liśćmi), osusz kornedoński i przechowuj korzenie Eremurusa w ciepłym, wentylowanym i ciemnym Pokój. Kornedończycy powinni odpoczywać przynajmniej przez trzy tygodnie. Ogonek, resztki korzeni i wysuszone liście są odcinane tuż przed sadzeniem.

Eremurus boi się nadmiaru azotu, ale bez regularnego karmienia niemożliwe jest osiągnięcie aktywnego wzrostu i rozwoju. Top dressing dla tej rośliny jest stosowany dość specyficznie:

1. Pierwsze karmienie przeprowadza się przed zimą, stosując dwukrotnie zmniejszoną dawkę superfosfatu - około 30-40 g na metr kwadratowy.
2. Drugi nawóz pogłówny nakłada się wczesną wiosną, stosując standardową (50-60 g) porcję pełnowartościowych nawozów mineralnych i uzupełniając nawóz mineralny ściółką lub glebą organiczną.
3. Trzeci opatrunek nakłada się na etapie pączkowania lub na samym początku kwitnienia kwiatów. Nie jest wymagane, przed kwitnieniem karmione są tylko Eremurus rosnący na ubogich glebach.

Poluzowanie gleby po nawadnianiu lub opadach pozwala zachować komfortową przepuszczalność gleby. Rozluźnienie można połączyć z pieleniem. Eremurus dobrze reaguje na ściółkowanie gleby.

Eremurus w ogrodzie kwiatowym

Przeszczepianie kultury do ziemi

Jak sadzi się kwiat eremurus i jak zorganizować dalszą pielęgnację, możesz zobaczyć na licznych zdjęciach w Internecie. Młode rośliny sadzi się w otwartym polu w stałym miejscu zgodnie z cechami odmianowymi.

Przede wszystkim sadzenie wymaga Himalayan, Yellow, Albert, Echison, Powerful. Następnie - Revel, Red, Red.

Najlepszym okresem na przenoszenie sadzonek jest wrzesień, w którym to czasie będzie miał czas na zakorzenienie się, wzmocnienie i dobre przygotowanie do początku sezonu wegetacyjnego na wiosnę.

Najpierw musisz przygotować miejsce do dojenia. "Shrysh" uwielbia oddychającą, dobrze przepuszczalną glebę, a jeśli Twoje rabaty nie mają takich właściwości, warto do gleby dodać kamyki lub żwir.

Miejsce powinno być przestronne, dobrze doświetlone, kwiaty w słońcu są dużo jaśniejsze i większe niż ich odpowiedniki uprawiane w zacienionym miejscu. Jeśli w okolicy często występują silne wiatry, podpory pod krzewami. Wysokie "ognie" sadzi się w głębi lasu na rabatach lub w klombach.

Na warstwie z dużymi cząsteczkami (drenaż) układa się warstwę mieszanki składników pokarmowych o grubości ok. 45-50 cm, gleba najlepsza do wzrostu i rozwoju krzewów będzie lekko zasadowa i obojętna. Obejmuje ziemię darniową, próchnicę, gruboziarnisty piasek rzeczny, popiół drzewny i kamyczki.

Mieszanka gleby jest dobrze nawożona zgniłym kompostem.

Dla każdego pędu wykonuje się otwór o głębokości 30 cm, bardzo ostrożnie wyjmują sadzonki bez uszkodzenia systemu korzeniowego wraz z bryłą ziemi. Umieść „igłę Kleopatry” w otworze, delikatnie wyprostuj korzenie i przykryj wolną przestrzeń ziemią tak, aby nie pozostały puste przestrzenie.

Musisz starać się zachować odległość 45 cm między dołami do sadzenia i rozstawić rzędy w granicach 60 cm, aby w przyszłości krzewy nie zacieniały się nawzajem i nie przeszkadzały we wzroście. Następnie przesadzona roślina jest obficie podlewana.

Zimujący Eremurus

Eremurus potrzebuje ochrony na zimę, ale nie tylko przed mrozem. Roślina ta bardzo boi się nie tyle silnych zimowych mrozów, ile wilgoci i zniszczeń spowodowanych wiosennymi przymrozkami. Chodzi o to, że Eremurus zaczyna rosnąć, gdy tylko temperatura trochę wzrośnie i bardzo cierpi z powodu nawracających mrozów. Ochrona przed zimą, która powstaje dopiero późną jesienią, po stałym spadku temperatury poniżej zera, ale przed obfitymi opadami śniegu, musi chronić kłącza przed nadmierną wilgocią, a liście i szypułki przed wiosennymi przymrozkami. Eremurus pokryte są wysoką warstwą ściółki oraz grubą warstwą owijania suchych liści, igieł sosnowych, torfowych lub świerkowych gałęzi. Obowiązkowe schronienie w postaci ściółki z warstwą około 10 cm jako ochrona przed mrozem będzie potrzebne tylko najbardziej ciepłolubnym Eremurusom - Albertowi, Oldze, Buchara, żółci, a także odmianom nieaklimatyzowanym.

W przeciwieństwie do wielu innych roślin bulwiastych i bulwiastych, Eremurus nie lubi kopać na zimę. Roślin nie można przechowywać nawet w chłodzie na piasku, ponieważ pąki zaczynają się rozwijać zbyt wcześnie i są wyczerpane. Dlatego kłącza eremurusa lepiej kupować tylko wtedy, gdy można je wkrótce posadzić w glebie - latem i jesienią.

Shiryash: lądowanie

• Czas sadzenia shiryash to wrzesień, niezależnie od tego, czy kupiłeś materiał do sadzenia, czy wyrósł z sadzonek.
• Przed posadzeniem shiryash należy zadbać o dobry drenaż, który nie pozwoli na zastój wilgoci i zapewni kłączu przepuszczalność powietrza. Do warstwy drenażowej odpowiedni jest żwir, tłuczeń, kamyki.
• Warstwa gleby o wysokości 30 cm jest układana na warstwie drenażowej. Dozwolony jest dowolny skład mieszanki gleby, ale najlepszym rozwiązaniem byłoby wykorzystanie 1/3 ziemi darniowej i części kompostu zmieszanej z kamykami lub grubym piaskiem rzecznym .
• Przygotowuje się jamę do sadzenia i umieszcza w niej kłącze, ostrożnie rozprowadzając korzenie w poziomie lub umieszcza się krzak wraz z glinianą bryłą metodą przeładunkową. Posyp ziemię na szczycie podestu.
• Odległość między posadzonymi pędami shiryash powinna wynosić od 30 do 50 cm Po posadzeniu sadzonki należy podlać. Pierwszego kwitnienia można się spodziewać tylko przez 4-5 lat życia kulturowego.

Kontrola szkodników i chorób

Eremurus w regionach z surowymi zimami są dość kapryśne. Cierpią na podlewanie, objawiające się zahamowaniem wzrostu i chlorozą, chorobami wirusowymi, rdzą, ale są odporne na szkodniki. Przy najmniejszych oznakach zepsucia lub uszkodzenia cebulek należy wykopać eremurusa, usunąć uszkodzoną tkankę i przetworzyć skrawki. W przypadku uszkodzenia rdzy roślina jest traktowana fungicydami. Jeśli na liściach pojawią się bladożółte ślady i nierówne, grudkowate plamy, co wskazuje na obecność wirusów, najlepiej zniszczyć te okazy.

Eremurus uwielbia myszy z nornikiem, a krety często ucztują na Kornedończykach, więc lepiej jest podjąć na czas działania w celu zwalczania gryzoni, a zimą zdeptać śnieg wokół nasadzeń.

Eremurus w projektowaniu krajobrazu

Choroby i szkodniki

Podobnie jak wszystkie rośliny ogrodowe, Eremurus jest podatny na choroby i ataki szkodników. Ten kwiat atakuje nie tylko mszyce i wciornastki, ale także ślimaki, krety i myszy polne.

Nie jest trudno poradzić sobie z mszycami i wciornastkami, wystarczy ostrożnie potraktować krzaki specjalnym roztworem. Ale jeśli chodzi o ślimaki, wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Muszą być zebrane z krzaków lub zrobione z przynęty na ciemne piwo, a następnie zniszczone, aby zapobiec drugiemu atakowi.

Krety i myszy uszkadzają korzenie. System korzeniowy może zgnić, a cała roślina umrze. Z takimi sąsiadami trudno sobie poradzić. Wystarczy uważnie obserwować roślinę, jeśli istnieją podejrzenia, że ​​jej korzenie są uszkodzone, należy je wykopać, usunąć złość i potraktować ją popiołem. Po wyschnięciu korzeni należy je sadzić z powrotem.

Jeśli chodzi o choroby, eremurus wpływa zarówno na infekcje grzybicze, jak i wirusowe. Na liściach natychmiast pojawiają się choroby grzybowe, takie jak rdza i chloroza. Konieczne jest rozpoczęcie leczenia, gdy tylko pojawią się pierwsze oznaki. Jeśli roślina jest zakażona chorobą grzybiczą, fungicydy pomogą ją wyleczyć: Topaz, Fitosporin, Barrier i inne podobne środki.

Jeśli roślina jest chora na chorobę wirusową, nie będzie można jej wyleczyć. Jest tylko jedno wyjście: jak najszybciej usuń zarażony krzew i spal go, aby zapobiec infekcji innych drzew, roślin i kwiatów.

Powielanie eremurusa

Ta roślina wieloletnia jest uważana za trudną do rozmnażania i często jest to przyczyną bardzo wysokich kosztów materiału do sadzenia, ale w rzeczywistości shiryashi wcale nie są kapryśne pod względem reprodukcji kultury. Eremurus można uzyskać niezależnie z nasion lub metodami wegetatywnymi.

Najłatwiej jest oddzielić dorosłego Eremurusa. W pobliżu głównych rozet rośliny stale pojawiają się małe rozety (zwykle od 1 do 3 rocznie), co sygnalizuje podział kornedoński i powstawanie rozetek potomnych, które mają własne dna i korzenie pąków. W przypadku braku podziałów przez wiele lat rośliny gęstnieją i gorzej kwitną, ale nie należy też corocznie rozdzielać roślin potomnych.Zwykle możliwość oddzielenia nowego eremurusa od macierzystego krzewu jest sprawdzana na podstawie tego, czy linie łączące nie pękają (jeśli lekki nacisk nie prowadzi do separacji, to nie warto rozdzielać dzieci na co najmniej kolejny rok). Zaleca się przeprowadzanie zabiegu separacji i odmładzania z minimalną częstotliwością 5-7 lat, ponieważ w przeciwnym razie eremurus zmniejszy się i przerośnie. Przy dobrych warunkach i staranności podział można przeprowadzać znacznie częściej. Poletka są starannie rozdzielane, skrawki są obrabiane i suszone, w razie potrzeby trawione roztworem fungicydów. Delenki sadzi się płytko, w płytkich dołach do sadzenia o głębokości około 10 cm.

Alternatywną metodą rozmnażania wegetatywnego jest stymulacja oddzielania kornedończyka poprzez cięcie. U silnego i dorosłego Eremurusa spód kornedończyka jest lekko nacięty i nacięty, jakby „zaznaczał” części z kilkoma korzeniami w każdym. Po potraktowaniu kawałków węglem drzewnym i wysuszeniu roślinę sadzi się na stałe. W następnym roku każdy „sztuczny podział” utworzy swoje korzenie i pąki, następnie rośliny można podzielić i przesadzić, a w drugim lub trzecim roku eremurus zakwitnie w pełni.

Metoda rozmnażania nasion jest dość prosta, rośliny owocują obficie, ale ze względu na zapylenie krzyżowe bardzo trudno jest przewidzieć cechy potomstwa. Podczas samodzielnego zbierania nasion zbiera się je tylko z dolnej części kwiatostanów, wcześniej zmniejszając cylindry o jedną trzecią, aby poprawić proces formowania nasion. W przypadku Eremurus nie zimują, ale wysiewają nasiona jesienią, wrześniem lub październikiem. Siew najlepiej wykonywać w szklarniach lub skrzynkach, a nie na otwartych łóżkach. Nasiona wysiewa się w rowkach o głębokości około 1 cm, Eremurus nie kiełkuje w tym samym czasie - część przez następny rok, a część nasion - po dwóch, trzech latach. Wiosną sadzonki rozwijają się dość szybko, są uprawiane, zapewniając regularną pielęgnację, stabilną lekką wilgotność, ochronę przed chwastami i zagęszczeniem gleby. Nadal rosną w pudełkach, aż liście uschną, po czym są przenoszone do ciemnego i suchego pomieszczenia bez kopania. Jesienią uprawy sadzi się w ogrodzie, w pierwszą zimę przykrywa je wysoką warstwą ściółki z kompostu, liści i gałęzi świerkowych. Rośliny uprawia się w skrzynkach do trzeciego roku, kiedy to Cornedonian można sadzić w otwartym terenie. Eremurus uzyskany z nasion będzie mógł kwitnąć w regionach, w których występują surowe zimy, zaledwie 5-7 lat po wysiewie.

Cechy eremurusa

Eremurus ma korzeń, który wygląda jak rozgwiazda. Średnica kornedończyka waha się od 10 do 15 centymetrów, a jej kształt ma kształt dysku, skręcone mięsiste korzenie, które są cylindryczne lub wrzecionowate, pogrubione, rozciągają się od niego, podczas gdy wystają w różnych kierunkach. Na krzaku najczęściej występuje duża liczba płaskich trójkątnych-liniowych płytek liściowych, które mogą być wąskie lub szerokie, ich dolna powierzchnia jest stępiona. Na pojedynczym bezlistnym pędzie znajduje się duży, wydłużony kwiatostan przypominający cysty o długości metra. Kwiaty dzwonkowate na szypułce ułożone są spiralnie, przy czym mogą być w kolorze żółtym, brązowym, zakurzonym lub różowym. Kwiaty zaczynają się otwierać od spodu kwiatostanu, a każdy kwiat więdnie po około 24 godzinach od kwitnienia. Czas kwitnienia zależy bezpośrednio od rodzaju i odmiany rośliny i może wynosić od 10 do 40 dni. Owocem jest trójkomórkowa, częściowo zdrewniała lub błoniasta torebka o prawie kulistym kształcie, która pęka w dojrzałości, jej powierzchnia może być pomarszczona lub gładka. Trójkątne pomarszczone nasiona mają 1 przezroczyste skrzydełko. Taki kwiat to bardzo dobra roślina miododajna.

Opieka

W celu szybkiego rozwoju kultury i ograniczenia chorób konieczne jest przestrzeganie właściwej pielęgnacji sadzonki.

Podlewanie

Roślinę należy obficie podlewać co 2-3 dni do lipca, ale jeśli regularnie pada, nawadnianie jest ograniczone.Gdy roślina wypuści pąki, podlewanie ogranicza się do raz na 6-7 dni.

Top dressing

Opatrunek górny przeprowadza się zgodnie z następującym schematem:

• kompost jest wprowadzany wiosną;
• w środku lata fosfor i potas są wprowadzane przed kwitnieniem;
• jesienią konieczne jest dodanie superfosfatu i próchnicy.

W przypadku słabego rozwoju rośliny konieczne jest dodatkowe stosowanie złożonych nawozów.

Rozluźnienie i pielenie

Zaleca się ręczne usuwanie chwastów w celu zmniejszenia ryzyka uszkodzenia korzeni. Poluzowanie gleby odbywa się regularnie przed podlewaniem. Jest to konieczne, aby zredukować choroby i dotlenić glebę.

Przechowywanie w okresach deszczowych

Długotrwałe deszcze prowadzą do uszkodzenia korzenia rośliny, aby uniknąć takiego problemu, należy przestrzegać następujących wskazówek:

• regularnie poluzowywać glebę, aby nie było ryzyka zgnilizny korzeni;
• zainstalować system odwadniający;
• stoczyć rośliny, aby płyn mógł spłynąć.

Jednak w przypadku przedłużającego się deszczowego lata konieczne jest dokładne wykopanie kultury i przechowywanie w suchym miejscu.

Zobacz też

Jak pozbyć się muszek w kwiatach w pomieszczeniach za pomocą środków chemicznych i ludowych Czytaj

Jak właściwie dbać o bylinę?

Sadzenie i pielęgnacja kwiatu eremurusa wymaga przestrzegania niektórych technik agrotechnicznych podczas opuszczania:

Podlewanie jest konieczne często, ale niezbyt obfite. Jest to szczególnie ważne w okresach suszy i podczas kwitnienia. Ale podczas długotrwałych opadów lub po kwitnieniu należy zmniejszyć podlewanie.

Roślina wieloletnia z wdzięcznością reaguje na systematyczne karmienie. Jesienią najlepszą opcją byłoby wybranie superfosfatów. 35 g mieszanki nakłada się na 1 metr kwadratowy gleby. Wiosną, przed przebudzeniem, wymagane jest dodatkowe nawożenie standardowymi złożonymi nawozami do kwitnienia „pustynnych ogonów” w ilości 60 g na 1 m2.

Aby uzyskać obfite kwitnienie w fazie zawiązywania pąków, hodowcy roślin stosują pod korzenie nawozy azotowe.

Przez cały sezon wegetacyjny gleba wokół buszu jest rozluźniona, chwasty są usuwane. Należy to zrobić ostrożnie, aby nie uszkodzić kłącza.

Suszone gałęzie są odcinane, usuwane są żółte liście i wyblakłe pąki.

Odmiany niestabilne w niskich temperaturach są starannie chronione przed mrozem. Może to być torf, gałęzie świerku, liście lub obornik w szerokiej warstwie 15 cm, aw pierwszych miesiącach wiosny usuwa się „izolację”. Ściółkowanie pomaga chronić korzenie przed mrozem. Aby uchronić się przed gryzoniami, wokół krzaków układa się gałęzie piołunu i mocuje je kamieniami do ziemi przed silnym wiatrem.

Jak wyhodować eremurus, tajemnice właściwej pielęgnacji

W naturze Eremurus wybiera obszary piaszczyste, stepowe i gliniaste, więc trudno nazwać go szczególnie kapryśną rośliną, ale niektóre punkty są nadal warte rozważenia.

Najlepszy czas na sadzenie eremurusa to początek jesieni, miejsce powinno być słoneczne i spokojne, a gleba umiarkowanie żyzna i niekwaśna, chociaż eremurus ałtajski i mlekowy dobrze rośnie nawet na lekko spulchnionej glinie. To, czego żaden gatunek nie może tolerować, to wysoki poziom wód gruntowych. Dlatego w wilgotnych miejscach należy budować podniesione klomby.

Miejsce dla eremurusa jest przygotowane z góry, nie chodzi o sam otwór, ale o przygotowanie wysokiej jakości drenażu, w którym opiszemy jego znaczenie poniżej. Wielkość dołka jest dostosowana do materiału sadzeniowego, wszystkie korzenie muszą być całkowicie wyprostowane. Głębokość dołu oblicza się na podstawie wielkości kornedończyka, jego wierzchołek może wznieść się nad ziemię co najmniej i nie więcej niż 10 cm Każda roślina jest sadzona w odległości od 30 do 60 cm od siebie, polegaj na wysokość kwiatu - każdy krzew potrzebuje światła. Przed posadzeniem kłącza umieść go w lekkim roztworze nadmanganianu potasu na 2 godziny.

O drenażu

W spoczynku kłącze musi dokładnie wyschnąć, jeśli eremurus ałtajski lub krymski może mieć dość zwykłego wysokiego łóżka lub lekkiego drenażu, wówczas inne gatunki wymagają dodatkowej ochrony przed nadmierną wilgocią w glebie. Z zastrzeżeniem nasadzeń solo nad krzakami, można zbudować mały parasol lub inną konstrukcję ochronną, inną opcją jest przykrycie folią.

Niektórzy hodowcy wykopują wyblakły krzew (nie trzeba czekać na wyschnięcie części nadziemnej), suszą korzeń przez około 3 tygodnie i ponownie sadzą w glebie, nie można go przechowywać do wiosny. Warto wziąć pod uwagę, że niektóre gatunki jesienią (po letnim spoczynku) aktywnie rozwijają korzenie i tworzą pączek w przyszłym roku, kopanie i przedwczesne sadzenie może prowadzić do zakłócenia rytmu i śmierci rośliny.

Wilgoć jest potrzebna tylko na początku sezonu wegetacyjnego, dalsze częste podlewanie nie wchodzi w rachubę, Eremurus przeżywa i dobrze rośnie nawet na piaszczystej pustyni. Nie ma też potrzeby nadmiernego nawożenia, w krytycznych przypadkach roślinę należy nawozić bezpośrednio po przebudzeniu wiosną i pod koniec jesieni.

Choroby i szkodniki

Myszy i krety są głównymi wrogami eremurusa. Te gryzonie, kładąc swoje podziemne ścieżki, uszkadzają, a czasem gryzą korzenie rośliny, która zaczyna gnić, sam krzew staje się blady i przygnębiony. Jeśli znajdziesz małych nieżyczliwych, musisz wykopać eremurusa, odciąć uszkodzone części korzenia, namoczyć w nadmanganianu potasu, posypać popiołem, dobrze wysuszyć i ponownie posadzić.

Innym problemem, który może pojawić się podczas hodowli, są wirusy. Na liściach pojawiają się jasnożółte guzki. Wskazane jest usunięcie wszystkich zakażonych roślin, aby choroba się nie rozprzestrzeniła.

Przydatne porady

• Wybierając materiał do sadzenia, zwróć uwagę na fakt, że korzeń musi być wysuszony i zawierać kilka pąków. Jeśli główne poziome korzenie zostaną zerwane, odrzuć zakup, można usunąć tylko cienkie końcówki korzeni.
• Łodygi eremurusa są dość mocne, ale podczas ulewnego deszczu szczotki są wypełnione wodą, stają się znacznie cięższe, zginają się i łamią, dlatego zaleca się przywiązanie szczególnie wysokich gatunków do podpory.
• Na zimę roślinę można przykryć warstwą (10 cm) kompostu, gałęzi świerkowych lub torfu, schronienie można zdjąć po nawracających przymrozkach.
• Podczas rozmnażania roślin przez nasiona lepiej wybrać skrzynki z niższych poziomów szypułki.
• Nadmierne nawożenie nawozami azotowymi i obornikiem źle wpływa na zimowanie i może prowadzić do rozwoju chorób, na przykład rdzy.

Cechy prawidłowego dopasowania

Prawidłowe sadzenie to ważny proces, który wymaga ogromnej cierpliwości i uwagi. Od tego zależy dalszy rozwój kultury. Eremurus to od dawna znana roślina, którą stosunkowo niedawno zaczęto uprawiać jako roślina ozdobna.

Shiryash musi zwracać dużą uwagę podczas sadzenia. Szczególnie ważne jest prawidłowe obchodzenie się z korzeniami sadzonek, aby uniknąć uszkodzeń. Wśród podstawowych zasad sadzenia wielu ogrodników wyróżnia:

• Przed sadzeniem należy umieścić sadzonki eremurusa w pojemniku z roztworem nadmanganianu potasu na co najmniej 2 godziny;
• Hodowca powinien wybrać dobrze oświetlony obszar z lekko kwaśną lub obojętną glebą. Ponadto miejsce to nie powinno być nawiedzane przez wiatr;
• Przed posadzeniem rośliny konieczne jest dodanie do gleby nawozu drenażowego, który powinien składać się z łamanej cegły, żwiru i wiórów drzewnych;
• Ponadto do gleby należy dodać nawozy organiczne, wśród których ogrodnicy preferują torf, kompost i próchnicę;
• Ważne jest, aby wykopać płytką dziurę, która będzie miała taką średnicę, aby można było rozłożyć wszystkie korzenie rośliny;
• Każdy kiełek należy sadzić w odległości większej niż 0,5 metra od drugiego;
• Kupując niezbędne sadzonki do sadzenia w sklepie, musisz dokładnie zbadać jego korzenie, aby nie zostały złamane i zainfekowane żadną chorobą.

Optymalne warunki

Rośliny z rodzaju Eremurus z rodziny Asphodeloid, należące do rodziny Asparagus, potrzebują odtworzyć warunki jak najbardziej zbliżone do ich naturalnego zasięgu. Idealnym miejscem do sadzenia takich kwiatów są otwarte słoneczne tereny, na których woda nigdy nie zastyga. Dzięki mocno rozwiniętym korzeniom i mocnym łodygom kwiat nie boi się podmuchów wiatru, dzięki czemu nie trzeba go chować w cieniu drzew i krzewów.

Gleba Eremurus powinna być dobrze osuszona, o odczynie obojętnym lub zasadowym. Przyzwyczajeni do spartańskich warunków pustyń i płaskowyżów, na czarnoziemach nadmiernie odżywczych i bogatych w organiczne korzenie zaczynają intensywnie gromadzić minerały, przez co kwitnienie staje się rzadkie lub całkowicie ustaje. Z tego powodu przed sadzeniem lepiej jest przykryć teren drobno kamienistą, gliniastą lub darniową glebą, aw żadnym wypadku nie stosować obornika. Warstwę drenażową należy ułożyć na głębokości 25-30 cm, aby zapobiec gniciu systemu korzeniowego podczas częstych opadów.

Podlewanie roślin powinno odbywać się tylko wiosną, kiedy nieśmiałość aktywnie zwiększa zieloną masę. Jeśli w tym okresie przejdą deszcze, dodatkowa wilgoć nie jest w ogóle wymagana. Latem Eremurus lepiej reaguje na upały, ale w okresie od lipca do września pożądane jest zapewnienie suchego reżimu, przykrywającego kwiat przed opadami swego rodzaju „namiotem”.

Nawozy dla roślin stosuje się przed zimą (30-40 gramów superfosfatu na metr kwadratowy) i wczesną wiosną (20 gramów saletry amonowej na metr kwadratowy). Wprowadzenie azotu i materii organicznej (humusu) utrudnia rozwój kultury pustynnej, zmniejsza jej efekt dekoracyjny, narusza odporność na mróz i choroby.

Rozmnażanie wegetatywne

Oprócz sadzenia nasion, shiryash rozmnaża się, dzieląc kłącze. Ta operacja odbywa się od sierpnia do września. Cornedonian są wykopywane, suszone, a procesy potomne są oddzielane.

Ponadto powstałe części można sadzić w zwykły sposób: w dobrze przepuszczalnej glebie, w odległości 40-50 cm od siebie.

Przeczytaj także: Dalie to piękny jesienny kwiat

Choroby Eremurus

Jeśli na roślinie pojawią się bladożółte guzki - została zainfekowana wirusem, w takim przypadku zaleca się jak najszybsze usunięcie roślin z ogrodu, aby uniknąć zakażenia innych kwiatów.

Eremurus cierpi również na gryzonie, które uszkadzają jego korzenie i słaby drenaż, co prowadzi do ich rozkładu. Następnie należy go wykopać, odciąć zepsute korzenie, potraktować manganem, posypać popiołem, lekko osuszyć i ponownie zasadzić, nie zapominając o wszystkich niezbędnych metodach profilaktycznych.

Eremurus: lądowanie na dwa sposoby

Doświadczeni hodowcy kwiatów radzą sadzić Eremurus wczesną jesienią, wybierając dla niego odpowiednie miejsce: otwarte przestrzenie, obficie ogrzewane słońcem. Roślina nie lubi zaciemnionych miejsc, dlatego nie zaleca się sadzenia jej pod drzewami. Ale ważne jest, aby wziąć pod uwagę wpływ wiatru, z którego mogą zerwać się długie łodygi kwiatu. Jeśli istnieje takie zagrożenie, konieczne jest zbudowanie podpór, a wpływ wiatru jest zminimalizowany.

Najczęściej Eremurus jest sprzedawany jako suszony kornedoński. Przy zakupie obowiązkowym krokiem jest sprawdzenie obecności pąków, łusek, które powinny być świeże, mięsiste i szczelnie zapakowane. Systemu korzeniowego nie należy łamać ani odrywać. Często pozbawieni skrupułów sprzedawcy oferują suszone lub uszkodzone sadzonki, dlatego należy zachować ostrożność.

Podczas sadzenia prawidłowo wypełnij dno dołka żwirem lub kamykami. Taki system drenażowy umożliwia odprowadzanie wilgoci bez stagnacji w systemie korzeniowym, w przeciwnym razie doprowadzi to do gnicia. Gleba powinna być lekko zasadowa, ale najlepszym rozwiązaniem byłoby przygotowanie gleby własnymi rękami: kompostu, świeżej ziemi darniowej i piasku rzecznego.Kornedon jest zakopany głęboko w otworze i mocno ubity ziemią.

Jeśli kupienie Kornedończyków nie było możliwe, możesz znaleźć nasiona Eremurusa, które pojawiają się jesienią, i zasadzić je. Każde ziarno sadzi się w oddzielnym pojemniku lub w odległości co najmniej 10 cm. Aby pojawiły się pierwsze pędy, nasiona należy przykryć folią, okresowo podlewać bez porywania i umieścić w ciepłym miejscu o temperaturze co najmniej 15 stopni.

Opis i ogólna charakterystyka

Eremurus (shiryash) to wieloletnia roślina zielna z Azji Środkowej, która po raz pierwszy otrzymała opis botaniczny dopiero w 1773 roku dzięki rosyjskiemu naukowcowi Pallasowi. Roślinę zaczęto wykorzystywać do celów dekoracyjnych dopiero w drugiej połowie XIX wieku.

Wcześniej krzewy tej rośliny były powszechne w krajach azjatyckich i były wykorzystywane do celów spożywczych. Obecnie hodowcy opracowali wiele nowych odmian, które „rozprzestrzeniły się” w ogrodach Europy Zachodniej i Rosji.

Eremurus to wysoki krzew, który zwykle ma ponad 1,5 metra wysokości. Ma duży system korzeniowy w kształcie kraba lub pająka. Masywne korzenie pomagają roślinom długo żyć bez wody i pomagają ogrodnikowi uwolnić się od niepotrzebnej pracy.

Liście tej rośliny są duże, przypominające liście lilii tygrysiej. Kwiaty kwitną zwykle w lipcu i rosną na wysokiej łodydze bardzo blisko siebie.

Najpopularniejsze typy

Eremurus różni się od innych roślin nie tylko wyjątkowym wyglądem, ale także dużą liczbą odmian i podgatunków. W tym artykule wymieniono tylko najpopularniejsze i najbardziej rozpowszechnione w Rosji. Wśród nich ogrodnicy wyróżniają:

• Eremurus Echison

• Eremurus bunge Eremurus Olga

• Eremurus Albert Eremurus potężny

ogólna charakterystyka

Starożytni Grecy nazywali ten niezwykły kwiat „ogonem pustyni” (od „eremos” - pustynia i ogon „ura”). Nazwa ta jest dość zgodna z wyglądem Eremurusa z jego wysokim (100-200 cm) stożkowatym kwiatostanem, złożonym z setek miniaturowych gwiazd z wydłużonymi pręcikami. Pąki zaczynają się otwierać stopniowo od dołu do góry, przypominając w ten sposób świece świąteczne lub zimne ognie. Kwitnienie Shrysh trwa od początku czerwca do mniej więcej połowy lata, przez 25-40 dni.

Kwiaty Eremurus mają dużą paletę odcieni. Istnieją odmiany słoneczne żółte, pomarańczowe, fioletowe, jasnoróżowe, brzoskwiniowe, niebieskie, białe. Będąc produktywnymi roślinami miodnymi, przyciągają dużą liczbę pszczół i produkują do 20 kg miodu z hektara.

Na Wschodzie łodygi rośliny były używane od czasów starożytnych do barwienia tkanin jedwabnych i wełnianych na żółto, różowo i oliwkowo. Korzenie przez wiele stuleci służyły jako źródło naturalnego kleju - eremuranu, który był szeroko stosowany w obuwiu i budownictwie. Nawiasem mówiąc, w wielu językach azjatyckich nazwa „shryash” lub „shyryash” oznacza klej.

Po kwitnieniu

Po wyblaknięciu rośliny należy zapewnić jej odpowiednią pielęgnację. Pomoże to nasycić korzenie niezbędnymi składnikami odżywczymi przed zimą.

Zbieranie i przechowywanie nasion

Skrzynki nasienne tnie się pod koniec sierpnia i umieszcza w wentylowanym pomieszczeniu do suszenia. Pod koniec września skrzynki są otwierane, nasiona układa się na płaskiej powierzchni i pozostawia na kilka dni. Gotowe nasiona umieszcza się w płóciennym woreczku i przechowuje do momentu posadzenia w ziemi.

Zimowanie

W październiku za pomocą nożyc ogrodowych przycina się łodygi kwiatów. Korzenie pokryte są torfem lub próchnicą. Warstwę opadłych liści lub gałęzi świerkowych układa się na wierzchu i pozostawia do wiosny. Zimą w miejscach, gdzie rośnie eremurus, zaleca się dodatkowo zastosować warstwę śniegu.

Zbiór nasion

Wysokiej jakości nasiona dojrzewają tylko w dolnej części szypułki. Dlatego, aby uzyskać nasiona, będziesz musiał odciąć pędzel o jedną trzecią.

Nasiona zbierane są w drugiej połowie sierpnia. Aby to zrobić, musisz przyciąć łodygi kwiatowe sekatorem i umieścić je do pełnej dojrzałości w suchym, ale regularnie wentylowanym miejscu.

Pamiętać: dojrzałe nasiona mają kolor beżowy.

Bliżej początku listopada konieczne jest wypuszczenie nasion i strąków nasiennych.

Jak rozmnażać Eremurus przez dzieci

Jak propagować zdjęcie eremurusa

Wiosną kilka małych można znaleźć w pobliżu wylotu głównego liścia. Oddziel je od rośliny matecznej, potraktuj cięcie fungicydem i przeszczep.

Eremurus można wyciąć i uzyskać kilka roślin w następnym sezonie

Możesz przyspieszyć proces edukacji „dzieci”. Aby to zrobić, przed sadzeniem Cornedonce należy pokroić na kilka części, tak aby każda część zawierała kilka korzeni. Potraktuj kawałki fungicydem, posadź w otwartym terenie. Do następnej jesieni każda część będzie miała potomka.

Przygotowanie eremurusa na zimę

Eremurus dobrze znosi zimę, dlatego schronieniem powinny być tylko gatunki ciepłolubne. Szkicuj gałęzie obornika, torfu i świerku, aby uwięzić śnieg.

Dzięki temu rośliny dobrze zimują. Młodych korzeni nie należy przechowywać do wiosny. Lepiej jest sadzić je natychmiast jesienią i przykryć torfem i gałęziami świerkowymi.

Schronienia są demontowane, gdy pogoda jest ciepła, a rośliny zaczynają rosnąć. Wysoka i piękna roślina rozjaśni Twój ogród, nie wymagając wiele uwagi. Poza tym taka dobra miodniczka może również pomóc w produkcji niezwykłego dla naszych regionów miodu.

Wybór nasion

Nasiona można kupić w wyspecjalizowanych sklepach lub samodzielnie. Aby to zrobić, będziesz musiał poświęcić 2-3 kwiatostany. We wczesnych stadiach kwitnienia górna część „ogona” jest usuwana o jedną trzecią, w celu pełnego dojrzewania dolnych nasion, ponieważ końcówka nie nadaje się do tych celów. Gdy tylko będzie gotowe, pudełko nabierze beżowego koloru, następnie kwiatostany są odcinane (sierpień) i wysyłane do ciemnego miejsca, aby odpocząć i dojrzeć. Pod koniec października są ręcznie łuskane, nasiona przesiewa się, układa w płóciennych lub papierowych torebkach.

Warto zauważyć, że nasiona Eremurus mają dość wysoką zdolność kiełkowania, ale proces ten może zająć kilka lat. Nasiona tego roku, które z jakiegoś powodu nie wykiełkowały, mogą wykiełkować w następnym.

Niezależnie od wybranej metody, lepiej, aby nasiona były świeże, wtedy prawdopodobieństwo pomyślnego siewu i wzrostu będzie większe.

Reprodukcja

Roślina rozmnaża się na dwa sposoby, ogrodnicy dobierają odpowiednią metodę według indywidualnych upodobań.

Generatywny

Po wyblaknięciu rośliny pojawią się skrzynki z nasionami, gdy skrzynka nasienna będzie w pełni dojrzała, konieczne jest zebranie materiału do sadzenia i potraktowanie go środkiem antyseptycznym. Wysuszyć nasiona i posadzić w ziemi.

Wegetatywny

Oznacza to podzielenie macierzystego katalogu głównego na kilka części. W tym celu ostrożnie usuwa się warstwę gleby, odsłaniając korzenie. Ostrym nożem pokrój korzeń na kilka kawałków. Każda część musi mieć nerkę. Punkty cięcia należy oczyścić węglem drzewnym.

Części korzenia należy umieścić w suchym miejscu i pozostawić na miesiąc. Następnie posadź pędy w ziemi.

Ważny. Dorosłą roślinę można rozmnażać raz na 5-6 lat.

Popularne odmiany

Wśród obszernej listy odmian roślin uprawnych wyróżniają się najczęściej używane odmiany.

Isobel

Kultura ma atrakcyjny kolor pąków. Kwiaty są różowo-pomarańczowe i duże. Krzew dorasta do 1,4 metra wysokości.

Rosalind

Charakterystyczną cechą kultury są pąki o jasnoróżowym kolorze. Krzew osiąga wysokość do 1,5 metra. Liście zielone z lekkim nalotem. Kwitnie najczęściej w połowie czerwca.

Biała piękność

Wysokość krzewu 90 cm, kwiaty białe. Wiecha z pąkami jest gęsta, do 40 cm długości, kwitnie w połowie czerwca.

światło księżyca

Roślina ma żółte kwiaty, osiągające do 3 cm średnicy, wysokość krzewu 1,3 m.Preferuje słoneczne miejsce do sadzenia.

Złoto

Roślina jest wysoka. Wysokość łodygi może dochodzić do 2 metrów. Kwiatostany są żółte z domieszką różu. Wiecha nie jest gęsta, do 70 cm długości.

Cytronella

Roślina może mieć różne kolory, ale najczęściej występują w kolorze żółtym i łososiowym. Dobrze znosi niskie temperatury. Przy odpowiedniej pielęgnacji osiąga wysokość 1,2 metra.

Ważny. Kultura nie toleruje nadmiernej wilgoci. Dlatego podczas lądowania w ziemi należy unikać miejsc, w których woda gruntowa znajduje się blisko powierzchni.

Lady Falmouth

Kultura jest wysoka. Może osiągnąć do 1,6 metra. Pędzel z pąkami nie jest gęsty, kwiaty są średniej wielkości, w kolorze kremowym. Pąki w kształcie dzwonu.

Zachód słońca

Łodyga kultury osiąga 1,7 metra. Kwiaty są łososiowe z czerwonymi domieszkami. Liście trójkątne, gładkie, stojące. Pędzel osiąga długość 80 cm.

Don Dwarf

Mały krzew. Może osiągnąć do 1 metra. Kwiaty są żółte. Wiechy są równoległe, w kształcie dzwonu.

Krasnolud z Hydown

Odnosi się do wysokich, które osiągają wysokość do 2 metrów. Mogą mieć różne odcienie żółtego. Pędzle są gęste, dorastają do 90 cm, kwitnie w środku lata.

Złoty karzeł

Charakterystyczną cechą kwiatu jest jasnożółty kolor pąków. Pręciki są dłuższe niż kwiatostany. Pędzel jest puszysty, osiąga 80 cm długości.

Kleopatra

Roślina ma intensywny koralowy kolor, który przyciąga i wyróżnia się na tle innych upraw. Roślina ma 1,1 metra wysokości.

Pinokio

Krzew ma 1,4 metra wysokości. Kwiaty żółte z szarymi zanieczyszczeniami, pręciki wyróżniają się wiśniowym odcieniem.

Obelisk

Liście rośliny są prostoliniowe, trójkątne. Kwiaty są białe z jasnym szmaragdowym środkiem. Posiada przyjemny zapach.

Romans

Wysokość rośliny 1,2 metra. Kwitnie w połowie maja, na początku czerwca, w zależności od warunków pogodowych. Pąki koloru łososiowego z różową obwódką.

Rexon

Krzew o wysokości do 1,3 metra. Kwiatostany są pomarańczowe. Łodyga jest cienka, praktycznie bez liści. Kwitnie w połowie czerwca.

Bungei

Kultura ma jasnożółty kolor pąków z niewielkimi zanieczyszczeniami o złotym odcieniu. Po więdnięciu pąki brązowieją. W cieniu może rosnąć roślina o wysokości do 1,4 metra.

Ruteira

Kultura może mieć różne odcienie: od żółtego do jasnoróżowego. Przy odpowiedniej pielęgnacji osiąga wysokość 1,1 metra.

Eremurus: sadzenie i pielęgnacja na otwartym polu. Zdjęcie

Każdy ogrodnik chce mieć w swoim letnim domku nie tylko różnorodne drzewa owocowe i obfitość warzyw, ale także piękne, pachnące kwiaty, które uzupełnią i ozdobią każdy wiejski krajobraz. Do takich roślin należy eremurus - kwiat przypominający nieco pędzel. Nawet po przecięciu wytrzyma dość długo. Jego sadzenie i pielęgnacja w otwartym polu nie wymaga specjalnych umiejętności, ale nadal musisz stworzyć pewne warunki.

Choroby

Kwiaty są podatne na szkodniki i choroby.

Szkodnik	Środki kontroli
Ślimaki	Posyp ziemię pyłem tytoniowym, popiołem lub zmielonymi skorupkami kurczaka.
Gryzonie	Rozłóż przynęty, rozlej otwory wodą.
Mszyca	Umyj kwiaty wodą z mydłem. Insektycydy (zmieszane z wodą): Akarin (5 ml na 5 l); Aktara (4 g na 5 l); Karbofos (6 g na 1 litr).

Roślina może być podatna na choroby.

Objawy	Przyczyna i choroba	Środki zaradcze
Brązowe i ciemne plamy na liściach, osłabienie roślin.	Wilgoć.	Zabieg fungicydami raz na 2 tygodnie (z wodą): Fundazol (1 g na 1 L) Prędkość (1 ml na 2-4 litry) Oxyhom (4 g na 2 l).
	Uszkodzenia grzybicze.
	Rdza.
Mozaika z liści.	Pokonaj przez wirusy.	Nie jest leczony. Wykopywanie i niszczenie rośliny.