Właściwości lecznicze rabarbaru, metody jego przygotowania i zastosowania

Nazwa łacińska: Rheum altaicum Losinsk

Wieloletnie zioło z rodziny gryczanych, do 2 m wysokości, z krótkim, grubym, wielogłowym kłączem, z którego wychodzą mięsiste, soczyste korzenie. Liście u podstawy są zaokrąglone, jajowate, głęboko sercowate u nasady, duże, długie, łodygowe, jajowate, naprzemiennie, z suchym, zwiewnym dzwonem u podstawy. W drugim - trzecim roku życia pojawiają się drobne, regularne, różowe, białe lub zielone kwiaty zebrane w duże kwiatostany wiechowate. Owoce to czerwono-brązowe trójkątne orzechy ze skrzydłami. Kwitnie w lipcu.

Występuje w lasach łęgowych i łąkach subalpejskich, w lasach zielnych, w lasach iglastych i mieszanych, wśród krzewów w strefach leśnych i subalpejskich południowej Syberii Zachodniej.

Rabarbar tangut (Rheum palmatum var. Tanguticum Maxim), występujący w warunkach naturalnych tylko w północnych prowincjach Chin, jest z powodzeniem uprawiany na działkach przydomowych, a także na plantacjach PGR Moshkovsky'ego w regionie Nowosybirska.

Do celów leczniczych wykorzystuje się korzenie i kłącza rabarbaru w wieku 3-4 lat, które zbiera się jesienią.

Kłącza i korzenie zawierają antraglikozydy, tanoglikozydy (garbniki z grupy pirokatechol i pochodne kwasu galusowego), które działają ściągająco. Liście - substancje o działaniu witaminy P, kwas jabłkowy, cytrynowy, szczawiowy, askorbinowy, cukry, ergosterol, sole żelaza, potasu, magnezu, fosforu, białka.

Preparaty kłączowo-korzeniowe służą jako regulator przewodu pokarmowego. W małych dawkach działają ściągająco, aw dużych - łagodnie przeczyszczające. Ponadto preparaty rabarbaru zwiększają apetyt, poprawiają trawienie, działają żółciopędnie i antyseptycznie. Wskazany przy słabym apetycie, zapaleniu żołądka, przewlekłym zapaleniu jelit, zapaleniu jelita grubego, niestrawności, zaparciach, atonii jelit, szczelinach odbytu, hemoroidach. Kłącza i korzenie rośliny są częścią złożonej gorzkiej nalewki, ładunków żołądkowych i żółciowych. Od nich uzyskano lek chrysarobin, który zaproponowano w leczeniu łuszczycy.

W medycynie ludowej korzenie rabarbaru stosuje się przy różnych schorzeniach przewodu pokarmowego, chorobach wątroby i dróg żółciowych, nieżytach żołądka z niską kwasowością, zapaleniach jelit, żółtaczce, anemii, gruźlicy. Proszkiem wysuszony korzeń posyp rany i oparzenia. Do celów leczniczych najbardziej odpowiednie korzenie i kłącza w wieku 3-4 lat.

Skuteczność preparatów rabarbaru spada wraz z długotrwałym stosowaniem.

Używane części rośliny

• Korzeń

Opis rośliny

Roślina występuje nie tylko w naturze, ale jest również uprawiana do użytku domowego na prywatnych działkach, a także na wyspecjalizowanych plantacjach do produkcji leków i żywności.

Miejsce narodzin rabarbaru to centralna część Chin, z której roślina rozprzestrzeniła się po całym świecie. Rabarbar uwielbia żyzne i wilgotne gleby. Roślina wymaga wystarczającej ilości światła słonecznego do normalnej wegetacji. Rabarbar rośnie na terenie Kazachstanu, występuje na zachodzie Syberii. Roślina jest uprawiana na terytorium Ałtaju. Ukazuje się na terytorium krajów WNP.

Charakterystyka morfologiczna

Mimo wzrostu rabarbaru (ok. 3 m) zaliczany jest do ziół wieloletnich. Dzięki dużemu rozmiarowi liści można ją wykorzystać do dekoracji prywatnych działek ogrodowych. Opis części rośliny jest następujący.

• Korzeń. System korzeni rabarbaru jest reprezentowany przez krótkie kłącze, z którego wyrastają długie korzenie pochłaniające wilgoć. Kłącze jest wielogłowe, pokryte ciemnobrązową korą. Z reguły jest mały. Ale korzenie są bardzo długie, głęboko wnikają w glebę. Mocne i mięsiste, mają żółtawy kolor. Zbierane razem z kłączy.
• Trzon. Ma imponującą średnicę - ok. 5 cm Naga, wyprostowana, rozgałęzia się lekko do góry. Górna część łodygi kończy się kwiatostanem. Na gładkiej powierzchni widoczne są czerwonawe plamy.
• Odchodzi. Podstawowe rozety liści zapewniają dużą objętość rośliny, ponieważ duże blaszki liściowe, osiągające długość 75 cm, osadzone są na ogonkach - do 1,5 m długości. Ogonek o cylindrycznym kształcie może mieć lekko rowkowaną powierzchnię, a także czerwone plamy. Liście są owłosione poniżej z długimi włosami, przymocowanymi do ogonków nasadą w kształcie serca. Kształt liścia szeroko jajowaty. Krawędź jest falista lub grubo cięta. Koniec arkusza jest spiczasty. Liście łodygi są naprzemiennie mocowane do łodygi za pomocą krótkich ogonków z szerokim dzwonkiem. Rozmiar liści łodygi jest znacznie mniejszy niż liści podstawowych.
• Kwiaty. Kwiatostan rabarbaru wiechowatego znajduje się na samej górze łodygi. Tworzą go drobne kwiaty, różowawo-białe lub czerwone. Corollas ostatecznie odpadają (wkrótce po zapyleniu kwiatu). Kwitnienie rabarbaru rozpoczyna się w czerwcu.
• Owoc. Orzechy są małe, nie przekraczają 1 cm Każdy owoc ma trzy boki i szeroką skrzydlicę dla lepszego rozłożenia. Dojrzewanie owoców rozpoczyna się w lipcu, a kończy całkowicie w sierpniu.

Rozmnażanie rabarbaru odbywa się za pomocą dobrze kiełkujących nasion zaraz po wejściu w sprzyjające warunki - ciepłą, wilgotną, żyzną glebę.

Co zawiera część nadziemna?

Łodygi rabarbaru są bogate w pektyny, błonnik, skrobię i sacharozę. Substancje te mogą:

• poprawić trawienie;
• stymulować perystaltykę;
• dać organizmowi zastrzyk energii;
• aby zwiększyć ton z awarią.

Spośród witamin łodygi rabarbaru zawierają witaminę K i kwas askorbinowy.

• Witamina K. Poprawia krzepnięcie krwi, zapobiega krwawieniom wewnętrznym. Witamina ta jest również niezbędna do prawidłowej mineralizacji kości, wchłaniania wapnia i witaminy D oraz ich efektywnego współdziałania. Ponadto witamina K wpływa na przepuszczalność ściany naczyniowej i zapobiega kruchości naczyń włosowatych.
• Kwas askorbinowy. Najsilniejszy naturalny przeciwutleniacz, stymulator oddychania komórkowego i aktywator odpowiedzi immunologicznej.

Spośród minerałów łodygi rabarbaru zawierają dużą ilość krzemu, a także wapnia i potasu, będącego dodatkowym źródłem tych substancji dla organizmu człowieka.

Młode ogonki są bogate w kwas bursztynowy, jabłkowy, szczawiowy. Są uczestnikami metabolizmu, chronią organizm przed wolnymi rodnikami, stymulują powstawanie, a także wydalanie żółci i moczu.

Kwas szczawiowy, którego przekroczenie prowadzi do powstania kamieni nerkowych, występuje w dużych ilościach u dorosłych roślin. Aby zapobiec przedawkowaniu tego związku, eksperci zalecają używanie do pożywienia ogonków liściowych pobranych z młodych roślin (do 35 dni wzrostu).

Skład chemiczny korzeni

Podstawą składu chemicznego kłączy rabarbaru są związki glikozydowe różnych grup.

• Tanoglikozydy. Połącz garbniki i pochodne kwasu galusowego. Związki te mają działanie ściągające, przeciwzapalne, otulające dzięki zastosowaniu rabarbaru, a także są sorbentami dla innych substancji.Garbniki tworzą na błonach śluzowych film ochronny, który chroni zakończenia nerwowe i receptory przed nadmiernym podrażnieniem, co jest spowodowane przeciwskurczowym i łagodnym działaniem przeciwbólowym korzeni rabarbaru.
• Anthraglycosides. Prezentowane przez chryzofaneinę, glukoaloemodynę, glukoreinę. Związki te działają drażniąco na ściany jelita, aktywując jego perystaltykę w atonicznych zaparciach. Ponadto antraglikozydy stymulują produkcję i przepływ żółci, mają łagodne działanie moczopędne.
• Żywice. Zapewnia antybakteryjne działanie rabarbaru, a także jego zdolność do zwalczania wirusów i grzybów.
• Pektyny. Otulają powierzchnię błony śluzowej, chroniąc ją przed nadmiernym podrażnieniem. Adsorbuje toksyny i bakterie.

Co ciekawe, działanie rabarbaru różni się w zależności od dawki jego stosowania. Duże dawki mają wyraźny efekt przeczyszczający, a małe wzmacniają.

Żniwny

Pierwsze ogonki są odłamywane na wiosnę, gdy osiągną długość co najmniej 30 cm, dlaczego warto odrywać ręcznie, a nie ścinać? Chodzi o to, że podczas cięcia pozostaje kikut, który zaczyna szybko gnić. Po zbiorze na roślinę pozostawia się 2-3 lub więcej liści, aby zapobiec wyczerpaniu kłącza.

Najbardziej przydatne są ogonki liściowe, które wyrosły w temperaturach nie wyższych niż + 17 ° C. W porównaniu z ogonkami rosnącymi w wyższych temperaturach zawierają minimalne stężenie kwasu szczawiowego. Kwas ten w dużej dawce jest szkodliwy dla organizmu, ponieważ tworzy trudno rozpuszczalne sole, które nie pozwalają na pełne wchłanianie wapnia. Największy zbiór zbiera się z osobników w wieku 5-6 lat.

Lecznicze właściwości i zalety rabarbaru

Medycyna tybetańska najdłużej wykorzystuje rabarbar do celów leczniczych. W Chinach i Tybecie roślina ta wchodzi w skład wielu kolekcji ze względu na jej zdolność do pozytywnego wpływu na wszystkie układy organizmu.

W naszym kraju najbardziej cenione są następujące właściwości rabarbaru.

• Wpływ na trawienie. Rabarbar reguluje apetyt, przyczynia się do nasycenia enzymów soków trawiennych, normalizuje kwasowość żołądka. Roślinę można stosować przy zapaleniach żołądka i owrzodzeniach błony śluzowej, gdyż sprzyja jej gojeniu. Jest również stosowany w leczeniu wszelkich zaparć, przy osłabieniu jelit. Roślina normalizuje mikroflorę jelitową, eliminuje procesy gnilne. Właściwości przeciwzapalne pozwalają rabarbarowi leczyć hemoroidy, zapalenie okrężnicy, zapalenie odbytu.
• Wpływ na skórę. Rabarbar wybiela plamy starcze i pomaga usunąć blizny. Działanie lecznicze jest aktywnie wykorzystywane w leczeniu łuszczycy, egzemy, ran, owrzodzeń troficznych.
• Działa antytoksycznie. Preparaty rabarbarowe absorbują trucizny, toksyny i produkty rozkładu. Zapewnia to zdolność rośliny do eliminacji zatrucia dowolnego pochodzenia. Z pomocą rabarbaru możesz szybko pokonać syndrom kaca. Korzeń jest stosowany w kompleksowym leczeniu zapalenia wątroby i zatruć.
• Wzmacniający wpływ. Rabarbar stymuluje układ odpornościowy i hematopoezę. Roślina pomaga postawić na nogi osłabionym pacjentom, którzy mieli zapalenie płuc, gruźlicę, anemię, dużą utratę krwi. Od dawna znany jest ze zdolności rabarbaru do rozweselania i dodawania siły. Roślina wchodzi w skład diety odchudzającej, ponieważ poprawia metabolizm.
• Działanie hipoglikemiczne. Liście rabarbaru (ogonki liściowe) są dobre w obniżaniu poziomu cukru we krwi, pomagając utrzymać stabilny poziom cukru we krwi u diabetyków. Powinny jeść świeże ogonki.
• Działa przeciwzapalnie. Kłączom rabarbaru przypisuje się zdolność łagodzenia wewnętrznego stanu zapalnego w chorobach przydatków, zapaleniu stawów, dnie moczanowej.

W kosmetologii rabarbar jest również wysoko ceniony za właściwości przeciwbakteryjne i lecznicze.Napar z rośliny usuwa trądzik, bielactwo, trądzik, czyraki, różne wysypki. Receptury użycia są bardzo proste - pocierają dotknięte obszary skóry rozgniecionymi ogonkami lub sokiem roślinnym. Do kosmetycznych wskazań do stosowania należy również łysienie. Stosowanie cebulek włosów wynika z działania witaminizującego i tonizującego.

ogólna charakterystyka

Wielu może wpaść w ślepy zaułek pytaniem: „Co to jest rabarbar: warzywo czy owoc?” Pod względem botanicznym jest warzywem, ale jego smak i zastosowanie w kuchni bardziej przypomina owoce. W krajach anglojęzycznych rabarbar nazywa się „pie plant”, co oznacza „pie plant”. A wszystko dlatego, że te łodygi, wraz z wieloma jagodami i owocami, są często używane przez Amerykanów jako nadzienie do słodkich wypieków.

Łodygi tej rośliny są bardzo podobne do łodyg selera. Ale w rabarbaru są nie tylko jasnozielone, ale często mają malinowy odcień. A ich smak jest bardzo podobny do smaku zielonych jabłek, a wszystko dlatego, że rabarbar zawiera kwas jabłkowy (ta sama substancja zawarta w jabłkach i winogronach).

Może to zabrzmi dziwnie, ale rabarbar w rodowodzie botanicznym jest krewnym gryki i należy do rodziny gryczanych. Rabarbar to wieloletnia roślina, która może żyć ponad 20 lat w optymalnych warunkach. Jednak pojęcie „optymalnych warunków” w przypadku rabarbaru nie oznacza, że ​​roślina wymaga szczególnej czci lub kapryśnej dla warunków klimatycznych.

Biolodzy uważają, że ziemie zachodnich Chin, Tybetu, Mongolii i Syberii są rodzime dla tej kultury. Od czasów starożytnych w tych regionach używano suszonego korzenia rośliny. Był stosowany w leczeniu wielu różnych chorób. Ale potężne właściwości lecznicze wpłynęły również na koszt leku, i to nie tylko na Wschodzie. Na przykład we Francji w XVI wieku rabarbar był 10 razy droższy niż cynamon, aw Anglii w XVII wieku - 2 razy więcej niż opium. Ale pomimo takiej popularności rośliny Europejczycy zaczęli masowo ją konsumować dopiero w XVIII wieku. Co ciekawe, w tym czasie rabarbar był używany w kuchni tylko do przyrządzania napojów oraz jako składnik gulaszu mięsnego. Nawiasem mówiąc, ze względu na to, że rabarbar łatwo zakorzenia się na prawie każdym obszarze i szybko rośnie, przez długi czas był uważany za chwast.

Tylko łodygi rośliny są używane do jedzenia. Liście i korzeń zawierają dużo kwasu szczawiowego, który w dużych ilościach nabiera właściwości toksycznych. W szczególności po spożyciu substancja ta może powodować niewydolność nerek. A 19,2 g kwasu szczawiowego to śmiertelna dawka dla osoby ważącej 50 kg.

Przestrogi

Wielopłaszczyznowe zalety rabarbaru nie oznaczają, że każdy może go używać i to w niekontrolowany sposób. Szkodliwość rabarbaru może objawiać się u osób cierpiących na kamicę nerkową i kamicę nerkową, ponieważ efektem ubocznym rośliny jest odkładanie się soli szczawianowych.

Ponadto osoby z wysoką kwasowością, wrzodami żołądka i marskością wątroby powinny ostrożnie traktować rabarbar.

Do przeciwwskazań dla rabarbaru należy biegunka ze względu na ryzyko kontynuacji i odwodnienia. W ograniczonych ilościach deserów rabarbarowych mogą spożywać osoby starsze, natomiast dzieciom lepiej nie używać rośliny. W czasie ciąży, podobnie jak w przypadku karmienia piersią, lepiej odmówić rabarbaru w jakiejkolwiek formie.

Opieka

Roślina wymaga wilgotności gleby, ale nie lubi podlewania. Susza również nie jest dla niego dobra, ponieważ brak wilgoci wpływa na rozmiar i smak ogonków. Z powodu upału i braku wody karłowaciły. Na stole będą cienkie, krótkie ogonki o gorzkim smaku. Natomiast regularne podlewanie zwiększa plon i jakość warzyw.

Nawozy stosuje się wczesną wiosną - mineralne lub organiczne, w połączeniu z roztworem popiołu. Raz na trzy lata do naw bocznych wprowadzany jest humus.

Rabarbar nie boi się mrozu. Zimą toleruje dotkliwe mrozy dochodzące do -30 ° C. Wiosną wytrzymuje mrozy do -10 ° C, ale pod warunkiem, że nerki nie zdążyły się „obudzić”. Jednak komfortowa dla niego temperatura to 16-20 ° C ciepła.

W drugim lub trzecim roku rabarbar zaczyna kwitnąć. Należy je bezwzględnie usunąć, w przeciwnym razie odrastanie liści znacznie spowolni.

Zakup surowców

Lecznicze właściwości rabarbaru przypisuje się nie tylko jego korzeniom, ale także łodygom. Do różnych zbiorów możesz użyć młodej rośliny. W przypadku zbierania starych liści wierzchnia warstwa jest zdzierana z ogonków. Rabarbar można zamrażać, suszyć i konserwować na wiele sposobów.

Suszone korzenie

Rabarbar palcowy. Ilustracja botaniczna z książki „Botanika medyczna” Williama Woodville'a (1752-1805), 1790.

Funkcje. Tradycyjna medycyna wykorzystuje korzenie i kłącza rabarbaru suszone bezpośrednio po zbiorach. Do zakupu surowców nadają się tylko rośliny, które osiągnęły wiek czterech lat. W ciągu czterech lat następuje maksymalna akumulacja składników odżywczych.

Etapy zamówienia

1. Zbiór rozpoczyna się we wrześniu i kończy w połowie października. Roślinę wykopuje się łopatą, próbując wbić ją jak najgłębiej w ziemię. Następnie krzew jest ciągnięty przez rozetę korzeniową, aby delikatnie i ostrożnie wyciągnąć długie korzenie z gleby.
2. Część nadziemna jest odcięta od części podziemnej. Korzenie i kłącza są dobrze strząśnięte z gleby, suche i zgniłe części odcina się, przemywa dużą ilością chłodnej bieżącej wody. Korzenie tnie się na kawałki o długości około 10 cm, po czym układa się je w zacienionym miejscu na powietrzu, aby wysuszyć pozostałą wilgoć i lekko uschnąć.
3. Suszone korzenie układa się w suszarkach, temperaturę ustawia się na 60 ° C. Suszyć do całkowitego wyschnięcia surowców.

Przy odpowiednim zebraniu i wysuszeniu uzyskuje się wysuszone korzenie o ciemnobrązowej powierzchni i żółto-różowym ziarnistym rdzeniu o specyficznym zapachu i cierpko-gorzkim smaku.

Zamrażanie

Funkcje. Aby zachować wszystkie użyteczne właściwości ogonków, ważne jest, aby nie poddawać ich obróbce cieplnej. Aby zachować kolor produktu, zaleca się blanszowanie ogonków we wrzącej wodzie. Ale ta procedura znacznie zmniejsza korzystne właściwości rośliny, dlatego jeśli chcesz zachować zalety produktu, lepiej go odmówić.

Etapy zamówienia

1. Ogonki wraz z liśćmi odcina się od części podziemnej. Po zebraniu w jednolity pakiet blachy są całkowicie odcinane.
2. Ogonki są myte zimną wodą. Osusz z nadmiaru wilgoci, rozprowadzając je na ręcznikach papierowych. Pokroić w kostkę, rozłożyć w jednej warstwie na szerokiej blasze do pieczenia.
3. Blachę do pieczenia z kostkami łodyg rabarbaru umieszcza się w zamrażarce na godzinę, po czym wsypuje się surowiec do plastikowej torebki, wyciska z niej nadmiar powietrza, zawiązuje gumką i umieszcza w zamrażarce do przechowywania.

Z mrożonego rabarbaru można przygotować leki, kompoty, galaretki, nadzienia do wypieków, dodać do zup.

Suszone ogonki

Funkcje. Liście rabarbaru na zimę można przygotować, zachowując jego dobroczynne właściwości, susząc. Rozdrobnione suche ogonki są używane w kuchni i medycynie. Wzbogacają smak sałatek, wypieków cukierniczych, dodawane są do sosów.

Etapy zamówienia

1. Liście są odcinane z podziemnej części rośliny. Zbierz w pęczki i całkowicie usuń blaszki liściowe, uzyskując czyste czerwone ogonki na wyjściu.
2. Ogonki są myte pod bieżącą wodą, cięte wzdłuż na kilka części.
3. Rozpoczyna się suszeniem ogonków na świeżym powietrzu. Aby to zrobić, układa się je na palecie wyłożonej papierem lub tkaniną w jednej warstwie. Umieść paletę na otwartym słońcu. Suszyć przez dwa dni.Suszone ogonki są składane na blasze do pieczenia cienką warstwą i suszone w piekarniku przez dwie godziny w temperaturze 90 ° C. Suszone surowce są przechowywane w szklanych słojach w całości lub po zmieleniu.

Rozmnażanie przez podzielenie kłącza

Do tej metody nadają się tylko 5-letnie krzewy. Należy je ostrożnie pokroić na kawałki ostrym nożem. Każdy powinien mieć 1-2 duże pąki i dobrze rozwinięty system korzeniowy. Pierwszeństwo powinny mieć te „oczy”, które są na obrzeżach. Rośliny pozyskane z pąków centralnych mają tendencję do wydzielania szypułek.

Kłącza sadzi się pod koniec sierpnia lub wiosną. Sadzi się je w dołach 30 na 30 cm, do których wypełnia się kompost i ziemię ogrodową. Sadzi się je równo z ziemią, zachowując między nimi odstęp 70 cm Gleba jest ubita i podlewana. Pąki posypuje się próchnicą warstwą 1,5-2 cm.

Możesz rozmnażać kulturę z kłączem i bez pąków, ale nie powinieneś spodziewać się szybkiego odrostu ogonków. W tej sytuacji rozwój zakładu będzie przebiegał bardzo wolno.

Pyszne przetwory

Dobroczynne właściwości rabarbaru dla organizmu podczas jego konserwacji przejawiają się w postaci toniku, toniku, poprawiającego działanie trawienne. Rabarbar służy do przygotowania marmolady, wina i różnych sosów słodko-kwaśnych. Do przygotowania leków w domu stosuje się suszone korzenie, a także suszone i mrożone ogonki.

Kompot z łodygi

Funkcje. Aby zrobić pyszny kompot z rabarbaru, możesz dodać jabłka, rodzynki, owoce cytrusowe, cynamon, goździki, cukier waniliowy. Ilość cukru, owoców, łodyg i przypraw można zmieniać według własnych upodobań.

Przygotowanie i aplikacja

1. Ogonki liściowe obrane z liści myje się bieżącą wodą.
2. Ogonki kroi się w kostkę, zalewamy zimną wodą przez 20 minut w celu zagęszczenia ich struktury.
3. Wodę gotuje się w rondlu, cukier wlewa się w ilości pół szklanki cukru na litr wody. Dodawane są dodatkowe składniki i rabarbar.
4. Po słabym gotowaniu przez pół godziny kompot wlewa się do przygotowanych słoików, zwiniętych pokrywkami.

Sok i owoce kandyzowane

Funkcje. Te półfabrykaty są wykonywane w tym samym czasie. Rezultatem są dwa zdrowe i smaczne produkty.

Przygotowanie i aplikacja

1. Liście są wycinane z kłączy. Ogonki i blaszka liściowa są oddzielone.
2. Ogonki myje się zimną wodą, suszy, kroi na kawałki.
3. Posyp pokrojone łodygi cukrem. Umieszczony pod prasą na jeden dzień.
4. Uwolniony sok jest odsączany, gotowany i zawijany do wysterylizowanych słoików.
5. Ogonki układa się na blasze do pieczenia pokrytej pergaminem i umieszcza w piekarniku do wyschnięcia w temperaturze 60 ° C. Gotowe owoce kandyzowane należy przechowywać w lnianych woreczkach.

Dżem

Funkcje. Środek jest przeciwwskazany w cukrzycy, podaje się go ostrożnie dzieciom ze względu na wysoką zawartość cukru. Idealny jako dodatek do herbaty, wypieków, aby zachować jędrność ciała w zimnych porach roku.

Przygotowanie i aplikacja

1. Ogonki są oddzielone od części podziemnej i blaszek liściowych, przemyte zimną wodą.
2. Ogonki kroi się w kostkę, na noc posypuje cukrem pudrem, zachowując stosunek 1: 1.
3. Rano powstałą mieszaninę doprowadza się do wrzenia. Dodaj gałązkę rozmarynu i gotuj przez 10 minut.
4. Dżem wlewa się do przygotowanych słoików, zwija.

Ciekawie będzie smakować dżem, jeśli dodasz banany, owoce cytrusowe lub przyprawy.

Duma Imperium Brytyjskiego

Historia rabarbaru to intrygująca seria wzlotów i upadków, miłości i pobłażania, aw finale zasłużone ogólnopolskie uznanie. Leczniczy i smaczny rabarbar został odkryty, jak należy, przez Chińczyków - szlachetnych uzdrowicieli. Azjaci przez wiele stuleci cieszyli się niezwykłym warzywem, potem Arabowie wzięli pałeczkę i postanowili podzielić się znaleziskiem z Europejczykami - oczywiście oświeconą ludzkością, ale takiego cudu nie znają!

Europejczycy nie docenili prezentu: cóż, przydatny, i co z tego? Mamy tam czerwone porzeczki, słodką marchewkę i pachnące zioła, jeden koperek jest coś wart! Ale minęło kilka stuleci, a sytuacja dramatycznie się zmieniła. W Europie lekarstwa i kulinarne przysmaki z rabarbarem stały się modne, a na Syberii po cichu zaczęli aktywnie uprawiać zielone warzywo i wysyłać je przez Petersburg do Starego Świata. Tak, tak aktywnie transportuj, że przedsiębiorczy Piotr Wielki wprowadził państwowy monopol na produkcję revenów - i dzięki temu rosyjski skarbiec został dobrze uzupełniony.

Dziś pyszne zioła można znaleźć w wielu miejscach, od Himalajów po Izrael, - rabarbar rośnie wszędzie (Wikipedia jest wybredna jeśli chodzi o geografię). Ale głównymi koneserami produktu są kraje anglojęzyczne, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. W Yorkshire przez kilka pokoleń z rzędu warzywo było uprawiane według wszystkich zasad - bez okien i cebulek w szklarniach (delikatny rabarbar potrzebuje ciemności) i zbiera się, jak w średniowieczu, przy świetle świec. .

Zastosowanie lecznicze

Stosowanie rabarbaru oznacza również samodzielne przygotowywanie leków.

Napar na zaparcia

Funkcje. Rabarbar może uzależniać organizm. Dlatego stosując go jako środek przeczyszczający, lepiej jest zastępować taki wlew preparatami farmaceutycznymi.

Przygotowanie i aplikacja

1. Dwie łyżki suszonych kłączy dokładnie ubijamy w moździerzu.
2. Zalej surowce szklanką wrzącej wody.
3. Nalegaj na 10-15 minut.
4. Odcedź, wypij jedną trzecią leku przed snem.

Proszek na biegunkę

Funkcje. Proszek rabarbarowy jest równie aktywny przeciw biegunce i wzdęciom, skurczom jelit i dysbiozie.

Przygotowanie i aplikacja

1. Suszone korzenie są mielone w młynku do kawy w celu uzyskania proszku.
2. Spożywa się w środku na czubku noża, popijając wodą. Częstotliwość przyjęć dziennie wynosi dwa razy. Aby poprawić smak, proszek można mieszać z miodem.

Odmiany dekoracyjne

Jeśli chcesz uprawiać rabarbar w projektowaniu ogrodów, wybierz ozdobne formy roślinne:

- "Atrosanguineum" o ciemnofioletowych liściach na młodych pędach, które stopniowo przechodzą w bogatą zieleń z płatkami wiśni.

- „Victory” o dużych liściach, zebranych w rozetę, która osiąga 100 cm średnicy. Ogonki są początkowo czerwone, a następnie zmieniają kolor na zielony z różową podstawą.

- "BowlesCrimson" - czerwone kwiaty i dolna powierzchnia liści.

- "Cyklop" z plamkami w górnej części liścia i intensywnie ubarwionymi sadzonkami.

- "Moscow-42", o dużych, gładkich liściach z falistymi krawędziami.

- „Gigant” z bardzo długimi ogonkami i „Tanguticum”, który ma purpurowy odcień liści.

O szkodnikach

Rabarbar, podobnie jak wszystkie rośliny warzywne, może być dotknięty szkodnikami, w szczególności robakiem rabarbarowym, czerpakami ziemniaczanymi, chrząszczami i larwami oraz mszycami. Aby się ich pozbyć, rośliny należy spryskać wodnym roztworem pyłu tytoniowego w ilości 4-5 g na 1 m2.

Innym głównym wrogiem tej rośliny warzywnej jest mączniak prawdziwy. Ta wirusowa choroba jest typowa dla obszarów o wilgotnym klimacie i dotyka wielu upraw warzyw. Najlepszym lekarstwem na mączniaka prawdziwego jest spryskanie roślin 1,5% roztworem mieszanki Bordeaux.

Aby osiągnąć cel ochrony rabarbaru przed szkodnikami i chorobami wirusowymi, zaleca się profilaktyczne traktowanie gleby słabym roztworem manganu lub mieszanką Bordeaux.

Nie ma znaczenia, jaki lek zostanie wybrany do ochrony rabarbaru przed możliwymi chorobami i szkodnikami, rabarbar za wykonaną pracę hojnie „podziękuje” ogrodnikowi smacznymi, soczystymi i bardzo przydatnymi ogonkami.

Ałtaj świta

Roślina to rozłożysty krzew o potężnych ogonkach o intensywnym czerwonym kolorze. Odmiana Altayskie Zori nadaje się do uprawy we wszystkich regionach Rosji.

Charakterystyka:

• długość ogonków - do 70 cm;
• waga - 80-120 g;
• smak jest słodko-kwaśny;
• plon w okresie wegetacji - około 4,2 kg z 1 mkw. m;
• odmiana wczesna dojrzała: pierwsze ogonki można zebrać w 23 dni - w tak krótkim czasie owoce osiągają dojrzałość techniczną.

Korzyści:

• wysokie wskaźniki wydajności;
• wysokie walory handlowe;
• Oporność na choroby;
• mrozoodporność.

Skutki uboczne

Rabarbar jako artykuł spożywczy jest uważany za bezpieczny bez wywoływania skutków ubocznych. Ale przy znacznych dawkach terapeutycznych może powodować problemy.

Ryzyko wystąpienia skutków ubocznych wzrasta, jeśli preparaty rabarbaru - napary, wywary itp. Są przyjmowane dłużej niż 8 dni. Długotrwałe leczenie rabarbarem grozi:

• naruszenie rytmu serca;
• tworzenie się kamieni nerkowych;
• ból pleców lub brzucha;
• zawroty głowy;
• podrażnienie skóry i błon śluzowych;
• parcie (nieudane pragnienie oddania moczu / wypróżnienia, któremu towarzyszy bolesność);
• wymioty;
• biegunka;
• przypływ krwi do narządów miednicy.

Popularne typy

szlachetny

szlachetny rabarbar

Wieloletnia roślina zielna, dorastająca do 2 m. System korzeniowy mięsisty, blaszki liściowe duże, łodygi mocne.

Tangut

rabarbar Tangut

Duża wieloletnia roślina zielna. Korzenie są mięsiste, rozciągają się od krótkiego kłącza, blaszki liściowe są duże.

Lider

Ta wieloletnia odmiana rabarbaru produkuje grube, bardzo soczyste ogonki o delikatnym miąższu. Nadają się do przyrządzania różnych potraw, w tym deserów i kompotów.

Charakterystyka:

• długość ogonków - 35-50 cm;
• średnia waga - 25-50 g;
• smak - słodko-kwaśny;
• wydajność - od 2 do 5 kg na 1 mkw. m;
• odmiana w połowie sezonu: plon zbiera się 30-45 dni po pojawieniu się pierwszych pędów.

Korzyści z Rhubarb Leader:

• skład bogaty w witaminy i minerały (miąższ zawiera potas, fosfor, magnez, witaminy A i C);
• odporność na zimno (toleruje mrozy wiosną do -10 stopni);
• bezpretensjonalność w składzie światła i gleby.

Obsky

Bylina o delikatnym miąższu, której owoce są wykorzystywane do przetwarzania, produkcji dżemu i kompotów. Odmiana nadaje się do uprawy w całej Rosji.

Charakterystyka:

• długość ogonków - 22-23 cm;
• średnia waga - 44-84 g;
• smak - słodko-kwaśny;
• niska wydajność - 1,6-2,1 kg na 1 mkw. m;
• odmiana dojrzewająca w połowie: dojrzałość techniczna występuje 30-39 dni po pojawieniu się pełnych pędów.

Zalety odmiany Obsky:

• mrozoodporność;
• wysokie walory dekoracyjne;
• odporność na nasiąkanie wodą.

Rosnące problemy

Przy uprawie rabarbaru pojawiają się inne problemy: częste kwitnienie, żółknięcie lub zaczerwienienie liści.

Rabarbar często kwitnie

Strzały kwiatowe zapobiegają rozwojowi młodego wzrostu, pogarszają jakość ogonków, dlatego należy je usunąć.

Jaka może być przyczyna ciągłego kwitnienia rabarbaru? Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na właściwy wybór rośliny matecznej do rozmnażania wegetatywnego. Do rozmnażania rabarbaru nie należy brać przegrody z centralnym trzonem korzeniowym. Dużym błędem będzie również użycie krzewu starszego niż pięć lat jako materiału do sadzenia. Wybierając część kłącza do podziału, zwróć uwagę na liczbę pąków: nie powinno ich być więcej niż trzy lub cztery, w przeciwnym razie rabarbar zakwitnie szybko i często.

Segmenty kłącza rabarbaru przeznaczone do podziału nie powinny mieć więcej niż trzy lub cztery pąki

Jeśli roślina ciągle kwitnie, pomimo usunięcia szypułek, może być zbyt stara lub przekarmiona nawozami fosforowymi, które aplikujemy po każdym zbiorze ogonków liściowych.

Wideo: jak wyciąć szypułki z rabarbaru

Liście żółkną lub brązowieją

Czasami w rabarbaru obserwuje się żółknięcie liści. Bledną, słabo się rozwijają. Powodem tego jest brak azotu w glebie. Konieczne jest karmienie rośliny azotanem amonu, wodnym roztworem dziewanny (1:10) lub ptasimi odchodami (1:20).Na glebach ubogich w azot nawozami azotowymi wykonuje się kilkakrotnie, stosując je w małych dawkach (1 łyżka na wiadro wody).

Z nawozów azotowych do rabarbaru nadaje się saletra amonowa lub nitrofoska

Często liście stają się czerwone lub brązowe, co jest również konsekwencją głodu azotu. Należy również zwrócić uwagę na gęstość sadzenia. Na zbyt zagęszczonych rabarbarach z liśćmi może wystąpić ta sama „metamorfoza”.

Wskazania do stosowania

Zalety rabarbaru są niezaprzeczalne. Eksperci często zalecają przyjmowanie go w celach profilaktycznych lub terapeutycznych. Okulista może polecić produkt pacjentom, którzy skarżą się na zdrowie oczu. Jego regularne stosowanie w pożywieniu zapobiega jaskrze i zaćmie, a także pomaga złagodzić napięcie, wzmocnić mięśnie i wytwarzać naturalne łzy.

Zobacz też

Jak zwalczać mszyce na fasoli, inne szkodniki roślin strączkowych i środki zwalczania Przeczytaj

Gastroenterolog nalega na przyjmowanie go w przypadku zapalenia żołądka spowodowanego niską kwasowością. Codzienne stosowanie zwiększa wydzielanie soku żołądkowego i skutecznie zwalcza nieprzyjemne objawy.

Warzywo może poprawić skład krwi. Produkt skutecznie zapobiega powstawaniu zakrzepów krwi. Ponadto przyda się osobom cierpiącym na miażdżycę i zakrzepowe zapalenie żył. Odpowiedni również dla pacjentów, których problemy są związane z żylakami. Kosmetolodzy zwracają uwagę na pozytywne działanie rośliny w walce ze zmianami skórnymi związanymi z wiekiem. Miejscowe stosowanie zwiększa produkcję kolagenu, co pomaga radzić sobie z oznakami więdnięcia.

Czerwony późny 34

Ta odmiana rabarbaru ceniona jest nie tylko za obfite zbiory, ale także za walory dekoracyjne. Otrzymał nazwę na odpowiedni okres dojrzewania, a także bogaty szkarłatny kolor dojrzałych ogonków.

Charakterystyka:

• długość ogonków - od 40 do 70 cm;
• waga - do 160 g;
• smak - kwaskowaty, z nutami słodyczy;
• wydajność - od 1,9 do 7,3 kg na 1 mkw. m;
• odmiana późno dojrzewająca: zbiór 65-69 dni po wykiełkowaniu.

Korzyści:

• wysoka zawartość witamin i mikroelementów, dzięki czemu znajduje szerokie zastosowanie w medycynie ludowej;
• właściwości dekoracyjne (krzew wysoki, liście błyszczą, mają fioletowy odcień);
• Oporność na choroby;
• wszechstronność w gotowaniu.